Het was een spannende tijd, de afgelopen dagen. Mijn paard was bijna aan de telling en aangezien ze vorig jaar een paar dagen te vroeg had geveulend ging ik er vanuit dat, dat dit jaar niet veel anders zou zijn. Maar spannend of niet, ik ben van nature een nogal nuchtere muts en niet zo snel van mijn stuk te krijgen. Waar menig paardeneigenaar dagen achtereen er zijn nachtrust voor opoffert om regelmatig polshoogte te nemen, hecht ik teveel waarde aan mijn slaap om daar aan mee te doen zonder een duidelijk aanwijzing dat, dat nodig zou zijn.

Eigenlijk reageerde ik net zo laconiek bij mijn paard, als ik destijds deed toen ikzelf in verwachting was. Mijn bloeddruk en vooral mijn onderdruk nam schrikbarende waarden aan maar aangezien ik me kiplekker voelde vond ik al dat gedoe behoorlijk overdreven. Pas toen ik gedwongen naar het ziekenhuis werd gestuurd en te horen kreeg dat ik moest blijven besefte ik dat het toch echt menens was. Dat het ook echt goed menens was werd me pas goed duidelijk toen zoonlief, 8 weken te vroeg, met de keizersnede in allerijl werd gehaald.

Ik kreeg hem nauwelijks te zien, ze kwamen letterlijk met hem voorbij rennen terwijl ik nog op de operatietafel lag, om hem zo snel mogelijk in de couveuse te kunnen leggen. Ik was bevallen maar was er eigenlijk nog helemaal niet aan toe en voelde me dan ook nog helemaal geen moeder.
Vanaf mijn bed mocht ik, door het raam, naar hem kijken. Daar lag hij dan, onze Ruud, te happen naar adem zoals een vis op het droge zou doen. Een akelig gezicht maar toch voelde ik er nauwelijks iets bij. Ze zeiden dat, dat mijn zoon was maar het had net zo goed een heel ander jongetje kunnen zijn.
Daarna zou ik hem een paar dagen helemaal niet meer zien omdat hij werd overgebracht naar een ziekenhuis waar ze beter uitgerust waren om zulke extreem te vroeg geboren baby’s te kunnen behandelen. Omdat mijn bloeddruk ook na de bevalling niet meteen wilde zakken bleef ik waar ik was op enkele tientallen kilometers afstand. Op de foto’s zag ik een jochie, vol met slangetjes en plakkertjes. Een hoopje ellende waarvan men zei dat, dat mijn hoopje ellende was. In stilte heb ik gebeden:
“God, als het dan toch fout moet gaan, laat het dan alstublieft nu maar meteen fout gaan, nu ik me nog niet aan hem heb kunnen hechten.”
Hoe groot de kans was dat het fout zou gaan bleek wel uit de dubieuze felicitatie die mijn man uit de mond van een van de artsen te horen kreeg.
“Gefeliciteerd, u heeft een zoon maar we weten niet voor hoelang.”

Het is nauwelijks nog voor te stellen dat hij er zo beroerd bij heeft gelegen. Hij is inmiddels 8 jaar, kerngezond en haalt prachtige cijfers op school. Hoe anders had het kunnen lopen, hij had alle schijn tegen en velen hadden weinig hoop dat het ooit goed zou komen. Niet alleen hij maar ook ik was er beroerd aan toe in die tijd. Ook met mij had het weleens heel anders af kunnen lopen. Verschillende organen hadden te veel te lijden onder de extreem hoge bloeddruk en begonnen langzaamaan tekenen van verval te tonen.

Maar toch weiger ik om, zoals sommigen wel regelmatig doen, te beweren dat zowel ik als mijn zoon door het oog van de naald zijn gekropen. Zo zie ik het niet. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Als het fout had moeten gaan dan was het ook fout gegaan, daar had geen knappe arts wat aan kunnen veranderen. Maar het leven heeft iets anders voor ons in petto en deze ervaring is er een om van te leren in plaats van eronderdoor te gaan.

Dinsdagochtend om zes uur maakte mijn man mij wakker: “Er ligt een veulen in de stal.”
Na een korte inspectie kon ik concluderen dat mijn paard, helemaal zelf, het leven had geschonken aan een hengstveulen. Er zullen mensen zijn die mij verwijten dat ik nalatig ben geweest en dat ik teveel risico heb genomen door niet de wekker te zetten. Ze zullen zeggen dat ik stom geluk heb gehad dat het goed is gegaan.
Maar ik geloof dat niet, het heeft gewoon zo moeten zijn, als het fout had moeten gaan dan was het fout gegaan, ook al had ik weken bij mijn paard in de stal zitten waken…
We zijn hier om wat te leren, we krijgen allemaal het nodige voor de kiezen. Voorspoed maar ook tegenslagen krijgen we te verduren. Soms loopt het goed af, soms dramatisch slecht. Hoe dan ook, het is de bedoeling dat we er een les uit trekken. Sommige dingen moeten gewoon zo zijn. Maar het zijn niet de feiten maar de manier waarop we met die feiten omgaan wat uiteindelijk ons leven bepaalt.