Drama-queen Columns by Sandra de Booij - Het is woensdagochtend 7:15 uur. Ik hoor een gil uit de badkamer: ‘Mamammaaaa! Ik heb een PUIST! Gadver!’ Met een hoge kreet gooit ze het me voor de voeten. Ik loop de badkamer in en kijk naar mijn dochter. Die de tranen in haar ogen heeft staan. Ik vraag haar nog ‘waar de puist dan moet zitten’. Want er is niets te bekennen op dat gave smoeltje. Hysterisch bijna, dat ik het niet zie, wijst ze me een plek aan op haar rechterwang. Ik kom wat dichterbij en zie géén puist. Wat ik zie, is een gerstekorreltje, zo klein, en zo níet rood, waardoor ik in de lach schiet. Weer is ze boos. “Wat lach JIJ nou?”, vraagt ze op zo’n geïrriteerd toontje. ‘Meisje, stel je niet aan, je hebt geen puist. Dit is een gerstekorrel’. Probeer ik haar met mijn overtuigingskracht gerust te stellen. ‘Je ziet ook echt niks!’ blaast ze terug. Nou ik wil ik niet veel zeggen, maar niks is wat overdreven. Mijn ogen zijn er op achteruit gegaan de laatste tijd, door het zonnebanken (zonder bril) omdat ik dan beter een boek kan lezen. Hoe Fout! Maar ik herken echt wel een puist! Ik probeer mijn lach te verbergen, want ja, ze moet nog door het verkeer, en zo ‘pissed’ als ze nu is, fietst ze mij te hard door de stad, naar school. Ze kijkt me aan, de boosheid is gezakt. Ze is overtuigd dat het geen puist is, maar een gerstekorrel. Ik plant een zoen op haar voorhoofd. Ze loopt de trap af en gaat ontbijten. Oef, wat als ze nu echt een puist heeft? Deze kleine drama-queen. Ze trekt al geen gerstekorrel! Hoe moet ik haar straks helpen, als er daadwerkelijk zo’n rode knoepert op bijvoorbeeld haar neus zit? Ja, met Clearasil zou je nu zeggen. Even moet ik terugdenken aan de tijd dat ik zelf dertien was. Er zat er een op mijn kin, zo groot, dat ik liever niet naar school ging. Een jongen uit m’n klas maakte een vreselijke opmerking, over mijn aardbei. Gênant! Ik heb de volgende vier dagen met een pleister erop gelopen, tot het leed geschiet was. Maar hysterisch werd ik niet, ook riep ik mijn moeder er niet bij. Dit was mijn probleem. In een heel andere tijd. Dochter en ik wonen alleen, dus alle aandacht is 1 op 1. Neem dan nog het feit dat het er in deze tijd anders aan toe gaat dan toen ik dertien was, en je weet genoeg. Pubers anno nu mogen meer, hebben een mening, zijn al heel wat, tellen mee, en weten meer dan dat ik toen wist, mede door de media en internet. Als moeder ga ik niet totaal mee, in de hysterie van mijn meisje, maar help haar waar het nodig is, met haar onzekerheid. Het leven is al moeilijk genoeg…. Dus een puist op de woensdagochtend om 7:15 uur komt er bij ons niet in! Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
lol heb hier weer dubbel gelegen van het lachen en terug zitten denken tot ik een puistje had (geloof mijn mijn moeder had het verbod de deur open te doen tot hij weg was) heerlijk geschreven en heerlijk om te lezen dat ik niet de ergste drama queen was hahahaha
Dank je Bianca, Leuk dat je er zo om kon lachen, en nee ik heb het idee dat er tegenwoordig meer drama wordt gemaakt van dingen… Of mijn dochter is gewoon een typetje lol Groetjes Sandra
Hai monique ja dat is het leuke ervan als je dan een dochter hebt, als vrouw zie je dan jezelf terug. Maar we zitten in een hele andere tijd, als toen, dus vallen de dingen extra op. Bij een zoon had ik waarschijnlijk ook heel veel dingen herkent, Maar met dit soort dingen, gaat dat met jongens anders, dit weet ik door mijn zus en mijn neef. Groetjes Sandra Groetjes Sandra
Pubers van nu zijn inderdaad anders, zeker brutaler en denken alles beter te weten. Helaas horen puistjes bij het veranderende hormonenhuishouden van pubers. Hopelijk zal, tegen de tijd dat ze daadwerkelijk puistjes krijgt, er ander mee om gaan. Dat hoop ik voor jouw Sandra. Wat dat betreft zijn, wat mij verteld zijn, meiden erger als jongens. Voordat mijn meid gaat puberen zijn we ruim 10 jaar verder, dus genoeg tijd om me hierop voor te bereiden. Maar ja… kun je je hier wel op voorbereiden? Erg leuk geschreven Sandra!
Dank je Nicky, jij hebt nog even tijd tot de jouwe puberen, intussentijd, en natuurlijk tussendoor altijd blijven genieten, ook ik geniet van mijn grote meid! Groetjes Sandra
Grappig – herkenbaar ook, al is mijn dochter(tje) ondertussen 25 – ook wij woonden destijds met z’n 2tjes, maar ik denk dat dingen zoals dat misschien nog iets gevoeliger lagen als zijnde papa (wat weten papa’s daar nu van, alsof die zelf ook niet stiekem ijdel zijn !) – maar alvast de tip die ik haar toen meegaf : voor het slapengaan een beetje zeep op de plaats van de puist doen en laten intrekken, die komt er dan niet door en na 2 dagen herhalen is ze al weg nog voor ze helemaal verschijnen kan. Of het met gerstekorrels ook werkt (rijstkorrels zeggen wij hier) weet ik niet … groetje, bert
Hoi Bert wat leuk dat er een man reageert op mijn column, ja jij spreekt uit ervaring, dit had je goed opgelost hahaha Groetjes Sandra
weer erg leuk geschreven,,en erg om moeten lachen,zie het helemaal voor me. ik heb wel is waar een zoon,maar die was daar ook niet blij mee.. herkenbaar groetjes miranda
