Door de tijd heen heb ik al heel veel goede en minder bruikbare tips gekregen om Tiaro aan het eten te krijgen. Groente eten dan, want brood, fruit en al het andere gaat er prima in. Als baby at hij de potjes zonder morren. Later ging het met zelfgemaakte prutjes ook goed. Tot hij ineens de kolder in de kop kreeg en nee, meneertje bliefde geen groente meer. Hij is in staat om zelfs het kleinste puntje rood in een kleurige brij te ontdekken en het vervolgens van zich af te schuiven: ‘Niette lekker.” We probeerden het eerst met praten. We probeerden het met wat meer dwang. We probeerden het op een zeer onpedagogische manier: we zetten Bumba op en terwijl meneertje keek wilde hij wel eten. Dat werkte een tijdje tot hij doorkreeg dat we hem groente gaven en het was weer gedaan. We raakten er beiden een beetje geïrriteerd van. Toegegeven, we raakten een beetje onze consequentheid kwijt in de aanloop naar de geboorte van Amber. Een paar maanden na de geboorte van Amber waren we allemaal weer een beetje in een gelijkmatiger ritme gekomen. Dus het gevecht om eten kon weer in volle sterkte aanvangen. Prakken, pureren, vermalen, koken; het mocht niet baten. Tiaro wilde geen groente. Heel af en toe lukte het met macaroni of chicken tonight als ik de boel tot een soort babyvoeding pureerde. Maar naar mijn zin veel te weinig. We gingen bij onszelf te rade. De omstandigheden veranderden: we gingen steeds keurig aan tafel zitten en Tiaro mocht niet van tafel af als hij niet tenminste een paar happen at. Tussendoortjes na vier uur zijn not done en een groot glas limonade voor het eten is een valkuil waar wij eerst intrapten, maar waar we nu ook niet meer aan toegeven. Ik ging wat creatief tekeer: aangezien ons carnivoortje wel vlees wil eten ging ik hem stukjes vlees aanreiken waar ik een stukje gekookte wortel onder had geplakt. Bij kleine stukjes wortel lukte dat nog wel, maar een te groot stukje en meneertje spuwde alles meteen weer uit. Terwijl we aan het aanmodderen zijn – mijn moeder heeft zelfs eens bietjes vermalen en daar een roze pannenkoek van gebakken waar Tiaro evenwel niet intrapte – schoffelt onze jongste alles naar binnen wat ze aangereikt krijgt. Hoezo tegenpool? Goed, op aanraden van de osteopaat gingen we meer structuur aanbrengen. Nu eten we altijd aan tafel. En Tiaro moet wachten op zijn toetje als wij nog niet klaar zijn. Hij was altijd zo aan het rennen dat hij vaak al wat yoghurt kreeg als wij nog met de hoofdmaaltijd bezig waren. Tot ik ineens doorkreeg dat hij vla en yoghurt als hoofdmaaltijd zag! Natuurlijk had ik mij dat eerder ook wel kunnen bedenken en ik geef ook ruiterlijk toe dat we op een gegeven moment, wurm en moe van alle gezeur, het er dom genoeg ook een beetje op hebben laten aankomen.

Maar gesterkt door de osteopaat is er een nieuw regime van start gegaan. Tiaro dient aan tafel te blijven als wij eten. Wil hij van tafel af dan dient hij dat te vragen. Hij moet eerst proeven en dan geeft hij maar aan of hij het lust of niet. Het gaat nu een stuk beter. Met alle randvoorwaarden dan. Het groente eten is nog steeds minimaal. Laatst verloor papa een keer zijn geduld. Tiaro werd zonder pardon vastgegrepen en er ging een hap naar binnen. Het leek meer een soort worsteling waarbij veel gemopperd werd en tranen vloeiden. Maar die hap bleef wel binnen. Alleen de stemming was ruk en de tranenvloed en irritatie te frustrerend. Dan maar een truc van nanny Jo (of nanny Deb) uit de kast gehaald: het strafplekje. Daar hielden wij nooit van en liever gebruiken we het niet, maar we hebben nu een stoeltje tussen de kast en de box gezet. Eerst zetten we Tiaro op de gang, maar dan ging hij in het toilet lopen klooien, dus dat was geen optie meer. Het stoeltje biedt uitkomst. Hij kan ons niet zien, wel horen en wij zien hem niet, maar horen hem wel. De eerste keer werd Tiaro heel boos dat we hem er op zetten omdat hij niet wilde eten. (Ik redeneer heel eenvoudig: geen groente willen eten en dan vragen om een snoepje betekent dat je gewoon de boel loopt te bedonderen en snoepen is uit den boze bij ons in huis). Niet gewend aan een ferme hand op dit punt liet Tiaro zijn ongenoegen blijken door zichzelf uit te kleden en naakt op de stoel te gaan zitten. Wij vonden het best wel hilarisch, maar hij was echt boos. Ik ben niet van plan om een peuter de dienst uit te laten maken, dus ik heb hem laten zitten totdat hij terug mocht komen. De dag erna ging hij er uit zichzelf al zitten (hahahahaha) om later toch maar aan tafel te komen. Daarna zat hij een tijdlang aan tafel en at hij mondjesmaat. Gisteren ging hij op het stoeltje zitten en verkondigde luid ‘nee’ toen ik hem attendeerde op de groente. Daarna werd het stil. Ik ging iets later kijken daar zat onze bengel: knikkebollend half in slaap. Hij was gewoon te moe om te eten. Hahaha. Dus ik heb hem lekker in zijn pyjama gehesen en in zijn bed gelegd. Hij sliep met een kleine onderbreking bijna het klokje rond. En vandaag is hij na het eten – ja, hij heeft wat hutspot genomen, niet veel, maar vooruit – een tijdje gaan spelen op de Wii met papa en daarna keurig in bad. Ik heb hem op bed gelegd, de dag even doorgenomen en zijn tanden gepoetst. En zonder morren ging meneer slapen. Het valt me op dat het naar bed brengen de laatste tijd een stuk beter gaat. Het doorslapen wil nog niet altijd, maar er zijn al nachten geweest waarin het wel is gelukt. Dat is na tien maanden wel een walhalla.

Toch zet het me aan het denken. Waar moet ik me nu toch als eerste op richten? Het slapen? Het eten? Het meer aanbrengen van structuur? Het een lokt het ander uit en alles heeft reactie op elkaar. We zijn nog een beetje zoekende naar de structuur en ik hoop dat het avondeten naar verloop van tijd ook beter gaat. Maar ik heb goede hoop. Tegelijkertijd voel ik me schuldig dat ik niet altijd zo consequent ben geweest als ik me had voorgenomen te zijn. Dat met de komst van Amber een beetje klad gekomen is hetgeen we al hadden bereikt. Je probeert een goede moeder te zijn en toch heb je soms het gevoel dat je grandioos gefaald hebt. Wat bij het ene kind wel werkt, werkt bij het mijne niet. En wat bij ons kind werkt, werkt bij een ander niet. Soms lijkt de wereld te bestaan uit mensen met perfecte kinderen en vraag je je af wat jij fout hebt gedaan. Aan de andere kant; onze kinderen groeien uitstekend, zijn vrijwel altijd goed geluimd en we worden als papa en mama ontzettend veel geknuffeld. Hoe boos ik af en toe ook kan zijn om het eetgedrag van onze oudste ’s avonds, als hij me dagelijks omhelst met zijn kleine armpjes, zijn hoofdje in mijn schouder begraaft en zachtjes in mijn oor fluistert: “mama is lief”, dan geeft me dat toch weer moed om toch te blijven proberen iedere dag een goede moeder te zijn. Dan maar wat minder groente. De vorming van zijn lieve karakter is me toch iets meer waard.