Moe, moeier, moeist Columns by Gast Columnisten - Moe ben ik, en niet zo maar moe, nee, ik ben zó moe dat mijn ogen dicht vallen in het bijzijn van mijn kinderen. Plots schrik ik dan wakker van een huilend of schreeuwend kind dat het, zoals gewoonlijk, weer ergens niet mee eens is. Verdorie, denk ik dan, is het weer eens zover? Alweer zijn mijn ogen dichtgevallen en dit terwijl ik als verantwoorde volwassene op mijn kinderen zou moeten passen. Voor je het weet doen ze zichzelf pijn, steken ze je huis in de brand, of zijn ze je gezicht aan het bewerken. Onverantwoord dat is een ding wat zeker is! Iedere keer vraag ik me weer af: hoe kan het nou toch dat je steeds zo moe bent? Het eerste wat er dan in je op komt is: ZWANGER? Neen, dat is praktisch gezien onmogelijk. Oké volgende: te laat naar bed? Zou kunnen, is eventueel mogelijk maar waarom heb ik daar dan nu plots last van? Kinderen? Drie maar liefst! Ze zijn vroeg wakker, vragen veel aandacht, je moet ze brengen en halen van en naar school om ze vervolgens de hele middag zien te vermaken, we hebben luiers die verschoond moeten worden, we hebben nachtmerries of monsters in de kast, we hebben eindeloze ruzies en een hoop gedram als we onze zin niet krijgen, daarnaast moet het huis opgeruimd worden, er moet gewassen, gestreken en gekookt worden, en zo kan ik nog wel talloze huis-, tuin-, en keukenklusjes op noemen die je als huisvrouw nou eenmaal moet doen. Want ja, dat was toen immers de afspraak, manlief werd de kostwinnaar en ik zou de “huisvrouw” worden! Zou mijn huismoederbestaan dan echt zo vermoeiend zijn? Zijn dat nou echt de dingen die mij helemaal uitputten? Ik weet het niet! Wel weet ik dat er heel snel iets moet gaan veranderen. Langzaamaan zie ik mezelf veranderen, niet langer ben ik de lieve mama die zeeën van geduld en liefde heeft, die alles aankan en alles aanpakt, nee, ik ben veranderd in de gemene heks die op de bank ligt. Die zich overal aan ergert, die niks meer kan hebben en om het minste of geringste uit haar vel schiet, en hóe! Achteraf natuurlijk spijt. Oké, ze waren echt vervelend en zelfs na de drie waarschuwingen wisten ze nog niet hoe het wel moest, maar was dat nou echt nodig? Kon het nou echt niet anders? Het is ook nog eens zo tegenstrijdig; ik leer mijn meiden niet zo te schreeuwen maar geef zelf nou niet bepaald een goed voorbeeld. Telkens beloof ik mezelf beterschap maar helaas, toe nu toe nog geen succes geboekt. De uitspraak van manlief is niet eens gek: ‘Mijn leven is net een sprookje. Als ik thuis kom zit er een heks op de bank!’ Geschreven door: Marcella Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Marcella, helaas klinkt het behoorlijk herkenbaar. Ben je misschien overwerkt? Zijn lichamelijke oorzaken al uitgesloten? Ik zou eens naar een huisarts gaan, kijken of er iets lichamelijks aan de hand is (tenzij je gewoon te weinig slaapt, dan moet je beginnen met meer slapen :-)) en als dat niet het geval is, met een psycholoog gaan praten. Dan word je vast weer eens een prinses!
Inderdaad erg herkenbaar. Soms gaat het goed, maar er zijn vele dagen waarop het anders kan en zou moeten. Een tip probeer zoveel mogelijk tijd voor jezelf vrij te maken. Verder af en toe (wat meer) de boel de voel laten zijn. Hoop dat je hier iets aan hebt. Succes!
@Trenke, Ik denk niet dat haar probleem door een psycholoog verholpen kan worden. zij heeft last van vermoeidheid in combinatie met te weinig tijd voor haar zelf. Voor mij is wat Marcella hier schrijft heel erg herkenbaar, het had zo van mij afkomstig kunnen zijn. Wat bij mij geholpen heeft is meer vrije tijd voor me zelf vrijmaken, 1 keer in de week een ‘ik dagje’, een dagje dat je niet bezig bent met de kinderen maar gewoon met je zelf. Naast moeder ben je ook gewoon Marcella, daar moet je ook aan denken. Zie het maar als een oplaad dagje zodat je daarna weer tegenaan kunt. Dit wil overigens niet zeggen dat je een minder goede moeder bent, ik denk persoonlijk dat ieder mama die 24 uur per dag bezig is met haar kinderen, vroeg of laat hier last van gaat krijgen. Dit is voornamelijk ook het reden waarom bepaalde mama’s vinden dat zij een beter mama zijn wanneer zij naast het opvoeding ook buitenshuis werken. Marcella, heel veel sterkte en hopelijk vind je een passende oplossing.
Hey meis, ik zou toch ook eens je bloed laten prikken en zeker weten dat er geen lichamelijke oorzaak is. Het is alweer een week of 3 terug zeker dat je hier was, en toen had je het ook al zo erg. Buiten de moeheid nergens last van? Heb je die vit.pillen nog geslikt die ik je gegeven had? Ook vindt ik de tip van Melanie een goeie hoor. Even wat tijd voor jezelf kan nooit kwaad. We moeten gewoon snel weer eens naar de film 😉 Rustig aan hoor moppie! Je heb bijna vakantie, geniet ervan en rust lekker uit!
Ik was op zoek naar een plaatje dat een beetje in beeld brengt hoe ik me voel en kwam via het plaatje bij dit blog terecht. Ik herken wel wat je schrijft, alleen weet ik wel exact waar mijn moeheid vandaan komt. Ik heb twee “speciale” kinderen die ondanks hun leeftijd nog steeds zelden een volledige nacht doorslapen. Dat doen ze op een dermate luidruchtige wijze dat ik (om de buren te sparen) noodgedwongen vaak maar met hen naar de woonkamer verkas en zachtjes een dvd opzet als het me echt niet lukt ze rustig in slaap/terug in bed te krijgen. Drie keer raden wie er (behalve de kinderen) chronisch slaap tekort komt? (Want…tegelijkertijd een nacht niet doorslapen, dat doen ze zelden, ze doen het fijn om de beurt…) Hoop dat jij snel een oplossing vind voor je (overver)moe(idheid).
