Een bak koffie binnen handbereik, iets te roken op de asbak, mijn mobiel recht voor me en mijn toetsenbord onder mijn vingers… Mijn ochtenden zien er eigenlijk allemaal hetzelfde uit. Voorheen moest ik mijn laptop nog open klappen en opstarten voordat ik kon gaan zitten schrijven maar sinds ik een extern toetsenbord heb aangeschaft is die tijdrovende bezigheid overbodig. Iedere ochtend schrijf ik. Schrijven is mijn manier van praten en bidden. Ik ben er jaren geleden, uit pure frustratie, mee begonnen. Er waren teveel zaken waar niet over gesproken mocht worden en minstens zoveel zaken waar ik een uitgesproken mening over had. Maar ik moest slikken, vooral niet zeuren dus hield ik uiteindelijk mijn mond maar begon ik met schrijven.

Het was heerlijk om mijn frustraties op papier te zetten, te delen en de reacties af te wachten. Degenen over wie ik schreef lazen mijn verhalen, uit frustratie, toch niet en degenen die ze wel lazen ontkenden dat keihard. Ik noemde ook geen namen dus niemand had een reden om gekwetst of beledigd te reageren en de meesten wilden hoe dan ook niet toegeven dat ze zich aangesproken voelden omdat mijn verhalen lichtelijk confronterend waren en ik ze een spiegel voorhield waar ze liever niet in keken.

Maar die tijd is voorbij en ik merk dat, als ik nu een pittig verhaal schrijf en deel, de verkeerde mensen denken dat het over hen gaat. Mijn soms onorthodoxe manier van schrijven stoot inmiddels te vaak onbedoeld mensen tegen de borst die ik een warm hart toedraag. Ik heb me daarom een tijdje bezig gehouden met wat lievere, oppervlakkerige en in mijn ogen, laffe, inhoudsloze schrijfsels maar dat ligt mij niet. Schrijven met als doel alles en iedereen te vriend te houden is niet mijn ding dus heb ik besloten ermee te stoppen. Niet met schrijven maar wel met posten.

En het lucht mij op om gewoon, nog extremer dan voorheen, mijn frustraties op papier te kunnen zetten. Nog extremer aangezien ik met mijn nieuwe manier van schrijven pas echt helemaal los kan gaan. Geen frustratie of ergernis is te groot, geen visie of mening te confronterend aangezien ik de enige ben die ze leest.

Mijn laatste columns waren van een kaliber waar ik allerminst trots op ben. Laf, veilig en inhoudsloos kortom, om me kapot voor te schamen en mijn welgemeende excuses daarvoor. Ik heb er lang over nagedacht maar uiteindelijk definitief de knoop doorgehakt, ik stop met het posten van mijn schrijfsels.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen en voor jullie feedback. Het was fijn om zo nu en dan te ontdekken dat ik niet de enige was die op een bepaalde manier tegen dingen aankeek en me aan bepaalde zaken stoorde. Maar hier houdt mijn “carrière” als columnist op. Jullie waren een geweldig publiek, dank voor alles en wellicht tot horens of ziens.

Liefs Karina.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven