‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’. Een gezegde dat vrijwel ieder ouder weleens geroepen heeft, ik in ieder geval wel. Kinderen groeien en de zorgen om hen groeit helaas ook gewoon mee. Elke fase in het leven van een kind brengt nieuwe uitdagingen met zich mee. En ik geloof dat manlief en ik in een nieuwe fase met nieuwe zorgen zijn beland.

Ik denk zeker niet dat ik de enige moeder ben die gehoopt had dat, naarmate de kinderen ouder worden, het ook daadwerkelijk gemakkelijker zal worden. Maar helaas, niets is minder waar. Ze worden groter en willen meer vrijheid. Meer vrijheid staat voor mij als moeder gelijk aan loslaten, iets wat mij erg zwaar valt maar wat vroeg of laat toch echt moet gebeuren. Uiteraard kiest yours truly voor – liever laat, dan vroeg-  maar dan komt de vraag ‘doe ik daar dan wel weer goed aan?’.

Zoonlief is 17 jaar en doet dit schooljaar zijn gymnasium eindexamen. Dit betekent het einde van 6 lange jaren vol stress en hard werken. En dat moet uiteraard gevierd worden! Maar hoe? Samen met een groepje vrienden wilt zoonlief een weekje naar Spanje. Ja, dat heb je goed gelezen: zonder toezicht, gewoon hij samen met zijn vrienden! Zie je het al voor je? Het eerste waaraan ik noodgedwongen moest denken, toen zoonlief ons hierover informeerde, was het realityprogramma Zon, Zuipen, Ziekenhuis waarin te zien is hoe Nederlandse jongeren op vakantie in ware feestbeesten veranderen. Alleen al dat beeld in mijn hoofd zorgde bij mij voor een acute ademhalingsprobleem. Geen enkele moeder wilt immers haar kind in een vergelijkbare situatie als de jongeren in deze programma zien. Je bent 17 jaar, vreest voor weinig en denkt dat je de hele wereld wel aan kunt. Ook ik ben tiener geweest en ken het gevoel. Maar als moeder moet ik er niet aan denken wat er allemaal mis kan gaan. Al denk en hoop ik van wel maar kan hij de vrijheid wel aan? Er liggen immers zo ontzettend veel verleidingen en gevaren op de loer waar zijn vader en ik hem nog van willen behoeden. Maar hoe maak je dat aan een jongen dat de wereld graag wilt ontdekken duidelijk? Dat hij beter op z’n minst nog een jaartje moeten wachten alvorens zijn vleugels zo ver van huis te spreiden? Wie het weet mag het mij gerust zeggen!

In de opvoeding van mijn kinderen ga ik altijd af van mijn moederinstinct of eigen ervaringen en dat heeft tot nu toe prima uitgepakt. Maar dit is voor mij een totaal nieuwe hoofdstuk, eentje waar ik stiekem nog helemaal niet aan te ben. En heel eerlijk gezegd graag nog enkele jaren had willen uitstellen. Ik heb mijn kinderen het liefst dichtbij mij, op zijn minst in dezelfde stad. (Dat voorkomt namelijk ook vroegtijdige grijze haren als gevolg van stress.) Maar Spanje is niet bepaald hier om de hoek. Het is geen autoafstand, dat we indien nodig max. binnen enkele uurtje bij hem kunnen zijn. Maar een heuse vliegtuigafstand en dat bezorgd mij toch wel de nodige paniekaanvallen. Dat zoonlief met een groepje vrienden naar Spanje op vakantie wilt klinkt leuk en eerlijk is eerlijk: het is een welverdiende vakantie. Maar hoe overleef ik 8 dagen vol bezorgdheid, onzekerheid (omdat ik niet goed weet hoe de situatie bij hem in elkaar zit) en bovenal angst? Wetend hoe moeilijk ik het nu al heb om uberhaupt met een gerust hart te gaan slapen als hij tot laat van huis is. Dat wordt, in het geval dat manlief en ik met zijn plannen instemmen, totaal niet slapen.