Kan iemand mij vertellen wanneer kinderen klaar zijn met hun knuffelbeertjes?
Die meiden van mij, 7 en 10 jaar, liggen nog steeds iedere avond in een bed bezaaid met minstens acht van die beesten, gek word ik ervan! Iedere dag weer orde in die bedden scheppen, knuffels weer terug op hun plekje leggen, kijken of er nog eentje een wasbeurt dient te krijgen… Nou ja, de oudste begint wel ‘af te kicken’, nadat ze al een paar keer ‘op kamp’ is geweest…
Natuurlijk, je baby wordt geboren en iedereen komt met knuffelbeestjes aan. Wij hebben ons daar, als papa en mama, natuurlijk ook schuldig aan gemaakt. Van groot tot klein, allerlei soorten en maten. De mooiste, kleinste, zachtste en veiligste worden natuurlijk uitgekozen om in het babybedje gelegd te worden.
Toen ik voor de allereerste keer zwanger was, kreeg ik de tip: als je kind een favoriet knuffeltje heeft, zorg dan dat je er minstens nóg twee exemplaren van in huis hebt, in verband met het kwijtraken, wassen e.d. Steengoeie tip, vond ik.
Gelukkig heb ik dit nooit hoeven doen, want dan had ik nu 12 forse planken vol knuffelbeertjes gehad! Nee, die meiden van mij zijn dól op knuffels, maar wel op verschillende. Dat is handig, als er ééntje tijdelijk niet in gebruik is wegens omstandigheden, grijpen ze altijd terug op een ander exemplaar. Hoewel er nu ééntje kwijt is: na onze laatste vakantie is die blijkbaar in het huisje blijven liggen. Niet meer teruggevonden, helaas. Dat is de favoriet van onze jongste, ze heeft hem van haar oudere zusje gekregen. Beiden zijn toch een beetje verdrietig…
Wij hebben dus 4 flink gevulde planken vol knuffels, 2 per kind. En die staan dan ook echt helemaal vol! Hebben we het nog niet over de beertjes die op hun bed staan, of op andere plekjes verspreid liggen in huis. Meestal zijn dat van die megagrote, en het is nog steeds niet genoeg! Er kan altijd nog meer bij…
Zo nu en dan heb ik, als iedere andere moeder (neem ik aan), de kolder in de kop. Dan besluit ik eens in hun speelgoed te duiken, kijken wat ze allemaal hebben (véél!), zoeken of er nog spelletjes of puzzels incompleet zijn (goeie reden om het weg te doen), inventariseren waar ze niet meer mee spelen (gaat naar de (peuterspeel)school). En dan kom ik,ja, bij die knuffels. In zo’n bui vraag ik aan de meisjes welke er weg kunnen, zodat andere kinderen er ook nog mee kunnen spelen. Ik durf ze niet zomaar weg te halen, inmiddels heb ik de ervaring dat ze dit feilloos doorhebben.
Je wilt niet weten wat voor protesten ik te horen krijg. Hoe ik het in mijn hóófd haal, om ook maar één exemplaar te proberen af te serveren, nee hoor, ze zijn ze allemaal even lief! En mooi, en schattig! Zelfs de meest lelijke exemplaren blijven, net als de rest, onmisbaar.
Vervolgens wordt er die avond weer gewisseld met de knuffels, want stel je voor dat die ene zich nu net ongewenst voelt… dat kan natuurlijk niet! Er gaat ontzettend veel liefde naar die ondingen.
Wel weer lief hoor, die onvoorwaardelijke liefde voor hun bezit. Het is toch een vorm van hechting, het hoort bij de gehele opvoeding. Maar ik vraag me toch werkelijk af wanneer het nou over zal zijn. Tot die tijd ga ik ongeveer één keer in de drie maanden, zuchtend, met alle gezellige beestjes naar onze tuin, om ze eens lekker voor de billen te slaan. Ja, uitkloppen dus,want het zijn echte stofpakkers, die knuffels.
Ach, het staat ook wel echt gezellig. En als ik leuke knuffels zie in de vorm van Disneyfiguurtjes, kan ik ze ook bijna niet laten liggen, gek als ik ben met alles wat met Disney te maken heeft. En ook als we in de speelgoedwinkel zijn, zie ik nog de mooiste exemplaren, die ik allemaal wel zou willen hebben. Dus we zullen maar zeggen dat ze het niet van een vreemde hebben…