Lang, heel lang geleden, toen Martin en ik nog geen kinderen hadden, liepen wij de Nijmeegse Vierdaagse (jawel, de vijftig kilometer!). We droegen t-shirts met teksten erop als “Ik stop voor eenden”, “Thank God it’s Friday” (de laatste dag van de vierdaagse is altijd op vrijdag) en “Pijn is fijn”. Een wandelaar las die laatste tekst en vroeg: ‘Vind je dat echt?’ Ik vond dat een stomme vraag, maar zo gek was hij nou ook weer niet. Ten eerste bestaat sadomasochisme en hoe moest die man nou aan mij zien dat ik daar niet aan doe? Ten tweede ben ik een vrouw. Er zijn nogal wat vrouwen die vrijwillig pijn ondergaan, al is pijn dan niet het doel.

Mijn overoma kende ik niet anders dan met ringetjes in haar oren. Ze vertelde me eens hoe zij vroeger gaatjes in haar oren had gekregen: door een dikke, hete stopnaald door haar lellen te prikken, waarbij een kurk achter het oor gehouden werd. Zelf kreeg ik ook gaatjes in de oren toen ik klein was. Ik schijn de hele terugreis naar huis, een kwartier lopen, gezeurd te hebben dat het zo’n pijn deed. Later kreeg ik piercings op intieme plekken die ik hier niet nader zal onthullen en liep een week met pijn.

Op haar zesde verjaardag mocht Marie van ons ook gaatjes in haar oren. Bij de juwelier was net vóór haar een achtjarig meisje aan de beurt. Toen de juweliers met een soort nietmachine aankwamen, die van de stipjes op de oorlellen van het meisje gaatjes zou maken, bedekte zij haar oren en riep: ‘Neeee!’ Haar moeder zette door, omdat dochterlief toch graag oorbellen wou. Even later had het meisje twee bloempjes in haar oren. Ze zei dat het heel erg zeer deed en dat het nog pijn deed en dat ze eigenlijk de oorbellen uit wou, wat natuurlijk niet mocht. Daarna mocht Marie …

Op het moment dat de juwelier het gaatje “schoot” zei Marie helemaal niets. Je zag alleen net even haar gezicht vertrekken op het moment dat de oorbellen in haar oren kwamen.
‘Doet het ook zeer?’ vroeg ik.
‘Ik voelde het bijna helemaal niet, hoor,’ antwoordde ze glimlachend.
Dit jaar kocht ik nieuwe zomerschoentjes voor haar. Ballerinaschoenen, waarbij ik aan alle kanten had gevoeld of ze goed zaten. Toch zag ik haar een paar dagen mank lopen.
‘Doet het lopen zeer?’ vroeg ik.
‘Nee hoor,’ antwoordde ze, en ze liep verder, wanhopig proberend niet te strompelen.

Het gekke is dat Marie normaal een drama queen is. Als ze een knie stoot, maakt ze lawaai als een varken dat naar de slacht gebracht wordt. Het gebeurt Martin en mij regelmatig dat we in een speeltuin in slakkentempo naar een krijsende Marie toe lopen, omdat we onze pappenheimer kennen, terwijl andere ouders naarstig om zich heen kijken, op zoek naar de ouders van dit kind dat klaarblijkelijk zwaargewond is … Maar als het gaat om iets wat ze mooi vindt, is Marie dus ineens een held – hoewel in het geval van de schoenen de term domkop toepasselijker is.
‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’, zei mijn overoma altijd. Dat is niet voor niets een gezegde dat waarschijnlijk al eeuwen bestaat. Het is vast evolutionair bepaald dat wij vrouwen mooi willen zijn, om zoveel mogelijk mannen te lokken. Maar toch. Ik denk niet dat Marie later veel potentiële partners zal aantrekken, als ze nu schoenen aantrekt die niet goed zitten; de meeste mannen hebben het liefst een vrouw die kan lopen.