De Pokémonkaartjes-manie…inmiddels  is deze rage (gelukkig) weer in ruste. “Gelukkig” is overigens niet helemáál waar, want op zich is ruilen een bezigheid waar kinderen plezier aan beleven én nog wat van opsteken ook. Ik weigerde echter categorisch de smeekbedes van zoonlief te verhoren als hij weer verlangend naar zo’n zakje met kaartjes stond te kijken in de speelgoedwinkel. Een map met insteekhoesjes had ik wel voor m’n ventje aangeschaft, want als hij ze dan tóch kocht van z’n eigen centjes moest hij de kaartjes wel goed kunnen opbergen en uitstallen.

De Pokémonaccesoiremachine draaide echter op volle toeren en binnen redelijk afzienbare tijd werd  de grote map ingeruild voor een blikje. Ook dié kun je kopen natuurlijk, gevuld en al. Van zijn gespaarde euro’s schafte m’n kleine man 2 van die (overigens prachtig) gedecoreerde bewaarblikjes aan. Hoe ik ook op ‘m inpraatte, welke argumenten ik ook gebruikte om het niet te doen…het mocht niet baten. En tja, het wás zijn geld dus vond ik ook dat hij de beslissing maar moest nemen er dát mee te doen wat hem goeddunkte. Door schade en schande word je wijs (mits het niet de spuigaten uitloopt natuurlijk) en zo zie ik dat bij kinderen ook in het geval je ze bijvoorbeeld ontelbare malen waarschuwt vooral geen al te rare capriolen uit te halen en er uiteindelijk toch een tranenvloed ontspringt door eigen schuld dikke bult. Mits het niet de spuigaten uitloopt natuurlijk.

De Pokémonkaartjes boden aldus ook een harde leerschool. De levendige ruilhandel wakkerde bij sommige deelnemertjes namelijk een ongekende bezetenheid en volhardend fanatisme aan waardoor veel van het plezier teniet werd gedaan. Niet alleen doordat het huilen door ruilen met enige regelmaat de kop opstak, maar ook omdat (met name de “sterke”) kaartjes soms op onverklaarbare wijze van rechtmatige eigenaar wisselden. Het onderwijzend personeel verzocht de kinderen uiteindelijk vriendelijk doch dringend de kaartjes niet meer mee naar school te nemen. En wég was het nut van de kaartjes, want in je eentje naar je bonte verzameling kijken gaat alras vervelen. Er werden dan ook geen woorden meer aan vuil gemaakt. Tot gisteren…in emotievolle vorm.
In een winkel namelijk zag m’n kereltje namelijk iets wat hij graag tot zijn bezittingen zou willen rekenen en daar maakte hij me verscheidene keren attent op. Nu doen kinderen dat vaker natuurlijk en waarom zouden ze ook niet? Niet geschoten is altijd mis en voorheen was het ook nogal eens gelukt mama dan maar weer in de geldbuidel te laten tasten. Maar dit keer hield ik voet bij stuk en wees hem er nogmaals op dat je je geld maar 1 keer kunt uitgeven en dat je dus beter altijd maar wat achter de hand kunt houden voor onverwachte dingen. Huilend liep m’n lieverdje achter me aan de winkel uit en ik zette me schrap voor een op mij gerichte woede-aanval. Maar wat schetste mijn verbazing? Hortend en stotend verweet hij zichzelf dat hij al zijn dukaatjes had uitgegeven aan (quote): “die stomme Pokémonkaarten”, gevolgd door de constatering dat ik gelijk had gehad. Zó schattig en ontroerend om hem op deze wijze met zichzelf in gevecht te zien, ik zou bijna alsnog de winkel in zijn gedoken. Maar nee… zo leverden de door mij aanvankelijk verguisde en inmiddels ongebruikt in hun blikje liggende Pokémonkaartjes voor beiden toch nog iets positiefs op.

Door: Anne