Dromerig kijk ik naast me in bed. Daar ligt hij. Dezelfde man, een andere instelling. Hij heeft me zo goed bijgestaan, wat had ik zonder hem gemoeten?

Die maandagmiddag zit ik in de tuin bij mijn tante die hier vlakbij woont. Ik klaagde wat over pijn in mijn onderbuik. Een blaasontsteking of de baby drukt op mijn zenuwen. Alles kon, behalve weeën zei de verloskundige. Het was tenslotte vier weken te vroeg. Demonstratief ging ik steeds staan als ik de pijn voelde komen en schudde ik mijn buik van links naar rechts ‘shake it baby’. We lachten er hartelijk om. Maar tegen een uur of 16 kon ik er niet meer om lachen. De pijn werd steeds regelmatiger en heftiger. ‘Oei oei daar komt het weer’…’zal ik dan toch maar weer bellen?’ vroeg Gil. Ik kreeg het advies in bad te gaan en de nacht af te wachten.

Die nacht ben ik beneden op de bank gaan liggen want ik moest de pijn steeds ‘wegpuffen’ en Gil moest gewoon werken de volgende dag. Per uur kreeg ik 10 of 12 van die pijnscheuten, tussendoor probeerde ik wat te slapen. Rond een uur of zes ’s ochtends kwam de zon op. Ik keek naar buiten over het water. Het water leek rustig, totdat er in het midden van de sloot een kolkje ontstond. In de schittering van de zon kwam een eend aanzwemmen met maar 1 kuikentje. Recht op het kolkje af. Ze lieten zich met z’n tweetjes rondkolken, alsof ze zeggen wilden: ‘geef je er maar aan over, het is tijd’. Tegen de middag kwam de verloskundige langs, ik had 2 cm ontsluiting maar het zette niet door. Ik kreeg een slaappil voor de aankomende nacht. Het kon nog wel een paar dagen duren. Weer een bad en de slaappil voerde mij naar dromenland…een beetje angstig voor wat komen zou, maar ook opgewonden. ‘Piep..piep…..piep..piep’ ik schrik wakker van de telefoon. Mijn schoonmoeder belde om half drie ’s nachts. Ze vroeg zich af of het al zover was. Gil hangt op en ik voel me toch een pijn opkomen. Dit was het…het kon niet anders.

Gelukkig had ik al wekenlang een tasje klaarstaan voor als we naar het ziekenhuis zouden moeten. Kronkelend van de pijn met kussens tussen m’n benen en de tas stapte ik onhandig in de auto. Gelukkig was er niemand op de weg. Bij het ziekenhuis aangekomen kreeg ik allerlei banden om m’n buik en konden we het hartje van onze kleine horen. Ik kreeg een infuus met een roesje waardoor ik, tussen de weeën door, steeds wegzakte. Na 2 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. 2 gynaecologen, een co-assistent, een zuster en Gil stonden me bij. Steeds een natte washand op mijn gezicht en lieve bemoedigende woorden van mijn man zorgden ervoor dat ik door kon gaan. De klok tikte verder.

Weer een wee en weer persen, ik heb het nog nooit zo zwaar gehad. Wat deed ik mijn best, maar hij kwam maar niet. Ik stelde mij voor hoe hij inmiddels in mijn geboortekanaal zat met zijn hoofdje en hij hoefde nog maar een klein stukje. Na 2 uur persen stopte de weeën helaas. Ik kon niet meer, was uitgeput. Ik was al bijna 48 uur bezig. Gil keek me aan en geloofde in mij, ik wilde niets liever dan dat de baby gehaald werd. ‘ Haal hem er maar uit!!’ riep ik hard. ‘Ik kan niet meer’. De jonge gynaecoloog pakte mijn hand en legde uit dat als hij gehaald werd, onze baby met hoofdpijn geboren zou worden. Daarnaast zou ik allerlei hechtingen overhouden dus voor ons beiden was het niet goed. Hij stelde voor een infuus aan te brengen met wee-opwekkers die mij de kracht zouden geven het laatste stukje zelf te voltooien zodat het een ‘normale’ geboorte kon worden. Ik heb uiteindelijk ingestemd.

De weeën werden overweldigend maar het ‘wegpersen’ was heerlijk want er stond veel meer druk achter en ik voelde onze baby steeds dichterbij komen. Nog maar twee keer en vasthouden….en weer. In de spiegel die ze tegenover mij gezet hadden kon ik zien hoe het hoofdje al zichtbaar was, zo mooi! De mensen in de verloskamer pakten er nog net geen spandoeken en stadiontoeters bij. ‘Je kan het’ klonk het door de hal ‘kom op!!’. Het ging millimeter voor millimeter. Wat een eigenwijsje is het toch; hij komt te vroeg maar neemt zijn tijd.

Ondertussen hoorde ik een baby huilen op de verloskamer naast ons. Ik wilde ook zooo graag zover zijn! Het gaf me ongekende kracht en wil om hem op de wereld te zetten. Het urenlange bezig zijn, de wee-opwekkers, de lieve woorden van de aanstaande papa en de aanmoedigingen van het medische team hadden eindelijk effect. Ik nam een grote hap adem, deed mijn ogen dicht, kneep zo hard ik kon in Gil’s linker- en de zuster’s rechterhand en Yessss!! Het lukte J.

Eerst werd zijn hoofdje geboren, zijn lichaampje kwam er als vanzelf achteraan. Hij werd op mijn buik gelegd en wat ik toen voelde is niet te beschrijven. ‘Een wonder’ omvat het nog niet eens helemaal. Baby Storm was geboren en daarmee ook een mama en een papa. Zielsgelukkig keken wij elkaar aan. In juni vorig jaar op Ibiza besloten we te stoppen met de pil, hij is verwerkt in augustus tijdens Het Blok, 8 maanden lang had ik een onbezorgde en heerlijke zwangerschap, midden in de ‘kredietcrisis’ geboren. Ons bijzondere vriendje, wat is hij mooi en lief.

Niets kan ons geluk verstoren, onze grote vriend is geboren.

Welkom lieve Storm, papa en mama houden heeeel veel van jou, voor aaaaaltijd !