Ik ben 29 jaar. Als je richting de 30 loopt, krijg je je 1e oproepje voor een uitstrijkje. Dat is zo’n “ding” wat je weet uit je omgeving, wat eigenlijk een heel normaal iets is, maar zolang het mezelf niet hoeft te overkomen, vind ik het natuurlijk het leukst! Maar goed, ik kreeg een oproep en had eind vorige week een afspraak bij de gynaecoloog. De dag voor mijn afspraak kreeg ik een telefoontje van de assistente, dat er een afzegging was en of het me schikte al om 9.30. Natuurlijk dacht ik.. Hoe eerder hoe beter, dan hebben we dat ook maar gehad.. *zucht*

Dezelfde dag had ik net alle gezinleden aangekleed en naar school gebracht, toen ik zag dat het al 8.45 uur was. Ik had 35 minuten nodig om bij de praktijk te komen, dus ik had niet veel tijd meer. Zoals de meeste vrouwen wel, ben ik erg gesteld op mijn persoonlijke hygiëne. En al helemaal bij een bezoek aan de gynaecoloog. Maar door het tijdgebrek had ik nu dus echt geen tijd meer voor een uitgebreide wasbeurt!! Ik rende de trap op, gooide m’n broek in de hoek en maakte het washandje, wat op de rand van de wastafel lag, nat en haalde het ff snel door m’n “onderkant”. Ik gooide het washandje in de wasmand, trok snel mijn broek weer aan, graaide me niet-naar-school-gaande kids bij elkaar en sprong in de auto en racete naar de gynaecoloog.

Gelukkig net op tijd aangekomen, was ik meteen aan de beurt. Aangezien ik de routine wel zo’n beetje gehoord had hier-en-daar en het daarom dus wel een beetje “bekend” was bij me, sprong ik meteen op de tafel. Ik keek naar de muur aan de andere kant van de kamer en wenste dat ik in Miami of ergens anders was.. In ieder geval duizenden kilometers verder weg dan hier!! De gynaecoloog was erg voorzichtig en eigenlijk had ik me heel erg druk gemaakt om niets. Ik voelde er niet echt veel van en het was gebeurd, voordat ik al kon wegdromen naar verre exotische oorden.

Ik was wel een beetje verbaasd toen de gynaecoloog lacherig zei: “Jeetje, we hebben wel extra moeite gedaan vandaag hoor” Vooral dat lacherige gedeelte beviel me helemaal niet, maar ik gaf er maar geen antwoord op. Ik lachte een beetje dom terug, wist immers niet echt hoe het “normaal” gesproken ging. Toen ik buiten kwam slaakte ik een zucht van opluchting en ging blij met mijn kindjes weer naar huis.

De rest van de dag verliep, alles behalve verwacht, lekker en net als alle andere dagen, Boodschappen doen, opruimen, schoonmaken en eten koken.

Tijdens het koken, was mijn zes jarige zoontje boven aan het spelen in zijn kamer, toen hij ineens van boven riep: “Mam, waar is mijn washandje?” Ik wist natuurlijk wel welk washandje hij bedoelde, maar vond het niet echt nodig om hem te vertellen wat er mee gebeurd was. Ik zei dat ik hem gebruikt had, dat hij in de wasmachine zat en dat hij maar een nieuwe moest pakken. “Neeee!!!” schreeuwde hij geïrriteerd en inmiddels driftig zoekend in de badkamer. “Ik moet echt die washand hebben die hier op de rand van de wastafel lag!!” Ik snapte het niet helemaal, maar goed, aan kinderen van 6 snap ik vaak niet veel. Ik probeerde toch een poging te wagen en vroeg waarom hij nou precies dat washandje wilde hebben. Verdrietig zei hij: “Daar lagen al mijn glitterdingetjes op”