Na de geboorte van mijn dochter heb ik het meermalen te horen gekregen: ‘Je hebt van beide één soort, meer soorten zijn er niet. Een koningskoppel, dé rijkeluiswens’.
En al had ik het ook best gevonden als de tweede eveneens een jongen was geweest, met de twee varianten die ik heb gekregen voelt het inderdaad alsof je de verzameling compleet hebt. Twee soorten, een jongen en een meisje, een verschil van dag en nacht en niet alleen wat betreft hun geslacht.

Ze zijn eigenlijk niet met elkaar te vergelijken. Ja, wat betreft het uiterlijk wel, het is duidelijk te zien dat ze broer en zus zijn, maar wat het karakter betreft zijn ze totaal verschillend.

De een kijkt toe, de ander stort zich ertussen, de een zwijgt, de ander kletst aan een stuk door, de een jammert, de ander bijt op de lip, de een stampvoet, de ander gilt. Ook de juf bij wie mijn dochter nu in de klas zit, en die Ruud eveneens in haar klas heeft gehad liet me glimlachend weten dat ze wel heel verschillend zijn.

Als moeder dien ik dus wel van alle markten thuis te zijn om voor deze uiteenlopende types een passende opvoeding en behandeling te bepalen. Natuurlijk, onderscheid maken mag niet, maar wat werkt voor de een, werkt in dit geval lang niet altijd voor de ander. De een heeft duidelijke richtlijnen nodig terwijl de ander beter gedijt als hij het zelf kan ontdekken. De een doet uit zichzelf al haar best terwijl de ander onophoudelijk gestimuleerd moet worden. Moeder zijn houdt toch veel meer in dan roepen wat er wel en niet mag, je wilt je kroost toch iets meegeven voor de toekomst. Een gezonde dosis zelfvertrouwen en eigenwaarde bijvoorbeeld. Maar terwijl de een continu bevestiging nodig heeft roept de ander bij voorbaat al dat ze daar erg goed in is.

Regelmatig sla ik mijn kinderen dan ook wanhopig gade en tast ik volkomen in het duister. Soms is het een kwestie van bedenken wat zou werken in mijn eigen geval, maar minstens zo vaak heb ik geen idee wat ze bewegen. Soms zou ik willen dat er bij de geboorte een gebruiksaanwijzing bijgeleverd was of dat er een standaard behandeling zou bestaan voor kinderen die op een bepaalde datum geboren zijn. Het blijft puzzelen, en al zou ik het liefst de perfecte moeder willen zijn, ik ben het bij lange na niet. En ja, misschien moet ik ook niet zo moeilijk doen en mezelf gewoon toestaan dat ik fouten maak. Mijn ouders hebben per slot van rekening ook fouten gemaakt maar uiteindelijk ben ik daar geen slechter mens van geworden, toch?

Alles is te leren, maar wat opvoeden betreft moet ik toegeven dat ik regelmatig de plank volledig mis sla.