Met Marie en Rowan ben ik bij Paddepoel, het overdekte winkelcentrum in de buurt, omdat Marie nieuwe kleren nodig heeft. In de Takko stuur ik Marie een pashokje in met allemaal kledingstukken. Even later bewonder ik haar als ze de verschillende kledingstukken draagt. Ondertussen check ik steeds wat Rowan aan het doen is.
Een aantal kledingstukken valt af, met de andere loop ik naar de kassa. Als ik betaald heb, roep ik Marie en Rowan bij me. Marie is er direct, maar Rowan niet. Ik loop de winkel rond, op zoek naar hem en roep zijn naam. Hij is nergens te vinden, dus keer ik terug naar de kassa.
‘Heeft u een klein jongetje gezien met een vlinder op zijn gezicht?’ vraag ik de caissière. Toevallig heeft Marie Rowan namelijk net voordat we vertrokken geschminkt en Rowan wou de schmink er graag op houden.
De caissière heeft hem niet gezien.
‘Blijf jij even hier staan,’ instrueer ik Marie, ‘dan kijk ik buiten de winkel.’
Eerst kijk ik alle kanten op, op het weggetje voor de winkel, dan snel ik naar de Wibra, waar Rowan net de autootjes heeft bewonderd. Misschien zit hij daar?
Daar blijkt hij niet te zitten. Ik schiet enkele voorbijgangers aan en stel hun dezelfde vraag die ik de caissière net heb gesteld. Ze schudden allemaal hun hoofd.
Helaas blijkt Rowan bij de Takko ook niet boven water te zijn gekomen. Naarstig denk ik na. Wat moet ik doen? Ik besluit de verkoopsters van de Takko te vragen extra op te letten en dan helemaal naar de andere kant van het winkelcentrum te gaan, waar de Hema zit. Die heeft een omroepsysteem.
Bij de klantenservice van de Hema staat een lange rij, maar voor deze keer dring ik voor en vraag of ik gebruik mag maken van hun omroepsysteem.
‘Kindje kwijt?’ vraagt de medewerkster begripvol.
Ik knik en geef Rowans basisgegevens voor. Wat ben ik blij dat zijn gezicht geschminkt is!
Met Marie wacht ik bij de klantenservice.
‘Hoe moet Rowan nu terugkomen?’ vraagt ze.
‘Er is wel een volwassene die hem vindt en hierheen brengt,’ antwoord ik. ‘Het gebeurt hier regelmatig dat er omgeroepen wordt dat een kind kwijt is.’ Zo stel ik niet alleen haar gerust, maar ook mezelf. Hoe vaak hoor ik nou over kinderen waar wat naars mee gebeurd is in Paddepoel? Nooit toch? Ik ben rationeel genoeg om te bedenken dat het heus allemaal goed komt.
Vijf minuten na de oproep sta ik weer bij de medewerker van de Hema. ‘Zou u het nog een keer willen omroepen?’
‘Is hij er nog niet weer?’ vraagt ze. Ze klinkt verbaasd, zouden kinderen normaal sneller terug zijn? Opnieuw roept ze rond dat Rowan naar de Hema gebracht moet worden.
Inmiddels kriebelen er dingen in mijn buik, die helaas geen vlinders zijn. In de loop der tijd heb ik zoveel Criminal Minds-afleveringen gezien, dat ik de gedachte aan kinderlokkers niet langer kan wegdrukken. Rowan is een mooi jongetje, welke pedofiel kan zo’n schatje nu weerstaan? Ik zie mezelf al op tv de ontvoerder smeken om Rowan terug te brengen.
Een bekende die langs de Hema loopt, vraag ik uit te kijken naar Rowan. Dan keer ik weer terug naar mijn post bij Marie, tegen wie ik de hele tijd geruststellend praat. In de verte ontwaar ik een stevige vrouw, die een jongetje tilt. ‘Daar is hij!’ roep ik uit en ik ren erheen.
De vrouw herken ik als één van de verkoopsters van de Takko. ‘Hij had zich onder een tafel verstopt, tegenover de kassa,’ vertelt ze.
Geïrriteerd dat Rowan niet op mijn roepen reageerde, maar nog veel blijer dat ik hem weer zie, neem ik hem van de vrouw over. Ik neem me voor zo meteen chocolaatjes voor haar te kopen, als bedankje, want ze heeft hem een heel eind gesjouwd.
Wat ben ik opgelucht dat ik gewoon de zoveelste moeder ben die geholpen is door de Hema!