Voordat we op vakantie gaan moeten we er voor zorgen dat we eerst lijstjes maken voor wat te regelen en wat mee te nemen. Of anders zorgen dat het in ons hoofd overzichtelijk is zodat we bij de start van de vakantie fris en fruitig kunnen vertrekken. Als alle paspoorten nog geldig zijn, de medicijnverklaringen in huis zijn (en dus ook alle medicijnen die mee moeten) alle accu’s opgeladen zijn of anders batterijen cq bandjes bijgekocht, dan zijn we al een heel eind. Met een tasje speciaal voor ongelukjes (kleding) onderweg en voldoende proviand kan de reis beginnen. Als ons navigatiesysteem ons dan eens niet dóór Parijs stuurt maar er netjes omheen valt het allemaal erg mee. We zijn er dan namelijk al bijna en zelfs net voor aanvang van de inchecktijd op onze uitgekozen camping.
Helemaal goed. Maar eenmaal daar wil je natuurlijk ook wat ondernemen.
We zaten maar een uurtje met de auto van Disneyland af, dus dat stond sowieso op het lijstje.
Vooraf viel al wel op dat de wegen in Frankrijk erg schaars verlicht zijn. Nog even heb ik getwijfeld of we niet al in het licht terug moesten rijden naar de camping, maar dat zou ook erg zonde zijn van maar één dag in EuroDisney. Uiteindelijk is het een hele leuke dag geweest en zijn we zelfs tot het eind gebleven. Na het vuurwerk zijn we de auto ingestapt en richting camping gereden. De kids hadden ook iets van de conversatie over het wegennet en de verlichting meegekregen: “Spannend he, in het donker rijden. Dit lijkt ook wel een attractie”. De rit verliep prima en na een uur waren we weer veilig op de camping.
Een ander uitstapje dat we wilden maken was een dagje naar Parijs.
Maar hoe? Ook Parijs was maar een uurtje rijden, maar zouden we daar met onze auto zonder blikschade ook weer uitkomen? Van andere vakantiegangers hoorden we dat ze ook 2 uur in de file hadden gestaan om Parijs weer uit te komen. Een alternatief was met de trein. Eerst naar het plaatsje Provins, 20 minuutjes van de camping. Daarna 80 minuten met de trein naar Parijs. Dat is het geworden. Nadat we net de trein zagen wegrijden, konden we een uur later de volgende trein nemen. En daar waren we dan, op een zaterdag, in Parijs, klaar om het volgende avontuur aan te gaan. De Metro.
We waren al gewaarschuwd dat de deuren van de metro erg snel sluiten. Vooraf hebben we dus afspraken gemaakt. We stappen altijd per tweetallen in en uit. Steeds de ouder als eerste of laatste. Als het dan mis zou gaan, konden de kinderen niet alleen op een perron achterblijven. En mocht het toch fout gaan, dan zouden we de volgende halte moeten uitstappen. Daarnaast hadden de kinderen allebei een briefje met naam en ons mobiele nummer in hun broekzak. Èn het telefoonnummer ook nog eens met pen op de arm.
Ook dit avontuur is goed afgelopen en we hebben veel gezien van Parijs.
De kinderen vonden het ook erg leuk en indrukwekkend. Wessel zei aan het eind van de dag ook dat hij het leuk vond; “En we waren niet eesn kwijtgeraakt”.
Wat je al niet over moet hebben voor dat éne kiekje: Met ons gezinnetje voor de Eiffeltoren.