Op woensdagmiddag en Zaterdagmiddag werk ik een hele leuke kinderkledingwinkel.
Het is er altijd heel gezellig, en meestal een feestje voor de kids, want niets leuker dan iets nieuws krijgen van mama of papa.

Het is voor mij als verkoopster soms ontzettend leuk om de gesprekken tussen moeder en kind te volgen, vooral als zoon of dochter eigenlijk helemaal geen zin heeft om te passen.

Laatst was er een moeder in de winkel, die al haar zinnen in de negatieve vorm eindigde. Het ging ongeveer zo;

Moeder: We gaan even kleertjes kijken, of heb je geen zin?
Zoontje: Geen zin
Moeder: Ga anders even in het speelhoekje spelen, of vind je dat niet leuk?
Zonntje: Vind ik niet leuk
Moeder: Wil je deze broek even passen, of wil je niet passen?
Zoontje: Ik wil niet passen
Moeder: Vind je deze overhemd leuk, of is die te roze?
Zoontje: te roze
Moeder: zal ik hem even tegen je rug aanhouden, of heb je dat liever niet?
Zoontje: Liever niet.

En zo ging het maar door! Begrijp me niet verkeerd, want deze moeder deed ontzettend haar best, om het haar zoontje zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ik had ontzettend veel respect voor haar engelen geduld! Waarschijnlijk heb ik ook soortgelijke gesprekken gehad met mijn kinderen, maar had ik de moed allang opgegeven.