Weken lang was ik als bijna acht jarige, dagelijks bij de etalage van de speelgoedwinkel blijven staan. Mijn ogen gleden langs de uitgestalde poppen, wiegjes, treintjes, puzzels en bleven steken bij De Poes. Zwarte ronde ogen keken mij aan. De lichtgrijze vacht, opstaande oortjes die van binnen met roze vilt gevoerd waren, de échte plastik snorharen, bungelende poten en prachtige staart…Met mijn neus tegen de ruit gedrukt kon ik bijna voelen hoe zacht deze knuffel was. Het mooiste van alles was dat hij groot was, bijna zo groot als ikzelf.
De Poes prijkte bovenaan mijn verlanglijst en ik was dan ook, ‘als een kind zo blij’ toen ik De Poes uitpakte en mijn neus in zijn vacht stopte. Hij rook nog lekker óók!
Na een feestelijke dag werd het bedtijd. ‘Mag-ie mee naar bed?’ vroeg ik terwijl ik De Poes tegen me aandrukte. Mijn ouders hadden de vraag zien aankomen. Dingen die ik mooi vond moesten altijd mee naar bed. ‘Nou…’ zei mijn moeder terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar mijn vader gluurde die haar bemoedigend toeknikte. ‘Hij is veel te groot maar je kunt hem wel bij je bed op de grond zetten.
Zo gezegd en zo gedaan. Toen mijn ouders voordat ze zelf gingen slapen nog even bij me kwamen kijken, lag De Poes naast mij in bed. Ik kon er nog net bij.
Vele jaren later, baarde ik mijn kinderen en wat was ik tevreden wanneer de verloskundige zoon of dochter naast mij in bed legde.
Onlangs, kwam mijn boek (MOE is MOE) uit. Het moment dat ik het eerste exemplaar in mijn handen hield, mijn vingers de paarse glanzende kaft streelden, ik mijn neus in het boek stak om te constateren dat het óók nog eens lekker rook, was ik ‘als een kind zo blij’. Die avond nam ik het boek mee naar boven. ‘Ga je het wéér lezen?’ vroeg mijn man verbaasd. Immers, de afgelopen weken had ik het manuscript eindeloos herlezen op zoek naar typfouten. ‘Eh…’ was mijn antwoord. ‘Mag-ie mee naar bed?’