Al jaren had en heb ik een grote kinderwens. Ik kom zelf uit een gezin van zeven kinderen en de vijf broers en zussen boven mij kregen al snel achter elkaar kinderen. Vanaf mijn vierde sleepte ik al rond met mijn kleine neefjes en nichtjes, dromend dat ik later ook moeder zou worden. In de puberteit las ik eens een verhaal over een bam-moeder en dat is altijd ergens in mijn achterhoofd blijven zitten. Ik ben de opleiding voor sociaal pedagogisch werker gaan doen en belande in 2000 op een kinderdagverblijf. Heerlijk, de hele dag zorgen en knuffelen met de kleintjes en het moedergevoel werd alsmaar groter en groter. Relaties bleven niet lang aan en al snel riep ik dat als ik voor mijn 30ste nog alleen zou zijn, ik het ook alleen zou gaan doen. Ook op mijn werk kreeg ik een kindje in de groep van wie de moeder ook een bam-mama was. Brutaal heb ik haar gevraagd om alles te vertellen omdat ik dan ook wel graag wilde weten hoe alles in zijn werk ging. Met de nodige informatie heb ik alles op internet opgezocht. Al snel bleek dat de leeftijdgrens dertig jaar en ouder was, wat betekende dat ik nog vijf jaar moest wachten.

Op mijn 29ste trok ik toch de stoute schoenen aan en maakte een afspraak bij het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. In Augustus 2008 mocht ik langskomen voor een intake. Samen met mijn zus ben ik daarheen gegaan. De arts vond het erg gek dat ik een afspraak had kunnen maken omdat ik toen 29 was en dat niet de bedoeling was. Maar goed, ik was er nu toch, dus ik kreeg toch een gesprek. Het was heel ontmoedigend. Ik kreeg te horen hoe zwaar het was om alleen een kind op te voeden, hoe moeilijk het voor het kind zou zijn om maar één ouder te hebben, hoe ik het ging regelen met werk en kinderopvang, hoe duur dit traject wel niet was, omdat je bijna niets vergoed krijgt van het ziekenfonds enzovoorts. Maar daar had ik natuurlijk al jaren over nagedacht. Dus ik wist me vrij goed te redden tijdens het gesprek. Maar evengoed mocht ik pas terugkomen op het moment dat ik 30 jaar was. Ondertussen zag ik vlak voor mijn 30ste verjaardag dat de regels aangepast waren. Nu moest je 33 jaar zijn en woonachtig in de buurt van Leiderdorp. Ik schrok me kapot en belde direct op om te vragen of ik nog kans maakte aangezien ik al eens eerder geweest ben. Dat was mijn geluk, omdat er een dossier was aangemaakt waarin beschreven stond dat ik op mijn 30ste mocht terugkomen. Ik was dolblij en maakte meteen de afspraak een aantal dagen na mijn verjaardag. Het eerste wat de arts zei, was: ‘Dus je gaat er toch voor?’ Ja natuurlijk, hier heb ik jaren naar uitgekeken. Ik kreeg weer een gesprek en deze keer mocht ik niemand meenemen. Ook dit gesprek was heel klinisch en er werden enorm veel vragen gesteld. Ze wilden precies weten wat mijn beweegredenen waren om dit traject te doorlopen. Lukte het niet met relaties i.v.m. seksueel misbruik? Was ik bang voor intimiteit?, en nog meer persoonlijke vragen werden behandeld. Ook werd besproken wat de regels waren ten aanzien van een donor, want in Nederland mogen geen anonieme donors meer zijn. Dit is één van de redenen dat ik heb besloten om ook geen anonieme donor te kiezen, omdat ik wilde dat mijn kindje zelf de keuze moet kunnen maken of hij/zij zijn verwekker wilde ontmoeten. Mijn kind mag vanaf zijn twaalfde informatie opvragen over de donor en vanaf zijn zestiende kan er een eenmalige ontmoeting plaats vinden. Alle contacten tussen donor en kind worden geregeld via een bureau. Ook werd besproken wat de kosten zouden zijn. Ik moest betalen voor twee zwangerschappen van dezelfde donor. Wel prettig, want mocht ik graag een tweede kindje willen, zou het wel van dezelfde ouders zijn. Wat wel jammer was, is dat er weinig gesproken werd over hoeveel liefde ik in me had om aan mijn toekomstige kindje te kunnen geven. Dat was mijn eerste reden om graag moeder te willen worden.

Omdat ik een aantal jaar daarvoor een blindedarmoperatie had ondergaan, moest ik een baarmoederonderzoek laten doen. Het schijnt dat littekenweefsel aan je eierstokken kan verkleven waardoor je eierstokken geen eitjes kunnen doorlaten. Gelukkig kon dit onderzoek bij het ziekenhuis in mijn woonplaats plaatsvinden. De gynaecoloog spoot contrastvloeistof in mijn baarmoeder en op het scherm was te zien dat de vloeistof keurig door beide eierstokken liep. Er was niets aan de hand. Maar wat niet duidelijk verteld werd was hoe pijnlijk deze ingreep was. Ik had vreselijke krampen na afloop en kon een aantal uur niet goed meer zitten en lopen. Maar ik kwam steeds een stapje dichterbij mijn doel, dus ik klaagde niet. Daarna moest ik weer terug om bloed te prikken om te kijken of er geen afwijkingen waren en wat mijn bloedgroep was. Je bloedgroep moet namelijk kunnen matchen met die van de donor. Ik moest een uitstrijkje laten maken en werd getest op eventuele soa’s. Alle testen waren positief dus kon er gezocht worden naar een donor. In augustus kreeg ik nogmaals een gesprek waarin uitgelegd werd dat ik moest gaan beginnen met het slikken van foliumzuur en vanaf de dertiende dag na mijn menstruatie moest gaan beginnen met ovulatietesten. Op het moment dat deze positief was, moest ik bellen om de inseminatie af te spreken. Twee weken later werd ik gebeld met een voorstel voor een donor. Ze hadden iemand gevonden die aan alle aspecten voldeed en kreeg een aantal uiterlijke kenmerken te horen. Of ik hiermee akkoord ging? Ze was nog niet uitgesproken of ik riep al heel hard JA!

Gelukkig moest ik vrij snel menstrueren en kon niet wachten tot ik de ovulatietesten mocht gaan doen. Op 17 september was ie positief en na een telefoontje naar Leiderdorp, mocht ik de volgende dag al komen. Op 18 september kreeg ik de inseminatie. Ik moest gaan liggen op een bed en langzaam spoten ze met een klein slangetje alle zaadcelletjes naar binnen. Na nog tien minuten gelegen te hebben mocht ik naar huis met de mededeling om over vijftien dagen een zwangerschapstest te doen. Op 3 oktober was het dan zover!

Een paar dagen voordat ik mocht testen, kreeg ik flinke krampen. Ik ging ervan uit dat ik ongesteld werd en de eerste inseminatie niet gelukt was. Na vier dagen in zenuwen te hebben gezeten was het dan eindelijk 3 oktober. De hele nacht had ik al geen oog dicht gedaan en om half 7 ’s morgens dacht ik: laten we maar gaan testen. Direct verschenen er twee blauwe strepen en na tientallen keren de bijsluiter gelezen te hebben of het wel klopte, was ik toch echt zwanger!

Ijsberend liep ik door mijn huis, het was nog te vroeg om iemand te bellen, maar ik wilde het hardop zeggen. Om 8 uur belde mijn zus en huilend vertelde ik haar dat ik zwanger was. Samen hebben we heerlijk gehuild van blijdschap. Meteen daarna heb ik al mijn zussen, broers en mijn vader ingelicht. Mijn beste vriendinnen belde ik in de middag. Jee, wat was ik blij maar ook vol ongeloof. Na anderhalf jaar gesprekken, onderzoeken en zenuwen was het zover.

Ik mocht met zeven weken al een echo komen doen in Leiderdorp en wat kun je je als mens gelukkig voelen als je dan voor het eerst je “kindje” ziet en ook het hartslagje prima klopt. Nooit geweten dat je zoveel tranen kunt laten van blijdschap. Ik had een perfecte zwangerschap, de baby groeide goed, evenals mijn buik en met tien weken lichte ik mijn collega’s in. De meiden waren erg blij voor me en ik kreeg van iedereen enorm lieve reacties. Op 16 januari 2010 wist ik dat ik een jongetje verwachtte wat ik ook al vermoedde, en samen met mijn zus heb ik de babykamer behangen. Mijn broers en zwagers hebben alle meubels in elkaar gezet en zo leefde mijn zwangerschap heel erg bij iedereen. Alle keren dat ik naar de verloskundige moest, ging er wel iemand mee. Ook bij de 20 weken-echo kwam ik binnen gelopen met in mijn kielzog, mijn drie zussen die zo graag wilden weten of het een jongetje of meisje zou worden. Ik was op 11 juni uitgerekend, maar de kleine besloot nog even te blijven zitten. Op 15 juni werd ik ’s morgens wakker met krampen. Niet wetende dat het weeën waren, nam ik een paracetamol en ben nog even naar bed gegaan. Om 7 uur schrok ik wakker omdat ik toen pas besefte dat de bevalling was begonnen. Alle drie mijn zussen en beste vriendin belde ik op en al snel waren ze bij me. Omdat de weeën niet opschoten, hebben we een hele dag gezellig met z’n vijven doorgebracht. Eindelijk, om half 8 ’s avonds verloor ik mijn bloedprop en kwamen de weeën goed op gang en om half één (het was inmiddels al 16 juni) mocht ik gaan persen. Samen met de twee verloskundigen er nog bij was m’n slaapkamer erg vol, maar zo gezellig. Na 70 minuten persen bleek dat de hartslag van de baby heel langzaam ging en hij het heel moeilijk had. Daarop werd besloten dat ik acuut naar het ziekenhuis moest. In de auto van de verloskundige, voelde ik dat de kleine nu echt naar buiten kwam en zodra ik op bed lag in het ziekenhuis, kwam daar eindelijk mijn kleine mannetje. Hij werd al snel meegenomen, want hij moest even geholpen worden om goed op gang te komen. Ik mocht nog wel even snel zelf de navelstreng doorknippen. Omdat alles zo snel ging, zijn uiteindelijk maar twee zussen bij de bevalling geweest en kwamen mijn andere zus en vriendin binnen op het moment dat Mats op mijn buik lag. Wat was het een mooi kereltje en helemaal alleen van mij.
Nou ja, van mij, Mats is ons kind zeggen we vaak gekscherend . Mijn zussen moederen net zo hard mee.
Ik ben een bewust alleenstaande moeder geworden, maar mijn kind heeft eigenlijk wel vier moeders. Welk kind heeft zo’n rijkdom om zich heen?!

Mats lijkt qua uiterlijk, maar ook in zijn gedrag heel erg veel op mij. Ook zie ik veel trekjes van mijn broers en mijn moeder in hem.
Hij is nu tien maanden oud en de beste keuze die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Ik geniet volop van hem en ik zou graag nog een tweede kindje willen als Mats wat ouder is. Ook wil ik gaan verhuizen omdat mijn appartement te klein is om er twee kinderen in groot te brengen. Maar als het moet, zet ik wel een kamerscherm en een wiegje in mijn slaapkamer neer.
Wat de toekomst gaat brengen wat relaties betreft, geen idee.
Ik ben niet op zoek, maar sta er wel open voor. Op voorwaarde dat mijn kind(eren) voor mij altijd op nummer één staan.

Geschreven doo: Francis Hogervorst