Oke, dit keer eens een stukje proberen zonder te klagen over het alleenstaande moederschap of peuterpubertijd.

Iedere week sta ik weer verbaasd over hoe snel mijn kleine meid zich ontwikkeld. Sinds ze, vlak na haar eerste verjaardag, ging lopen is het allemaal zo snel gegaan! Lopen heeft ze niet lang gedaan, alles gaat op een holletje. Ook had ze het klimmen en klauteren al snel ontdekt. De bank, stoelen, salontafel en al het speelgoed is al op geklommen, gedanst en gesprongen!

Nu de laatste tijd gaat de spraak heel snel. Ze kan een kwartier aan de (speelgoed-)telefoon zitten brabbelen, maar zodra het nodig is zegt ze duidelijke woorden. Ook al maak ik me af en toe zorgen of ze zich wel op tijd voor de peuterspeelzaal goed en duidelijk uit kan drukken wat ze wilt en wat ze bedoeld, aan de andere kant hoef ik me er geen zorgen over te maken, want iedere week leert ze er wel weer een paar woorden bij! Vooral als ze bij opa en oma is geweest, als ik dan ’s avonds even bel om te vertellen wat ze nu weer voor nieuws heeft gezegd, dan hoor je de trots aan de andere kant van de lijn: Ja dat zei ze vanmiddag ook! Ze begrijpt ook meestal gelijk wat je bedoeld als je iets tegen haar zegt of aan haar vraagt, ook al kan ze het zelf nog niet vertellen. Opa roept ook vaak dat ze één of andere atoomgeleerde gaat worden (al zou hij ook graag zien dat ze prof-tennister word!!)

Zelf denk ik eerder dat ze de entertainment ingaat. Zingen, dansen en uitsloven zijn haar favoriete dagelijkse bezigheden. Ze zingt als zit te spelen, in bad zit en zelfs als ze in bed ligt en ze danst bij elk reclamemuziekje of titelsong op tv. Het uitsloven uit zich elke dag weer in gekke bekken, gevaarlijke spelletjes, overmatig rondjes draaien en hard mee lachen, hoesten en gillen als ze het anderen hoort doen.

Dus buiten al het peuterpuberen, zich op de grond gooien, mama uitdagen en het eindeloos leeghalen van kastjes en laatjes, is het toch wel een heerlijk kind!

Groetjes Monica en Delilah