Ik zie op de televisie het clipje van Ramses Shaffy, Liesbeth List en Alderliefste met de prachtige song Laat me. De tekst raakt me, vooral het stukje over vrienden die je wel hebt, maar soms uit het oog verliest.

En met een glimlach beland ik een aantal jaren terug in de tijd. Ik werkte toen nog op een callcenter als callcentermedewerker. Het was mijn laatste dag in die functie want ik had promotie gemaakt. Het was al laat in de avond, het was donker buiten en rustig op de vloer. Op de automatische piloot nam ik de telefoon aan, sprak de openingszin en noteerde de naam van de klant. Normaal gesproken luister je daarna aandachtig naar de vraag van de beller. Alleen deze keer lukte dat niet. Die naam, die naam, die kwam me zo bekend voor. Mijn hersens kraakten, ik kon hem niet zo snel plaatsen. Of wel, maar dat kon toch niet?

De beller aan de andere kant van de lijn ratelde maar door. Over een mobieltje en de unlockcodes die ze wilde. Maar ik was er niet bij met mijn hoofd. En opeens vroeg ik, zonder dat ik controle had over mijn gedachten: wonen jouw ouders daar en daar? De beller reageerde niet eens verbaasd en antwoorde dat dat niet het geval was. Ik was even in de war. Niet? Woonden haar ouders niet daar?

De beller ratelde onverstoorbaar verder. Ze wilde die codes hebben voor haar mobiel want ze was ontevreden over ons netwerk in haar woonplaats. Ik hoorde het wel, maar heel vaag op de achtergrond. Even schoot door me heen dat als de klant een klacht over me zou indienen ik mijn promotie wellicht wel kon vergeten. Ik moest haar gaan helpen. Maar dat lukte me niet. Ik kende haar, dat wist ik zeker.

Ik voelde dat de klant nu een vraag van mij verwachte of een actie. Ze was even stil, en ik….ik wist het opeens. Hoe kon ik het nou vergeten? Mijn allerliefste vriendinnetje tijdens mijn studententijd. Jarenlang hadden we lief en leed gedeeld. En vooral leed, want wat hebben we geworsteld met ons verleden. Bijna dagelijks aten we samen, de ene dag kookte zij, en de andere dag kookte zij ook. Ons favoriet was gehaktballen met spinazie. En een keer per week aten we samen in het studentencafe om de hoek.

We zagen elkaar dagelijks, hadden de zelfde humor en zelfde interesses. Samen keken we wekelijks naar All You Need Is Love, toen nog super populair. Op haar studentenkamertje met z’n tweeen op onze knieen voor de tvkast. Of eigenlijk met onze kop in die kast omdat het oude teveetje nog nauwelijks meer geluid produceerde. We misten geen aflevering! Een korte periode woonde ik zelfs in het zelfde studentenhuis. Samen met mijn Bart poes die spontaan een keer bij haar in bed pieste. Ik geneerde me dood en was bang dat ze niet meer mijn vriendinnetje wilde zijn. En haar ouders werden spontaan ook mijn paps en mams. Alsof het nooit anders was geweest en ik er altijd al bij had gehoord.

Die laatste dag in mijn functie als callcentermedewerker had ik mijn vriendinnetje die ik door allerlei vage redenen (ze ging naar Italië, ik verhuisde van plaats etc) uit het oog was verloren, had ik nu zomaar aan de telefoon. Ik gilde bijna: je bent NIC!

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Ik was natuurlijk in de tussentijd getrouwd dus gebruikte nu mijn getrouwde naam. Daarom had ze me niet herkend. Nog hetzelfde weekend zat ze met haar toen nog vriend bij ons in de woonkamer. Uiteraard aten we gehaktballen met spinazie! Wat ben ik blij dat ik haar weer heb gevonden. Ik mocht bij haar trouwen zijn en toen haar eerste zoon werd geboren, reden we half in de nacht door half Nederland heen om bij haar te mogen zijn. Op een van de laatste dagen van haar vader waren we samen bij haar ouders. Een verdrietig maar oh zo bijzonder moment. Die ik met haar en haar familie mocht delen. Mijn familie, want zo voelt het na al die jaren.

Volgend jaar vieren we dat we al 20 jaar vriendinnen zijn. Toeval? Nee, het heeft zo moeten zijn.

Ik zal m’n vrienden niet vergeten,
want wie me lief is blijft me lief.
En waar ze wonen moest ik weten,
maar ik verloor hun laatste brief
Ik zal ze heus wel weer ontmoeten,
misschien vandaag, misschien over een jaar
Ik zal ze kussen en begroeten,
komt vanzelf weer voor elkaar
(Ramses Shaffy)