‘Gadverdamme, wat is het toch een achterbaks rotblaag.’

Terwijl ik mezelf betrap op de gedachte en me gewaar wordt van de diepgewortelde afkeer die ik erbij voel, schaam ik me. Het is nog maar een kind, het gedrag wordt grotendeels gevormd door de ouders en in het bijzonder door de moeder. Moeder en nakomeling lijken als twee druppels water op elkaar. De moeder lijkt op haar beurt weer als twee druppels op haar eigen moeder, de oma. Zou het genetisch bepaald zijn, erfelijk of hebben ze toevallig allebei dezelfde ziekelijke kronkel in hun hoofd. De jongste afstammeling lijkt inmiddels ook besmet. De vraag is, is het genetisch of komt het door inprenting. Slecht voorbeeld doet slecht volgen en als je maar jong genoeg begint dan kun je, je kind succesvol een stempel opdrukken waar het zich vanzelf naar gaat gedragen.

Eigenlijk zou ik dit kind niet mogen afrekenen op het stempel wat de moeder het heeft opgelegd. Maar is het überhaupt nog te redden. Is het niet al te laat? Zelfs als het inprenting is, is het dan niet al veel te lang aan de gang om nog terug gedraaid te kunnen worden.
En bovendien, het wordt niet teruggedraaid. De moeder ziet het niet, die ziet alleen zichzelf in het kind en daar is niets mis mee vindt ze zelf.

Met haar is niets mis, al die anderen die deugen niet. Zij is de dupe, het slachtoffer, zij wordt altijd benadeeld, besodemieterd, zij is veel te goed van vertrouwen. Haar moeder, ja dat ziet ze wel, die spoort niet. Die heeft een zieke kronkel in haar hoofd. Maar gelukkig lijkt zij als twee druppels water op haar vader. Die andere twee uit het gezin, ja die hebben dezelfde nare trekjes als hun moeder maar gelukkig is zij heel anders…vindt ze zelf. Vol trots kijkt ze naar haar kind, ze voelt de verwantschap en de zware taak die zij als moeder heeft. Ze moet dit kind behoeden zodat het niet op dezelfde manier onderuit getrapt wordt als zij vroeger.

Maar zij had dan ook een moeder die heel anders was, haar moeder deugde niet, maakte haar altijd zwart, nog steeds eigenlijk. Ze prijst zichzelf, zij is heel anders. Ondanks alles wat haar moeder haar heeft aangedaan komt zij nog bij haar moeder over de vloer. Het is en blijft per slot van rekening je moeder. Al die boze tongen die beweren dat ze dat alleen maar doet voor de voordeeltjes, die zeggen dat ze een profiteur is, die kunnen het gewoon niet hebben. Het idee alleen al dat ze het zou doen voor al die cadeaus en het geld dat het oplevert. Daar heeft ze toch niet om gevraagd, zij kan er toch niets aan doen dat, dat mens een gat in haar hand heeft en altijd alles denkt te kunnen kopen, inclusief liefde. Ja, ze heeft geld van haar moeder geleend en dat mag ze terug betalen als ze er aan toe is en zonder rente…nou en! Ja, haar kinderen worden bedolven met cadeaus die ze zelf veel te duur vindt om voor ze te kopen…nou en! Het is ook zo sneu om al die cadeaus te weigeren, dat is toch zielig en ondankbaar bovendien. Tja en als haar kinderen het niet krijgen dan wordt het gegeven aan de kinderen van iemand anders, zo’n profiteur die zich een vriendin noemt maar alleen maar aanpapt met het gestoorde mens voor al die steekpenningen en gulle giften die ze toegestopt krijgen.

Nee, als al die nare mensen om haar heen maar één procent van haar karakter zouden hebben, dan zag de wereld er een stuk beter uit.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe het blaag een leeftijdgenootje, wat niet helemaal meewerkt, een kei naar het hoofd gooit…raak. Ik kijk streng en recht in de schijnheilige ogen.
‘Waarom deed je dat?’ het lichte schudden met het hoofd negeer ik door meteen te zeggen, ‘Ik zag wat je deed, jij gooide!’
Mijn handen jeuken, wat zou ik dat akelige schijnheilige rotblaag toch graag…
De moeder gaat beschermend naast haar kloon staan terwijl ze mierzoet zegt: ‘Dat ging per ongeluk, toch lieverd?’

Een rilling loopt over mijn rug en ik besef dat er een wonder moet gebeuren om deze twee identieke kronkels nog recht te krijgen. Ik voel iets van medelijden…
Arm kind.

Geschreven door: Karina Andeweg.