Met Marie en Rowan ga ik op Koninginnedag naar de rommelmarkt bij het naburige winkelcentrum. Marie geniet van het springkussen dat er staat, met Rowan loop ik rond en kijk wat er zoal te koop staat. Meerdere bekenden verkopen hun spullen en zeggen dat dat behoorlijk goed gaat. Spontaan bedenk ik dat ik ook op een kleedje zou kunnen gaan zitten, want wij hebben thuis ook nog wel dingen die ik graag zou verkopen. Het was mijn bedoeling de komende maanden het hele huis door te gaan en overbodige zaken op Marktplaats te zetten, maar misschien is dit doeltreffender.

Thuis pak ik snel wat spullen bij elkaar: boeken voor volwassenen, dvd’s voor kinderen, een Maxicosi, veel meisjeskleertjes in kleine maten, een tas Megablocks en, helemaal geweldig, een treinset van Winnie de Poe van Megablocks, waarbij een locomotiefje met wagons echt op de rails rijdt. Met de spullen, Marie en boterhammen die we even vlug vlug hebben gesmeerd ga ik weer richting het winkelcentrum.
Daar blijkt de enige plek waar nog ruimte is voor een kleed zo’n honderd meter verderop te zijn. Ik was vandaag erg blij dat de zon eindelijk weer eens straalde, maar sjouwend met dozen ga ik daar erg van puffen en zweten. De enige plek blijkt ook vlak bij de luidsprekers te zitten, waaruit veel hoempapamuziek schalt.
‘We zitten vlak bij de muziek, leuk hè?’ roept Marie enthousiast.
Het lijkt haar niet op te vallen dat ik niet reageer.
Ik ben vergeten een klapstoeltje mee te nemen, dus plof ik op het kleed neer.

Zo’n rommelmarkt waar iedereen mag gaan zitten noemen ze een vrijmarkt; nou, zo voel ik me ook: alsof ik aan het vrijen ben en mensen lekker mogen toekijken. Alsof ik bloot op een niet verplicht naaktstrand lig, en alle andere mensen kleren dragen. Een beetje een soort schaamtegevoel: ja mensen, deze spullen hebben wij ooit echt leuk gevonden. Terwijl ik echt superleuke spullen heb natuurlijk! Waar iedereen straal aan voorbijloopt …
Ik vermaak mij (niet dus) door naar de mensen te kijken die mijn kleed voorbij slenteren. En af en toe heb ik uitzicht op een clubje linedancers. Zestigplussers die op countrymuziek pasjes doen, die Marie binnen een paar tellen ook zou kunnen leren, als zij dat tenminste zou willen. O goodie.
Mijn humeur daalt nog verder als even verderop een meisje op haar viool gaat spelen. Marie vindt dat wel heel leuk, want het blijkt een klasgenootje van haar te zijn, dat ik niet herkend had: ‘Slim hè mama, haar moeder heeft gezegd dat ze viool moet spelen en nu verdient ze heel veel geld.’ Marie wil zelf ook geld aan het klasgenootje geven, maar dat mag ze niet van mij.
Het enige dat ik wil verkopen waar echt naar gekeken wordt, is het treintje. Ik druk steeds op het knopje, waardoor het treintje blijft rijden, en dat trekt flink de aandacht. Helaas vooral van kleuters die onverbiddelijk worden meegetrokken door hun moeders en door oudere mannen, die even stil blijven staan en zichtbaar genieten van dit leuke speelgoed. Dus eigenlijk trekt het alleen de aandacht van kleuters … Op één persoon na. Er is echt een moeder die het voor haar kind wil hebben. Ze vraagt wat het kost, ik geef antwoord, zij noemt een bedrag dat nog niet de helft van mijn belachelijk lage bedrag is, ik ga net iets omlaag maar zeg erbij dat ik niet lager ga en zij gaat net een klein beetje omhoog, maar niet genoeg. Wij komen dus niet tot elkaar, tot groot ongenoegen van een vriendin van de vrouw, die mij toesiste dat ik het bod gewoon moet accepteren. Alle andere dingen die ik wil verkopen doe ik voor een habbekrats weg en het treintje wil ik ook best voor een prikje verkopen, maar het is het enige waarvan ik van tevoren een echte bodemprijs heb bedacht. Dus mijn enige potentiële koper vertrekt.
En anderhalf uur na mijn aankomst vertrek ik zelf weer. Ik sjouw al mijn spullen het lange stuk terug naar de auto. De opbrengst van vandaag: een muisarm, doordat ik steeds op het knopje van de trein drukte, en een houten kont.
Eenmaal wist de vrijmarkt mij te verleiden, maar voortaan zijn dit soort markten vrij van mij.