Hoe nu verder Columns Haar Verhaal by Sandra de Booij - Nadat ik als achtentwintigjarige was bevallen van een gezonde dochter. Waar ik dolgelukkig mee was/ben. Begon ik steeds meer te merken dat ik veel pijn in mijn lijf had. Het leek bijna wel of ik constant tegen een griep aanzat. Ik voelde me hondsmoe en had telkens behoorlijke spierpijn. Nu valt een baby krijgen, de gebroken nachten en het wennen aan je grote, kleine wonder niet altijd mee, vooral het huilen dat je nog niet herkent als huilen voor honger, moe, darmkrampjes of wat dan ook. In die tijd was ik alleen en had ook een Mechelse herder, Lady genaamd. Dus hup met de baby in de draagzak aan de wandel. Ook de laatste ronde deed ik met de baby, want er was immers niemand in huis. Maar nadat de tijd vorderde voelde ik me ouder dan ik daadwerkelijk was. Ik zou toch moeten stralen als jonge moeder. Na een tijdje heb ik een bezoek aan de huisarts gebracht. Hij kon een twee drie niks vinden, dus zo doorgelopen. Om het half jaar vertelde ik mijn huisarts dat ik nog altijd akelige pijnen had. Ondertussen ging ik 3 hoog wonen zonder lift. De locatie is geweldig. Aan de rand van de binnenstad. De kleine moest ik de eerste paar jaar dragen natuurlijk. Telkens als ik haar en de boodschappen eindelijk op de grond in huis had. Verging ik van de pijn in mijn schouders, nek en armen. Toen mijn dochter 4 jaar was, kon ik eindelijk ergens naartoe. Ik werd doorverwezen Naar de reumatoloog. Ik weet nog goed dat hij me op alle 18 tender points (pijnpunten) testte, waardoor ik bijna door de grond ging, van de pijn. Na het onderzoek wist hij ook gelijk wat ik had : Fibromyalgie, op alle 18 tender points op de daarvoor afgesproken plaatsen. Ik vond het een naar en eng woord, maar ik had bevestiging voor mijn klachten. Aan Fibromyalgie zijn extreem veel klachten verbonden. De mijne waren voornamelijk de moeheid en de pijnen en dan vooral mijn gehele boven lijf. Daar zit je dan met een vierjarige kleuter, en de wetenschap dat je wat mankeert, waar ze nog niets op hebben gevonden. Paracetamol gaf nagenoeg geen verlichting. Gelukkig liep mijn dochter naast mama al zelf de trappen op en af. Ook kon ik wel gewoon dingen doen, maar niet te veel. Ik heb toch zeker 2 jaar aan het acceptatieproces moeten werken. Ik was ook doodsbang dat ik in een rolstoel terecht zou komen. Daarna werd de pijn niet minder, nee vaak zelfs meer. Maar het feit dat je het accepteert en er rekening mee leert te houden, maakt deze aandoening (dragelijker) Je zet je geest ook van de pijn af, ook al wordt het daar niet minder van. Soms is het wel erg geweest, ik kon dan alleen liggen en mijn nek bewegen met ja en nee. Hoe lullig, zeg maar onmachtig kun je jezelf voelen. Mijn dochter kon toen gelukkig al zelf naar school en ze kwam zelf thuis. Ze liep dan meteen naar boven naar de slaapkamer. Tegenwoordig begrijpt ze het beter. Al ziet ze gelukkig niet aan me dat ik ALTIJD , pijn heb ,iedere dag weer in min of meerdere maten. Nu ze nog weer wat groter is, begrijpt ze dat is soms even ga rusten, mijn spieren laat ontspannen. Maar liever nog heb ik een fijne zachte massage.(ja wie niet..) Met de boodschappen helpt ze nu mee. Ieder een paar tassen. We willen beiden hier niet weg, dus ik zal het feit dat hier geen lift is, voor lief moeten nemen. Zolang ik trappen kan lopen, fietsen, wandelen met de honden, en met mijn dochter hier of daar naar toe kan gaan. Neem ik deze pijn op de koop toe, het is naar,pijnlijk en vervelend, maar er zijn altijd ergere dingen. Ik prijs mezelf gelukkig met mijn meisje onze hondjes en mijn levenslust. Afbeelding: gezondheidsweb.blogspot.com Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Goh, dat valt niet mee. Ik ken ook 2 personen die fibromyalgie hebben. Ze noemen het toch ook wel ‘reuma van de weken delen’? Het is ook een aandoening die voor de mensen om je heen soms lastig te zien of te begrijpen is. Tenminste, zo heb ik begrepen, omdat het de ene keer erger is dan de andere keer. Wel knap dat je doorgaat en gelukkig veel plezier met je dochter kunt hebben!
De hele aandoening kende ik niet, maar ik kan mij zeker wel voorstellen dat het in combinatie met het alleen opvoeden van een kind zeer lastig/moelijk is. Zo te lezen ben je wel positief ingesteld, dat is belangrijk. Heel veel sterkte!!
Wat klinkt dat bekend ,ik kwam er zelf ook na de geboorte van de geboorte van de eerste achter dat ik reuma had: de ziekte van bechterew. Het is niet makkelijk. Ik heb nu drie kleintjes, en het valt me best zwaar. toch zou ik ze niet willen missen! Zorg dat je veel hulp krijgt als je die nodig hebt. Sterkte!
Pfoe Sandra, dat valt niet mee, sowieso niet, maar als alleenstaande ouder is het dan nog veel pittiger! Sterkte en succes, goed dat je zo’n positieve houding hebt!
Dank je Trenke, ja zeker positief, anders kom je niet ver, ook al ben je zo gezond als een vis. Ook mag je, je geest er niet onder laten krijgen. Als je geest het goed doet, is het beter te dragen.
Ik denk dat wij allemaal wel iemand kennen die “in stilte lijdt”. Altijd die pijn, wat zal je daar soms moe van worden Sandra of geirriteerd, moedeloos; noem maar op. Mijn zusje is weer een ander verhaal, maar ’t komt op hetzelfde neer. Zij heeft lang geleden, als alleenstaande van drie kinderen een zware operatie moeten ondergaan aan haar hoofd. Een “goedaardig” gezwel moest worden weggehaald op een risicovolle plek. Dat is allemaal gelukt, maar zij zal haar leven lang last houden van allerlei verveldende bijwerkingen. Zeer snel vermoeid, niet meer kunnen ruiken, niet meer goed kunnen proeven, noem maar op. Ook zij moet “ermee leren leven”, en dat houdt in dat zij zich iedere dag moet aanpassen aan hoe zij zich voelt. En het moeilijke is, verteld zij mij wel eens dat mensen het niet aan haar kunnen zien, en soms geen begrip hebben als zij op het laatst moet afbellen of gewoon niet zo enthousiast of gezellig is als wat zij van haar gewend zijn. Goed dat je hier eens aandacht aan besteedt Sandra! Mijn complimenten.! Ik kijk weer uit naar je volgende column.
Bedankt voor je begrip Annelies, wat naar voor je zus, en dan ook nog 3 kinderen! Dat is een hele opgave.. Het klopt zeker wat je zegt, aan mij is ook niks te zien, je kan beter met je been in het gips lopen, alleen duurt dat meestal geen jaren…Maar dan krijg je direct medeleven of een handtekening op je gips. Als je chronisch ziek bent en niemand ziet het aan je, sta je vaak heel alleen. Of je zou dag en nacht moeten gaan klagen, nou dat lijkt me ook geen oplossing. Wens je zus maar sterkte van me.
Heel bekend, alleen is het bij mij na de zwangerschap echt veel beter geworden. In combinatie met reiki ben ik nu op het punt dat ik weer kan werken en buiten de “dagelijkse pijntjes” geen extra pijn meer krijg… Moet natuurlijk geen gekke en rare dingen gaan doen…. Ik hoop dat jij ook ooit op dat punt mag komen!
