Een paar dagen geleden, belde ik mijn beste vriendin Carla, en ik hoorde het gelijk. Ze moest ongesteld worden, en hoe! Niets deugde van wat ik zei. Erger nog, ook als ik me zeer vriendelijk opstelde, kreeg ik een grauw en een snauw. Toen ik haar vroeg of ze dit weekend mee uit zou gaan. Schreeuwde ze het bijna uit, dat ze wel wat beters te doen had dan de koeienmarkt (lees vrijgezellenmarkt) op te gaan. Met zo’n bui kun je ook maar beter thuisblijven dacht ik in mezelf. Zeker om nog erger te voorkomen. Echt het is een wereldwijf. Maar een paar dagen in de maand, wil ik haar liever niet kennen. Dat komt allemaal door onze vrouwelijke hormonen. Die maken dat het eitje zich kan nestelen in de baarmoederwand, en gebeurd dit niet zoals meestal het geval is, dan hebben de meeste vrouwen last van hun menstruatieklachten. In het andere geval, nestelt het eitje zich, om te volgroeien in een prachtige baby. Carla wil geen kinderen, al is ze dol op mijn twaalf en een half jarige dochter Zoë. Ja, dat halve jaar moet erbij genoemd worden. Anders krijg ik problemen met dochterlief, die op dit moment flink aan het puberen is. Al vind ik dat meisjes nu veel sneller in die lastige pubertijd komen. Sneu ook want ze ruilen zo om het half uur de poppen weer in voor een dikke lage make-up. Die ze er vervolgens van mij weer, met een dikke laag watten vanaf moet halen. Wattenschijfjes zijn hier niet tegen opgewassen! Mascara is het lastigste te verwijderen waardoor er vaak een laagje achterblijft. Mijn dochter vind tegenwoordig alles boeiend. Nou uh, mooi niet dus. Het geeft gewoon de desinteresse van het zojuist aangesneden onderwerp aan. Elke dag houdt ze de groei van haar borst en heupomvang in de gaten. Ik zie zelf nog geen extreme verschillen. Maar zij ziet elke tiende millimeter verschil. Ze schijnt een microscopische blik te hebben. Het oogt heel schattig. Terwijl tegelijkertijd een stukje kind verdwijnt. Relatief gezien snel, wordt mijn kleine meisje een klein vrouwtje. Zelf was ik ruim 10 jaar toen mijn borstjes begonnen te groeien. Ik weet nog goed dat het erg gevoelig was kon er niet op liggen, maar ik praatte er niet over met mijn moeder. Op mijn dertiende menstrueerde ik voor het eerst. Om mij heen hoor ik nu dan meisjes met tien als jaar al ongesteld zijn, voor het eerst. Dat vind ik wel heel vroeg, dochterlief is er nog even van gevrijwaard. Stiekem houd ik mijn hart vast voor mijn meisje. Liever had ik haar nog in de rol van dominante poppenmoeder. Wat mij doet inzien dat het beter is, dat de rollen niet zijn omgedraaid. Sjonge wat zou ik een zwaar leven leiden! Aan een been bungelend, en afwachten wat ze nou weer voor vreselijks met mijn haar zou doen. De klappen die ik zou krijgen, om het geen dat ik nooit gezegd zou hebben. Nee laat maar! Maar ik moet wel eerlijk bekennen dat het probleem van Carla ook mijn probleem is. Of het flink tegen de ongesteldheid aanhikken. Vooral de bijbehorende chagrijnigheid. Gevoelige borsten en mijn letterlijke vreetbuien, die komen in hongeraanvallen die zijn weerga niet kent. Nachtelijke wandelingen naar de koelkast, waar zelfs de leverworst naar me lonkt. In combinatie met augurken toch wel erg lekker. Maar dat is voor mij dan niet genoeg. De snoep pot van mijn dochter wordt gehalveerd. Heel voldaan maar ook schuldig, keer ik dan weer terug naar mijn bed. Ik ben best een geluksvogel. Want ik weet dat na mijn menstruatie, mijn gewicht weer hetzelfde zal zijn als daarvoor. Ineens moet ik denken aan Carla. Zij is nog bezig met haar Adkins dieet. Ze zal de snoep pot moeten laten voor wat het is. Al weet ik zeker dat de kaas, gebakken kip en gekookte eieren, haar schrale troost zullen zijn, in deze barre tijden. Maar op dit moment durf ik het haar niet te vragen. Want Carla heeft last van haar hormonen. Net als ik mijn dochter en zovelen onder ons. Dit nemen wij vrouwen allemaal op de koop toe. Dus laat ons razen en tieren. Wij kunnen het op zijn minst nog ergens aan wijten.

Bedacht en geschreven door: Sandra de Booij