En dan gebeurt het ergste wat je als moeder kan overkomen…… Columns by Gast Columnisten - Je bent je kind kwijt! Gewoon helemaal kwijt….weg, verdwenen! Je denkt: dat overkomt mij niet, ik let zooo goed op, dat is onmogelijk. Totdat je dus met je neus op de feiten wordt gedrukt van wat een kind in 1 à 2 seconden kan. Neem een doodgewone vrijdag. Oké, bijna doodgewoon dan, het was 24 december, de dag van Kerstavond. Je besluit nog even snel de laatste dingen in huis te halen, o.a. kerstcadeautjes, noem maar op. We nemen de bus en ik neem zoonlief mee, dat leek me gezellig, en dacht dat zonder buggy te doen, dat rijdt namelijk niet zo soepel over bergen sneeuw/ijs op de weg naar de bushalte toe. Je verwacht dat je kind wel luistert naar de woorden: ‘Blijf bij mama hoor anders raken we elkaar kwijt.’ Dat ging ook vrij goed totdat zoonlief bedacht dat hij wel genoeg voor mama geshopt had en nu wel eens voor zichzelf op pad wilde. We waren in de Xenos, geweldige dingen hebben ze daar, álles wat je nodig heb om je uitzet compleet te maken. ‘Mama’? ‘Ja lieffie?’ ‘Ik ben bij de eendjes kijken’ (Enorme roze badeenden gezamenlijk in een mand) ‘Ja is goed hoor schat, blijf je wel daar? Daar kan mama je nog zien!’ ‘Ja mama’ Hij bleef heel netjes staan en deed net of die badeenden hem ook daadwerkelijk interesseerde. Maar ondertussen bedacht hij ook zijn weg door het doolhof van paden, hoe hij het snelst weg kon komen blijkbaar. In die paar seconden dat ik naar de leuke lampenkappen durfde te kijken was het gebeurd, hij was weg…mijn kind was weg! Tot zover nog geen paniek, ik bedoel: in die enorme winkel lukt het toch niemand om in een paar seconden buiten te staan? Rennend naar de kassa’s/uitgang om daar iemand aan te spreken van het personeel was in nog minder dan 1 minuut het voltallige personeel op de hoogte en was de zoektocht in de winkel in werking gezet. Nog geen paniek…nu moet hij toch wel te vinden zijn in het doolhof? Iedereen nam een eigen pad en liepen zo gezamenlijk richting uitgang…zelf stond ik bij de uitgang, mocht hij daar naartoe lopen. Ik zag al het personeel terug komen maar geen van allen met een driejarig kereltje aan hun arm. Toen sloeg de paniek toe! Utrecht is groot, HEEEL groot. WAAR IS MIJN KIND!! Ongelofelijk hoeveel dingen er door je hoofd spoken op zo’n moment! Heeft iemand mijn kind gezien? Heeft iemand mijn kind MEEGENOMEN? Wat moet ik doen? Waar moet ik beginnen met zoeken? Zie ik hem ooit terug? De gekste dingen denk je. Ik begon te rennen door die winkel, naar buiten naar binnen, ben de roltrap op gegaan om vervolgens weer naar beneden te gaan, de winkel in. Zelfs nog even vlug de Zeeman ingekeken die ernaast zit. Die hebben zo’n leuke speelgoedafdeling als je binnenkomt…zou hij daar?? Nee, ik zag niets tussen de benen door en ik ren vlug terug naar de Xenos waar het personeel ook nog steeds van binnen naar buiten aan het vliegen is maar ook daar kijken ze me met verontschuldigende blikken aan. Ik ren nog 1 keer wanhopig naar buiten voordat ik de politie bel en zie daar in mijn ooghoek een blije Jermaine de Zeeman uitlopen. ‘Kijk mama, auto van Cars.’ De daarop volgende uitbarsting is niet voor herhaling vatbaar. Ik ben snel de auto van Cars terug naar binnen gaan brengen en heb het personeel van de Xenos met veel moeite nog even laten weten dat hij terecht was en hun mijn dank getoond en toen moest ik toch echt even zitten! Dit soort dingen kan iedereen overkomen, ik durf ook niet te zeggen dat dit nooit meer zal gebeuren want dat kan overal en altijd hoe goed je ook oplet. Ik hoop alleen dat dit nooit meer gebeurt en zal nog beter m’n best doen om dit nooit meer te laten gebeuren. Wat ik voelde op dat moment gun ik niemand en ik hoop dat ik er meer heb wakker kunnen schudden met mijn verhaal. Je kunt er NIET vanuit gaan dat het je NIET gebeurt, ga ervan uit dat het ALTIJD gebeuren kan! Geschreven door: Samantha van den Berg Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Oh wat herkenbaar! Ik heb datzelfde geintje dus ook een keer gehad in de Xenos, mijn zoon wilde los naast de wagen lopen en ik liep met dochter in de wagen verder door de winkel, mijn zoon goed in de gatenhoudend. En van t een op andere moment was hij weg! Gewoon echt weg! Was dus ook de winkel uitgegaan en liep ergens aan het einde van het centrum! Mén wat ben ik geschrokken toen ik hem niet kon vinden, gelukkig wel gevonden, maar er gaat dan echt vanalles door je hoofd heen!
Ik weet precies wat er door je heen gaat; verdriet,machteloosheid,angst,boosheid,ongeloof…………schuld………alles door elkaar. Je zit op zo’n moment echt in een rollercoaster… Ik heb het 2 x gehad met mijn oudste zoon…….1x in de supermarkt,en 1x gewoon op straat. Als zoeken niet meer helpt,neemt de angst,verdriet (groot),en machteloosheid toe!! vreselijk! Gelukkig heb ik hem nu al 12 jaar bij me…….zou er niet aan moeten denken om ze kwijt te zijn!! Maar toendertijd was het ook nog maar een jochie van 2 en half, en 4jaar oud! Dat gevoel gun je niemand…………en ja,je moet het voorkomen,je kan een kind geen moment uit het oog verliezen. En gelukkig hebben wij ons kind terug gevonden,maar hoe vaak gebeurt het dat een kind echt word ontvoerd?? Ik zou geloof ik dood gaan van verdiet………..zo’n verlies is met geen pen te beschrijven! Gr Eva
wat moet jij je doodsbang hebben gevoeld. Dat wens je geen ouder toe Wat er allemaalin 1-2 seconden kan gebeuren Gelukkig heb ik nooit in zo’n situatie gezetten, ik zou doordraaien gelukkig is alles goed gekomen
ik heb het zelf als kind ervaren. ik was kwijt gelopen in de Efteling. We waren met heel de familie ( en die is vrij groot) naar een straat theater aan het kijken. ik denk dat ik een jaar of 5 was ofzo. ik had niet door dat iedereen doorliep. en mijn moeder dacht dat ik met mijn tante meekwam omdat ik daar al de hele tijd bij liep. die angst die ik toen voelde vergeet ik noooit meer. Geen moment aan gedacht hoe mijn ouders zich toen gevoeld moeten hebben. totdat ik ( ben nu zelf moeder van 2 meiden) afgelopen jaar mijn oudste dochtertje even een seconde niet kon vinden ( ze stond achter mijn moeder). ik kreeg echt zo’n paniek gevoel. meteen zag ik ze ook weer staan hoor, maar toen kon ik me voorstellen hoe het voor mijn ouders moet zijn geweest om mij zeker een uur kwijt te zijn! ik ben blij dat jij je kindje ook weer veilig gevonden hebt! ik hoop het idd nooit mee te maken! groetjes linda
Zo herkenbaar. Wij waren vorig jaar in Disneyland Parijs. Gezellig in de ontbijtzaal met ongeveer 200 mensen. Mijn kinderen hadden hun broodje op en vroegen of ze mochten spelen in de kinderhoek. Ja dat mag, maar wel bij elkaar blijven zodat ik jullie in de gaten kan houden. Je draait 1 seconde om en weg is zoonlief van net 2 jaar oud. Hele scenario’s gaan door je hoofd. Ontvoering etc etc. Personeel op de hoogte gesteld. Zoektocht door heel het hotel. Ik zag ons daar al twee weken zitten. Kind ontvoerd.. Hoe ga je dan verantwoorden aan het thuisfront. Angst, zweet en tranen pffff. Na ongeveer 20 minuten zoeken hadden we hem eindelijk gevonden. Hij zat in een vliegstimulator. Tijdens het zoeken kan je je kind wel verwensen en je denkt alleen maar aan een uitbrander geven of een tik op zijn billen. Maar op dat moment na 20 minuten zie je je kind weer en het eerst wat je dan doet is toch wel ff een deuntje doen en je hartslag weer rustig krijgen.. Hoop het ook nooit meer mee te maken….
Zo herkenbaar. Wij waren vorig jaar in Disneyland Parijs. Gezellig in de ontbijtzaal met ongeveer 200 mensen. Mijn kinderen hadden hun broodje op en vroegen of ze mochten spelen in de kinderhoek. Ja dat mag, maar wel bij elkaar blijven zodat ik jullie in de gaten kan houden. Je draait 1 seconde om en weg is zoonlief van net 2 jaar oud. Hele scenario’s gaan door je hoofd. Ontvoering etc etc. Personeel op de hoogte gesteld. Zoektocht door heel het hotel. Ik zag ons daar al twee weken zitten. Kind ontvoerd.. Hoe ga je dan verantwoorden aan het thuisfront. Angst, zweet en tranen pffff. Na ongeveer 20 minuten zoeken hadden we hem eindelijk gevonden. Hij zat in een vliegstimulator. Tijdens het zoeken kan je je kind wel verwensen en je denkt alleen maar aan een uitbrander geven of een tik op zijn billen. Maar op dat moment na 20 minuten zie je je kind weer en het eerst wat je dan doet is toch wel ff een deuntje doen en je hartslag weer rustig krijgen.. Hoop het ook nooit meer mee te maken….
