Mopperend loop ik weer eens door het huis. Geërgerd en boos kijk ik naar mijn zoon die zoals gewoonlijk weer niet achter de computer vandaan te krijgen is. Het maakt niet uit wat voor weer het is. Of het nou regent dat het giet of dat de zon schijnt en het tropisch warm is. We hebben een tuin waar menig kind jaloers op zou zijn. Ruimte en mogelijkheden te over, speelmateriaal in overvloed, zelfs een soort van kinderboerderij met geiten, konijnen, een shetlandpony en verschillende vogels maar zoon kiest ervoor om op nog geen vierkante meter met een muis in zijn hand naar een scherm van een paar decimeter doorsnee te gaan zitten staren.

Onvoorstelbaar voor een moeder uit 1975 die uit een tijd komt dat de pc nog in geen enkele huiskamer stond en in zijn huidige vorm nog moest worden uitgevonden. Een groot gedeelte van mijn kindertijd hadden mijn ouders niet eens een tv in huis. Maar we hadden een boerderij en dus altijd genoeg te spelen. Klimmen en klauteren in bomen of op de hooizolder. Ik vermaakte me altijd buiten, ik moest wel want een ander alternatief was er eigenlijk niet. Ik heb het altijd heerlijk gevonden, al die ruimte. Speelmateriaal had ik ook nauwelijks. Mijn vader had in de stal een schommel voor me opgehangen en dat was al het speelmateriaal wat er was. Maar ik vermaakte me hoe dan ook, heb me zelden verveeld. Hoe kun je, je ook vervelen op een wereldstek als een boerderij.

Graag zou ik zien dat mijn zoon dezelfde passie deelde. Dat mijn zoon naar buiten zou gaan om een hut te bouwen, de pony te borstelen, met de honden te spelen en te genieten van al dat moois wat buiten te vinden is. Maar zoon taalt er niet naar. Hij gaat weleens naar buiten maar zelden uit eigen initiatief. Hij gaat naar buiten omdat ik hem die opdracht geef omdat het moet. En daar baal ik van, ik wil mijn zoon niet hoeven dwingen om naar buiten te gaan. Ik wil dat mijn zoon uit eigen beweging en vol enthousiasme, struikelend over zijn eigen benen naar buiten rent, zichzelf nauwelijks tijd gunnend om zijn laarzen aan te trekken.

Terwijl ik het opschrijf voel ik iets van schaamte. Waarom mag mijn zoon niet gewoon zelf bepalen wat hij leuk vindt. Waarom kan ik me er niet bij neerleggen dat mijn zoon zijn kindertijd anders wenst door te brengen dan ik dat vroeger heb gedaan. En zou ikzelf vroeger wel zoveel buiten hebben gespeeld als ik dezelfde mogelijkheden als mijn zoon had gehad. Waarom speelde ik eigenlijk altijd buiten, was dat omdat ik het zo geweldig vond of omdat er simpelweg geen noemenswaardig alternatief was.

En toch, als ik eerlijk ben zou ik graag van mijn zoon een buitenkind maken. Maar ik weet dat ik dat niet kan en dat ik dat ook niet zou moeten willen proberen. Hoe graag ik het ook zou willen en wetende dat het zoveel gezonder is om lekker in de buitenlucht te spelen, ik kan geen buitenkind van hem maken. Wat er niet in zit, komt er ook niet uit. Mijn zoon is geen buitenkind, mijn zoon speelt liever binnen. Hij kan zich uren vermaken achter de computer of op de wii. Mijn zoon speelt liever binnen dan buiten en waarom kan ik daar niet gewoon vrede mee hebben, waarom probeer ik mijn zoon steeds naar buiten te lokken terwijl hij daar overduidelijk geen zin in heeft… Het gaat er toch om dat hij gelukkig is of niet soms!