Ik ben twee keer bevallen. Ruim twaalf jaar geleden van mijn eerste zoon. Het was een goede bevalling. Ik heb er 8,5 uur over gedaan (wat erg snel is voor een eerste bevalling) en het lukte me aardig om de weeën op te vangen.
Ruim 10 jaar geleden beviel ik van mijn tweede zoon. Dit was een veel heftigere bevalling. Vanaf de eerste wee tot aan de geboorte heeft het maar drie uur geduurd. Het ging me te snel. Zeker het laatste uur met alle oerkrachten die loskwamen; ik kon de weeën niet meer opvangen. Kortjakje had zich verstopt en kwam niet meer tevoorschijn.
Na de bevalling zei men tegen mij: “Zo, dat is lekker zeg, zo snel bevallen!” Maar neen! Dat was het niet.
Misschien als je vooraf te horen krijgt ‘het wordt heel heftig, maar om 13:00 uur ben je bevallen’ dat het te doen zou zijn. Dit keer had ik ook veel meer last van naweeën.

Inmiddels zijn mijn zoontjes tieners en is er geen wens meer om opnieuw zwanger te worden.
Begrijp me niet verkeerd, het zijn echt schatten, maar het gezin is af. Vandaar dat de tijd nu is gekomen dat ik voor een sterilisatie heb gekozen.
Daarnaast zijn de bevallingen, samen met de zwaartekracht, hun tol aan het eisen. In de praktijk betekent dit alléén lachen, rennen, niezen en hoesten met gekruiste benen. Alhoewel met gekruiste benen rennen best lastig is.
Tegen de stressincontinentie is een behandeling mogelijk. Het plaatsen van een tvt-bandje. Dit is een soort bandje dat inwendig onder de plasbuis wordt geplaatst om de lekkende urine op te vangen. Eureka!
Een combinatie van beide operaties is zelfs mogelijk. Geweldig. In één klap (lees 4 sneetjes voor de kijkoperatie) gesteriliseerd en voortaan altijd en overal helemaal droog!
Nu ben ik doorgaans niet zo gelukkig als het om operaties gaat of het herstel daarvan. Het gaat bij mij eerder mis dan goed. Om dat te doorbreken zet ik de operatie toch door, want het zal toch wel een keer goed gaan?

Inmiddels is het anderhalve week geleden dat ik ben geopereerd. Direct na de operatie was ik blij want de kijkoperatie was gelukt. Dit betekende geen (extra) groot litteken en een korter herstel.
Helaas heb ik weer te vroeg gejuicht. De dagbehandeling werd verlengd naar een opname van 3 dagen. Dit omdat ik niet zelfstandig de blaas kan leegplassen. Ik mocht met een katheter naar huis.
De 5e dag vanaf de operatie moest ik terugkomen voor dagbehandeling en is de katheter verwijderd.
Ik heb de hele dag geprobeerd zelfstandig te plassen, maar helaas met weinig resultaat. Ik mocht naar huis samen met mijn hulpmiddel, die ik inmiddels al vriendje Peter Katheter noemde, maar nu voor een week.
En ach, het is even zoeken, maar er zitten ook voordelen aan hoor. Zo ervaar ik nu ook eens hoe het is om door een slangetje te plassen en kan, met alleen maar mannelijke huisgenoten, de wc-bril gewoon omhoog blijven staan!

Morgen mag ik me weer melden in het ziekenhuis en gaan we het opnieuw proberen.
Eerlijk gezegd ben ik best nerveus. Zou het nu wel gaan lukken?
Ik hoop dat ik binnenkort achteraf over de ingreep en het herstel kan zeggen: “Dat is me goed bevallen!”