Ze zeggen wel eens: “zodra ze gaan lopen worden het echte handenbindertjes”.
Nou, hier in huis is dat zeker het geval! Sinds Delilah vlak na haar eerste verjaardag ging lopen, staat het huis op stelten!
Aangezien ze in één klap de dubbele hoogte bereiken, kom je er ineens achter dat je mooie meubelset misschien toch net iets te laag is. Je kunt niks meer laten staan op tafel of je tv-meubel, want dat ligt gegarandeerd ergens onder de bank of word meegesleept naar de keuken. Zelfs de schouw is hier niet veilig, want mevrouw heeft ontdekt dat je er via de bank heel makkelijk bij kan komen…

Ook het “peuter-puberen” staat hier al in de startblokken!
Iedere dag is het weer strijd… Mama mag geen hapjes meer geven, ze wil het zelf doen.
Als mama zegt dat iets niet mag, doet ze het toch nog even een keer extra.
Driftig worden kan ze ook als de beste. Als het niet gaat zoals zij wilt, dan komt er een kreet uit dat kleine mondje die niet onderdoet aan die van een 5-jarige.
Gillen is ook favoriet de laatste tijd, heel hard en heel hoog! Of het nou uit frustratie, boosheid of juist uit plezier is, het gaat de hele dag door…

Ook mijn opvoedkundige manieren worden als een spiegel weer teruggekaatst.
De corrigerende tik op de vingers, als ze voor de zoveelste keer iets pakt waarvan ze weet dat het niet mag en na eindeloze waarschuwingen, krijg ik gewoon terug van haar (al “slaat” ze in het algemeen niet raak).
Ze weet ook precies hoe ze mij moet bespelen…
Voorheen als ik “boos” werd op haar, dan stak ze haar tong uit, probeer dan maar eens niet te lachen! Na verwoede pogingen om m’n hoofd maar weg te draaien heb ik het eindelijk onder de knie om op dat moment niet te lachen.
Maar nu heeft ze weer wat nieuws: zodra het tong uitsteken niet helpt, doet ze haar vinger tegen haar neusje. Dat is ook weer een “spiegelactie” wat ze van mij heeft. Je kent het vast wel, als je dreigend: “uh-uh, pas op hè!” je vinger omhoog houd.

Buiten het uitproberen, hang- en huilbuien en het eindeloos hoger plaatsen van spullen is het een heerlijk kind hoor. Maar toch zou je ze het liefst af en toe achter het fictieve behang plakken!