Als kersverse moeder van een kleuter is er naast het haasten naar en van school nog een onderdeel bijgekomen waar ik het bestaan niet vanaf wist. PLAYDATES!
Toen Noah thuis kwam met de vraag: ‘mag mijn vriendje bij me spelen?’, moest ik als moeder toch even nadenken. Hoe gaan we dit doen? Moet je de moeder eerst aanspreken en leren kennen? Is het normaal dat ze dan de eerste keer mee komt voor een bakkie koffie? Of nemen we het kind zo mee? Zelf zou ik wel willen weten waar mijn kind zit en bij wie. Bij navraag bij een ervaren vriendin werd me gezegd dat ik gewoon moet vragen wat de moeder in kwestie wil. Zo gezegd, zo gedaan. Ik overlegde met de moeder en had een dag afgesproken. De dag kwam in zicht en zo ook de opwinding bij mijn zoon. Woensdagmiddag om 12.15 uur was het zo ver. Vriendje mocht mee en zijn moeder kwam hem pas om 16.30 uur halen. Hoe leuk was dat.

Ik had pannenkoeken gebakken en dacht: daar zijn ze wel even zoet mee. Maar na vijftien minuten wilden ze spelen en toen begon het. Een geschreeuw en gedoe op de grond. Ze waren met de auto’s aan het racen. Daarna moest de duplo eraan geloven en werd het tijd om huizen, garages en torens te bouwen. Totdat het de mannen niet meer konden bekoren, werd het tijd voor zeuren.
We willen een snoepje/koekje/chipje/drinken. (Doorhalen wat niet van toepassing is). Goed, ze hebben welgeteld vijf minuten stil gezeten en toen moesten ze weer iets anders doen. De puzzels werden tevoorschijn gehaald en uitgestald op de eetkamertafel; alle stukjes door elkaar en natuurlijk lukte niets. Dus dat was ook geen langdurende onderneming. Het was gelukkig mooi weer en ze wilden naar buiten. Dus de spullen in de achtertuin gezet en gewapend met stoepkrijt zijn ze naar buiten gegaan. 45 minuten later kwamen ze koud naar binnen toe, hebben we een kopje thee gedronken met een koekje en toen stond de moeder van het vriendje alweer op de stoep.

Nadat het vriendje weg was, heb ik samen met Noah het speelgoed opgeruimd. Het was een chaos.
En net op het punt dat ik (na het zoveelste blokje uit de daar niet voor bedoelde bank stond te peuteren) had besloten dat ik dit nooit meer zou doen zei Noah: ‘Mama, ik vond het super leuk. Dank je wel dat hij mocht blijven spelen.’ Ach… Dan doen we het snel toch nog een keer? Maar niet eerder dan dat mama is bijgekomen van deze eerste playdate. Want dit is iets, samen met kinderverjaardagen, waar ik nooit echt aan zal wennen.