Wij zagen het allemaal aankomen maar tegenhouden was geen optie. Voor vaderlief kon het niet snel genoeg gebeuren, maar wat mijn betrof kon ze rustig haar tijd nemen. Want ik wist maar al te goed wat er komen zou. Zij is tenslotte het vijfde kind en vier zijn haar voorgegaan. Je weet ongeveer wat je kunt verwachten, maar ieder kind is uniek en heeft zo z’n eigen creativiteit. Zo ook onze kleine dame van net 1 jaar. En creatief dat zij is. Zij is net een geëvalueerde versie van haar voorgangers.

Sinds onze kleine meid loopt is er niets meer in huis veilig. Kastdeuren worden geregeld open en dicht geslagen. Spullen worden eruit geslingerd en indien mogelijk uit elkaar gehaald om vervolgens heel snel afgedankt te worden. De radioknoppen zijn niet meer veilig, deze worden constant ingedrukt en gedraaid. Luister je naar een cd, dan weet zij altijd het ‘next’ knopje te vinden. En zit het dan even niet mee, zet mevrouwtje de radio geheel uit. Even rustig het kleinste kamertje in huis bezoeken zit er niet meer in. Evenals koken, douchen, of wat dan ook. Want mevrouwtje weet je altijd te vinden en enkele seconden later staat zij met een glimlach van oor tot oor voor de deur.

Haar grootste hobby blijft toch wel de tv, met name het uitdrukken ervan. Wat een pret heeft ze dan. Hilarisch genoeg drukt zij de tv uit op momenten dat je gefixeerd naar de beeldbuis zit te kijken. En de tv gelijk weer aanzetten helpt vaak niet, want dan wordt het gezien als een wedstrijdje. En verliezen is voor haar geen optie.

Wanneer alles mij een beetje te veel werd kon ik haar voorheen altijd in haar bedje leggen om even af te koelen. Eigenlijk zodat ik op adem kon komen. Maar nu het mevrouwtje zelfstandig uit haar eigen bedje komt, is rust in huis erg ver te zoeken. Leg ik haar in bed, komt mevrouwtje er rustig weer uit. En geloof me, zij houdt het lang vol.

Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat het voor mij overbodig is een sportclub te bezoeken. Ik kom namelijk zo ook aan voldoende beweging, eigenlijk meer dan dat mij lief is. Het gebeurt natuurlijk niet eens per dag dat zij naar bed moet, maar vaak wel drie keer op een dag. Dat is dus voor mij drie keer per dag tig keer heen en weer lopen om ervoor te zorgen dat mevrouwtje in haar bedje blijft. Nou moet ik zeggen dat geen enkel persoon dit dag in dag uit volhoudt zonder het geduld te verliezen. Maar hoe bozer ik mijn gezichtuitdrukking zet, des te leuker mevrouwtje het vindt. Dus ook lang nadat ik de pret er totaal niet meer van inzie, kijkt dochtertjelief superblij en dit terwijl je duidelijk kunt zien dat zij slaap heeft.

Kinderen zijn creatief, maar mama’s kunnen er zeker ook wat van. Ik ga de strijd met mijn dochtertje dan ook niet meer aan. Wanneer zij naar bed moet, krijgt zij van mij simpelweg haar slaapzaak om. Door de slaapzak heeft mevrouwtje niet genoeg ruimte om uit haar bedje te klimmen. Leuk vindt zij het totaal niet. Wat krijg je dan… even huilen en dan lekker slapen.
Dochtertjelief komt zo tot haar rust en mamalief kan weer even tot rust komen.

Eindstand: Dochtertjelief in dromenland en mama erg tevreden met zichzelf.