Wat ik altijd zo walgelijk vond is vandaag weer eens in mijn gezicht gegooid. Niet zachtjes, nee het komt gelijk met een inslag van een handgranaat binnen. Alsof het wéér niet normaal kan. Waar doe ik dit ook alweer voor? O,ja daarvoor: Je-krijgt-er-zoveel- voor-terug. Kinderen GADVERDAMME!. Stelletje monsters, terroristen, kannibalen en op-voorbedachte-rade moordenaars zijn het. En dan van de bovenste plank!

Ik heb er 3, ben onderweg voor de vierde, maar er zijn van die dagen dat ik de mensen aanbid die er voor kiezen géén kind(eren) te willen. Zo’n bewuste dag was vrijdagmiddag. En ik weet ook zeker te vertellen, dat afgelopen vrijdag, dankzij onze oudste zoon, de omzet van de Condoomfabrikanten flink omhoog zijn geschoten! Ik schat met ongeveer zo’n 10%. Híj had het weer voor elkaar, Híj was het levende bewijs dat kinderen écht niet zo leuk zijn als ze lijken. Híj liet onbekende mensen weer inzien, waarom ze zelf liever nog even wilde wachten met kinderen. Na dit geval, mijn zoon, te hebben mogen ervaren misschien nog wel een paar jaar. (dan waren ze hém misschien wel vergeten)

Vrijdagmiddag was het hoog tijd om boodschappen te doen. En daar was opeens die gedachte. Nee, niet zo een van: Wat mag ik nou absoluut niet vergeten nu.. Ik had een briefje gemaakt, maar ja, ons kent Ilona, die lag thuis nog op de tafel. Stil en onbewogen trouw te wachten om zijn ding te doen waar hij voor bedoeld was: Boodschappensupport voor een dementerend zwanger geval. Ik dacht dus niet aan de dingen die ik mee moest nemen, maar mijn gedachten waren tot horrorniveau gevormd richting mijn oudste zoon. Dan heb ik het over zo’n niveau waarvan ik zelf bewust was, dat ze niet normaal waren. (Nee, zelfs niet voor zwangere vrouwen!)

De volgende gedachtes mag je, naar mijn eigen inzicht, onder geen omstandigheden, NO WAY, hardop uitspreken naar de buitenwereld. Gedachtes, waardoor je, bij het denken eraan alleen al, meteen aan je eigen kunnen twijfelt, aan je capaciteit en/of draagkracht om mammawaardig te zijn. Ik had dus van die gedachtes, over mijn bloedeigen kind. Mijn kind, waarvan ik op dat bewuste moment voor heel even wenste dat het bloed wat door zijn kleine lichaam stroomde, er heel hard uit spoot! Dáár werd ik echt even héél gelukkig van. Ik wilde gewoon, alsof het heel normaal is, het hoofd van mijn zoon eraf trekken, want snijden ging me op dat moment te snel. Hij moest pijn lijden. Veel pijn. Ohh.. wat wilde ik graag zijn hoofd door de winkel gooien, op zijn hoofd springen met beide voeten. Ik wilde, alsof het niet genoeg was (NEE), zijn hoofd en lichaam daarna onder de lift schoppen en dan zelf 10x op en neer gaan… *Zucht*

Vrijdag was het dus zo’n dag dat ik vriendelijk, doch heel erg schuldig, lachte naar de buitenwereld met zo’n blik: Dat doet hij anders nooit hoor! Als ze voor die blikken een “Gouden MamaKalf” uitdeelde, had ik er vast een gewonnen.

Ik ben verbijsterd door het hoge terroristengehalte wat er stiekem in hem schuilt en wat zich zo af en toe (helaas) laat zien. Vergeleken met mijn zoon is de film excorsist er naar mijn mening niets bij. En dan bedoel ik met voorgaande echt wel die scene dat ze scheldend, kotsend en met haar hoofd ronddraait op het bed zit. Mijn oudste zoon kan véél erger dan dat! Hij is op van die momenten zelfs zonder bivakmuts onherkenbaar geworden voor mij. De, die-ken-ik-niet- blik, is mij de laatste tijd zeker niet vreemd. Nieuw, maar wat meer doeltreffend momenteel is de (hardop) opmerking: ‘Pff.. Het zal je kind maar wezen’ en dan glimlachend verder lopen alsof je hem dus werkelijk niet kent. Dan word hij pas écht boos!

Welke ik dan wel weer grappig vind, is de opmerking: ‘Wie ben jij en wat heb jij met Daan gedaan?’ De daarbij horende “antwoordblik” (die met 1 opgetrokken wenkbrauw) is best lief. Dat zijn van die momenten dat ik meteen weer met beide voeten op de aardbodem sta, dan weet ik dat hij het eigenlijk ook niet zo bedoelt. Oké, ik geef toe. Misschien moet ik maar eens heel boos worden. En moet ik hem eens flink in zijn donder(tje) grijpen, hem even flink door elkaar schudden en heel hard tegen hem gaan schreeuwen of érger: Zelf zo doen, als hij doet. Nee, dan bedank ik het liefst voor het laatste en bedenk ik mezelf dat het niet altijd zo gaat. Het leven zelf is, ook zonder kinderen, af en toe al moeilijk (de bekende héle zure appel). En ook bedenk ik me dan dat het van die zogenoemde “fases” zijn, maar als ik die blik weer krijg. De antwoordblik, aangevuld met “HUH!?”, dan ben ik om. Dan weet ik het weer. Dan word ik wakker uit mijn eigen horrorfantasieën en denk:

Hij kan ook zó lief zijn, dit jongetje met zijn reebruine ogen en lange donkere wimpers en kastanjebruine piek-/stekeltjeshaar.

Echt..