Gezegend met twee kunstzinnige ouders zijn mijn zus en ik gedurende onze jeugd tegen wil en dank van het ene museum naar het andere gesleept. Tijdens zomervakanties zag ik tot mijn spijt niet de campingdisco, maar Versailles en Centre Pompidou. In plaats van een poster van Wham hing in mijn tienerkamer een verantwoorde reproductie van Dali of Matisse. Ik had de pest aan musea en wenste vurig dat ik normale ouders had die gewoon langs het voetbalveld stonden op zaterdagmorgen. Tijdens de veelvuldige museumbezoekjes dook ik samen met mijn zus de toiletten in om onze haren te touperen of speelde ik stiekem pacman op mijn hippe zakcomputer (geluid uit natuurlijk). Het is dat er toen nog geen GSM bestond, anders zouden we zeker hebben zitten sms’en met onze vriendjes.

Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, want vijftien jaar later ontpopte ik mij natuurlijk toch tot de kunstliefhebber waar ik mij vroeger zo tegen af zette. Toen ik vorige week een schitterende reproductie op doek tegenkwam van Gustav Klimt, kon ik hem dan ook niet weerstaan en reed ik met gevaar voor eigen leven met het ding van twee bij twee op de fiets naar huis. Het is een prachtige afbeelding van een moeder en een peuter. Beide zijn naakt. Ik stel me zo voor dat ze in slaap zijn gevallen tijdens de borstvoeding. Het kleine handje ligt nog beschermend op haar linkerborst. Zij houdt het kind vast onder de billetjes terwijl ze het tegen zich aandrukt. Toen ik mijn impulsaankoop thuis aan de wand nog eens goed bekeek, zag ik ineens dat er een stuk van het origineel miste. Het schilderij is ter hoogte van de rechtertepel afgesneden, peuters blote billen en moeders blote borst zijn verdwenen.

Boos fietste ik terug om verhaal te halen. Hoe halen ze het in hun hoofd om het mooiste gedeelte van het schilderij eraf te knippen? Is een tepel te aanstootgevend voor de gemiddelde huiskamer? Durven we geen blote kinderbillen meer te tonen met de kinderporno hysterie van tegenwoordig? Of is de combinatie peuter tegen blote moederborst teveel borstvoedingsassociatie voor kort voedend Nederland? Aangezien Klimt er zelf niet meer over kan klagen, moest ik het voor hem doen. De zaterdaghulp die mij te woord stond wist niet eens dat het een Klimt was, laat staan dat er een heel deel van miste. Dus werd de manager erbij geroepen. “Mensen willen geen blote tepels in hun huiskamer,” redeneerde deze, “en zeker niet één met een kind er naast.”

Met open mond zag ik mijn theorie bevestigd. Het is toch te zot dat wij in de 21e eeuw nog een schilderij denken te moeten kuisen dat in de 19e eeuw gemaakt is. Rembrandt schilderde nota bene in de 17e eeuw al gewoon een borstvoedende Maria. Ook de Romeinen deinsden niet terug voor een blote borst. De Venus van Milo stamt uit 130 v. C.!

Teleurgesteld fietste ik weer terug naar mijn gehalveerde Klimt. Lang leve de vooruitgang.