Het begon in me vakantie. Ik dacht dat ik zwanger was, en zei het ook tegen een vriendin van me, maar die geloofde me niet en zei doe niet zo gek, 2 en een halve week later doe ik een test. Ik stond te shaken van angst toen ik de uitslag zag! Zwanger… Me pil werkte niet optimaal dus! ik moest het me ( toen nog vriend) ex vertellen, i=zijn reactie was Oh.

De eerste paar maanden kon ik helemaal niks want was zo beroerd als wat! me ex liet niks meer horen en de dag dat ik het tegen me ouders heb verteld was dezelfde dag dat ik die test had gedaan. ikwas bang voor hun reactie, maar die viel eigenlijk wel mee, en zochten samen met mij een oplossing. Ik heb er voor gekozen om het kindje te houden! op zeer jonge leeftijd, ja iedereen verklaarde me voor gek! door de zwangerschap heen ging het aardig goed, veel moe en alles er bij. Maar toen ging het mis…

Donderdag 24 februari.

ik kwam die dag eigenlijk voor controle naar het ziekenhuis om te kijken of alles goed was met kleine beebje.

eenmaal daar aangekomen nog een sigaret gerookt en naar binnen gegaan. toen we aan de beurt waren voelde ik me eigenlijk helemaal niet zenuwachtig of wat dan ook. even later krijg je dan te horen dat je zwangerschaps vergiftiging hebt en dat je direct wordt opgenomen!! Mn wereld stortte echt even in en heb heel hard zitten huilen. heb beebje nog voor het laatst gezien op de echo en moest meteen daarna bloedprikken en naar boven toe. eenmaal daar aangekomen zonder spulletjes van mezelf. Aan de CTG gelegen en toen kwamen ze zeggen dat ik aan het infuus moest! =( Aardig wat pijn gehad van die naald. later kreeg ik een eigen kamer terwijl ik dat niet wou want ik voelde me eenzaam. Inmiddels een paar dagen later kreeg ik te horen dat het was verslechterd en dat ik weer naar een andere kamer moest. Inmiddels daar aangekomen zeggen ze: Je moet een tweede infuus hebben. Ik baalde ervan want hou niet van naalden. Iedereen zei dat ik heel ziek was enzovoort. Waarvan ik niks voelde, had geen pijn en voelde me normaal!

Een paar dagen later gingen ze weer me urine 24 uur opvangen en me bloed weer afnemen. Uitslag: weer slechter geworden! Me bloeddruk steeg heel snel en mocht bijna geen bezoek hebben, Alleen me moeder me broer en me stiefvader mochten op bezoek komen. Uiteindelijk was het dan 28 februari! stiefvader is jarig en kreeg te horen dat ze me die dag wouden gaan inleiden!! ik natuurlijk heel blij! Dus ze begonnen met het opwekken en moest heel lang wachten op het volgende nieuws.

Dinsdag 1 maart.

ik lag nu inmiddels al een dag met stevige weeen, ze trokken door mn rug en me benen heen. Je zou denken maar je krijgt toch ontsluiting..? mooi niet dus!! twee maart nog steeds geen ontsluiting en weer was het verslechterd. kleine dr hartje was anders gaan aan horen en ze waren doods bang dat we het niet zouden redden. Ik mocht niks meer drinken en of eten. ik kon toch niks eten van de spanning.

Woensdag 2 maart.

eindelijk wat een opluchting dat ze met het nieuws kwamen dat ze een keizersnede gingen doen. binnen 20 minuten kon ik meteen naar beneden!

Ik kreeg et benauwd en realiseerde me nu pas hoe erg ziek ik was van de vergiftiging! nogsteeds aan 2 infusen en een rot gevoel dat t allemaal mijn schuld was dat ik zo ziek ben geworden. een kwartier later kwamen ze me dan eindelijk halen ik was zo bang! Ik vroeg of ik helemaal in slaap mocht omdat ik bang was voor de pijn die je zou gaan voelen als ze de kleine eruit haalden. De arts vondt het oké dat ik helemaal in slaap wou. eenmaal daar aangekomen kreeg ik eerst nog een long foto. Daaruit bleek later dat ik ook nog een longontsteking had aan me rechter long! Ik kreeg antibiotica via mn infuus en werd naar binnen gereden.

dat groote licht wat blauw groen was de kou die er hing in de operatie kamer, dat zal ik nooit meer vergeten. ze legde me op t operatie bed en maakte me vast, nou eigenlijk bonden ze me vast.. Ik keek naar me moeder die et heel zwaar had, ik zei dr gedag en kreeg toen de spuit met het narcose spul erin. De arts zei alleen nog slaap lekker en binen 15 seconden was ik in slaap.

10:58

Me kleine meid was geboren maar maakte geen geluid en was heel slapjes. Ze vreesde voor dr leventje, ze huilde niet en alle artsen maar prberen te wrijven om dr op te warmen. De kinder arts stak zn vinger in dr keeltje en haalde er een enorme boel slijm uit! En toen begon ze te huilen. helaas weet ik niet precies hoe dit is gegaan maar dit is wat ik van me moeder heb gehoord. Ik werd weer dicht gemaakt en de kleine werd naar de couveuse afdeling gebracht. me kleine meisje ze woog maar 2485 met der geboorte en was 47 cm klein. in de middag mocht ik heel even naar dr toe. dit was voor t eerst dat ik me realiseerde dat ik nog zieker was geworden en dat me kleintje er bijna was geweest. gelukkig krabbelde ze er snel boven op en mocht ze na 1 en n halve dag uit de couveuse en in een normaal wiegje. Ik kreeg ook te horen van de kinderarts dat ze twee keer helemaal blauw werd. hier is geen oorzaak op gevonden en is ook niet meer voor gekomen. Ik schrok hier heel erg van! ze is immers zo klein en zo kwetsbaar. Na een paar dagen mocht ze bij me op de kamer komen en ik was zo blij dat alles zo goed ging met dr! ik was nogsteeds herstellende van de keizersnede.

Nu is ze 7 maanden. en echt een kanjer. Ik ben nog jong. en ik weet niet of mensen me geloven, Maar toen ik zwanger raakte was ik 14 jaar, toen ik beviel 15!

Ik hoor vaak cvan mensen dat ik het goed doe.. en dat fleurt me ook wel op, want het is niet makkelijk! ik ga naar school en voedt een kleine meid op. Gelukkig wil me moeder wel eens oppassen, en gaat ze binnnenkort ook naar de opvang ook al vindt ik dat zelf wel beetje eng en rottig!

Dus ik wil heel graag Super Mommy 2011 worden!

( dit bericht is niet omdat ik medelijde wil. . die hoef ik niet)

Ik ben een super trotse Jonge moeder! En dat zal ook altijd zo blijven!

Ben je ontroerd door dit verhaal? Geef je stem door een reactie achter te laten.