Recensie + Winactie: Boven verwachting Boeken Headlines Winactie by Redactie MommyOnline - De schrijfster: Jolanda Hazelhoff (1980) werkt als juridisch secretaresse, is recent moeder geworden van zoon Stijn en woont samen met haar man Jan in Groningen. In haar vrije tijd schrijft ze columns en boeken, waaronder Party in Parijs en Soaps & Sombrero’s. Haar nieuwste boek Boven verwachting is zojuist verschenen. Het boek: Britta woont nog niet zo heel lang samen met haar vriend Florian als ze onverwachts zwanger blijkt te zijn. Florian is daar niet zo heel blij mee en verbreekt dan de relatie. Britta trekt in bij haar beste vriendin Stef, en leert diens broer Sam kennen, waarmee het heel goed klikt. Maar dan keert Florian opeens weer terug in haar leven…hij wil haar terug, maar Britta twijfelt. Onze mening: Boven verwachting is in een vlotte en toegankelijke tred geschreven. De scènes volgen elkaar in rap tempo op, waardoor je als lezer niet inkakt gedurende het lezen. Soms verlopen de taferelen net iets té snel voor mijn gevoel, maar ze komen niet afgeraffeld over. Het verhaal is romantisch, herkenbaar, realistisch, hier en daar ontroerend en tevens grappig; ingrediënten die naar mijn mening bij een chicklit horen en een boek zeer aantrekkelijk maken. Het slot heeft een hoog en een niet zo heel verrassend ‘eind-goed-al-goed’-gehalte, maar is bij lange na niet teleurstellend. Heerlijk en amusant boek om lekker te lezen tijdens de vakantie! Voor meer info over Jolanda Hazelhoff en haar boeken bezoek dan haar website Jolandahazelhoff.nl Boven verwachting is online te bestellen bij bol.com Mommyonline mag namens Uitgeverij Zomer & Keuning vier exemplaren van Boven verwachting weggeven. Kans maken? Vertel ons hieronder hoe je jouw (eerste) zwangerschap ervaren hebt. Was het wat jij ervan verwacht had, viel het mee of juist tegen? Actie loopt van maandag 9 juli tot en met maandag 30 juli 2012 Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Mijn zwangerschap viel heel erg tegen. Het was totaal niet wat ik ervan veracht had. Ten eerste mijn humeur: dat was ver beneden ‘0’. Ik had zwangerschapsischias, een slijmbeursontsteking in mijn heup, carpaal tunnelsyndroom in mijn polsen, aan het eind van de zwangerschap kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en ik had een man die int. chauffeur was en en dus bijna nooit thuis. Aangezien mijn ouders al overleden waren (door een ongeluk), de vader van mijn man ook al overleden was en ik met mijn schoonmoeder totaal niet op kon schieten, stond ik bijna overal alleen voor. Als ik nu op die zwangerschap terugkijk dan denk ik: ‘hoe heb ik het toen allemaal gered’. Maar ik deed het gewoon, groeide er langzaam in denk ik. De 2e zwangerschap ging bijna precies hetzelfde. Waarom ik voor een 2e keer toch weer zwanger geworden ben? Moet je ’s kijken wat ik ervoor terug kreeg. Da’s die 9 maanden ‘ellende’ meer dan waard! Groetjes, trotse moeder Tineke.
Mijn eerste zwangerschap verliep eigenlijk heel soepel. Mijn buik was niet groot en ik kon me nog heel goed bewegen. En het allerbelangrijkste, ik voelde mij goed, geen misselijkheid of wat dan ook. Wel is mijn kindje met 36 weken zwangerschap geboren. Ook de bevalling verliep goed. Al met al een heel goede zwangerschap en bevalling. Helaas ging het bij de volgende zwangerschappen heel anders.
Ik was nog maar kort in relatie toen ik zwanger bleek te schijn. Schrik alom: Hij woonde in Belgie, ik in Noord Holland. Beiden nog jong en op school, geen werk.. Hoe moesten we dit doen? Onze schrikreactie was: Abortus. Hoewel ik er altijd fel op tegen was (mits je in een goede situatie zit natuurlijk) was dit pure schrik. We zijn die avond na het testen naar de kermis gegaan, hebben nog een knuffel gewonnen als aandenken, een babykonijn met muts en speen. In allerlei attracties geweest, want tja, we zouden het toch laten weghalen. De weken er na natuurlijk dokters en ziekenhuizen gezien, en op de termijn echo bleek ik al 8 weken en 3 dagen. Een tuinboontje met een kloppend hartje was er te zien. Ik smolt, werd week bij de gedachte dat dat zou uitgroeien tot een kindje. Ik heb altijd al kinderen gewild, alleen niet zo vroeg. Ik was 18, en ik had op zijn vroegst rond mijn 23/24e kinderen willen hebben. Na veel lezen, en heel goed luisteren naar mijn gevoel, besloot ik om het kindje te houden. Veel stress heb ik hierdoor ervaren tijdens de zwangerschap. Ik woonde net bij mijn vader in Groningen, was een nieuwe opleiding begonnen, maar een kindje grootbrengen kon daar echt niet. We zaten al met zijn zessen in huis, ik was nog helemaal niet op mijn plek in dat dorpje, dus na 4 maanden in het oosten ben ik teruggegaan naar mijn moeder in Noord Holland, mijn vertrouwde stekje. Ook van schoonfamillie zijn kant ging het stroef: hoe wisten ze dat dat kindje echt van hun zoon was? We waren immers maar kort samen en er zat een enorme afstand tussen, wie weet wat ik uitspookte? Zelfs een DNA-test kwam aan bod, dat raakte me diep, want ik wist natuurlijk 100% van wie dit kindje was: mijn vriend. Door de verhuizing, verandering van opleiding en geen werk hebben daardoor was al mijn spaargeld er doorheen en raakte ik in de schulden. Ik heb met een beetje hulp van mijn moeder mijn hoofd boven water weten te houden. Lichamelijk ging het super met mij, ik was heerlijk zwanger, ik straalde en ik voelde me mooi en op en top vrouw. Ook de bevalling ging goed, ik ben trots op mezelf dat ik het helemaal zelf heb gedaan zonder pijnstilling of hulpmiddelen! 22 juni 2010 ben ik bevallen van mijn dochtertje Jara, en ze is nu net 2 jaar geworden. Sinds december ben ik helaas niet meer samen met de vader wegens omstandigheden, en dit vind ik erg jammer. Ik had het beeld van een gezinnetje goed voor me, maar na een paar keer proberen moest ik toch aan mezelf toegeven dat het niet meer ging, en kiezen wat het beste voor mezelf en mijn dochter was. Sinds afgelopen maart heb ik een nieuwe vriend, die mij en mijn dochter volledig accepteren, en ik voel me goed. De schulden zijn afgelost en een enkele nog in aflossing, maar ook dit gaat goed. Ik ben ondertussen over naar mijn derde leerjaar van mijn opleiding, het laatste jaar. Misschien dat ik nog een halfjaartje er aan moet plakken, maar ik weet zeker dat ik het ga redden. Mijn moeder past 2 dagen op, en de overige 3 dagen gaat m’n dochter naar het kinderdagverblijf. Zo kan ik mijn school afmaken en werken aan mijn toekomst. Ik heb wel eens last van de negatieve reacties dat ik zo jong ben, en mijn leven zou vergooien, dat ik nooit ergens zal komen etc.. Mensen denken dat school en een kindje niet te combineren is, maar ik ben het levende bewijs dat het wel degelijk kan, als je maar wilt. Uiteindelijk komt alles goed. Een van mijn favoriete uitspraken is dan ook: Zo niet, dan toch. Liefs, een trots jonge moeder.
Met mijn eerste kindje was ik heel snel zwanger geworden. Mijn zwangerschap verliep heel moeizaam. Ik voelde mij alles behalve goed. Ik was continu misselijk, ik hield niets binnen en viel daardoor veel af. Ik had last van mijn bekken en opgezwollen voeten, ik hield vocht vast. Rond de tijd dat ik 13 weken zwanger was werd ik opgenomen in verband met uitdroging. Ik heb mij helaas de gehele zwangerschap ontzettend beroerd gevoeld en in totaal 5 keer opgenomen geweest. Een zwangerschap dat je eigenlijk niemand toewenst. Maar mijn gezonde baby maakte/maakt natuurlijk alles meer dan goed!
Alles was nieuw tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik was bijna de eerste van mijn vriendinnen. Ik heb mijn eerste zwangerschap als zeer magisch ervaren. Helaas had ik wel veel last van mijn lijf, maar als je ziet wat je er voor terug krijgt is het het allemaal meer dan waard geweest. Gelukkig heb ik het onderhand nog een keer mogen ervaren, met een veel beter lijf!
Ik was superblij dat ik zwanger was na 3½ jaar. Op zich er wel van genoten maar ik ben echt 9 maanden hartstikke ziek geweest. Altijd misselijk en heel veel spugen. Maar toen ons kind geboren werd………..meteen was de misselijkheid en he gespuug over. Bij de tweede zwangerschap, na 5½ jaar was het weer precies hetzelfde liedje.
Wat was ik blij dat ik na 3 miskramen weer zwanger was en dat het goed ging, het is wel spannend geweest nog een bloeding gehad in het begin maar het bleef zitten, ontzettend misselijk geweest, 6 kilo afgevallen in het begin omdat er niets inbleef, toen dat een beetje overwas na 5 maanden, begon mijn bloeddruk op te spelen, en kwam ik voor controle in het ziekenhuis terecht bij de gyneacoloog. hier heb ik de laatste periode gelopen, moest elke week voor controle en soms wel 2 keer in de week, ben uiteindelijk met 38 weken ingeleid om ik eiwitten in mijn urine kreeg en me echt niet goed voelde. die roze wolk waar ze het over hebben die heb ik in de zwangerschap niet gehad, maar toen onze zoon er eenmaal was na een hel van een bevalling voelde ik me geweldig en direct moeder van onze schat. dat is nu 3,5 jaar geleden, en onze 2e(een dochter) is nu bijna 2.
Ik vond het heerlijk. Ik was fit, vrolijk en heb ook enorm genoten van de tijd voor de bevalling met een grote stapel boeken. Daarna begon het echte werk pas.
Het duurde ruim 2 jaar voordat we zwanger raakten van onze eerste (heb hormonen moeten spuiten, dus dat viel uiteindelijk allemaal nog mee!), maar toen ik eenmaal zwanger was, was het vanaf moment 1 genieten! Ik was zo gelukkig, zo trots. Ik vond het zo fijn en bijzonder… ik had dan ook helemaal geen kwaaltjes, ik ben nooit misseljik geweest en ook al was mijn buik enorm, ik kon alles nog, ook op het moment van bevallen was ik nog goed ter been. Ook de tweede zwangerschap verliep vlekkeloos. Geweldig. Mijn jongste zoontje is net 1 jaar geworden en op die dag sta je weer even stil bij de zwangerschap en de daarop volgende bevalling… en ook dan denk ik met veel plezier terug aan de fijne tijd die ik twee keer mee heb mogen maken.
Mijn eerste zwangerschap was super! Het was de echte roze wolk.. Alles ging prima! Met 42 weken mocht het van mij nog wel wat langer duren, maar helaas dacht de gyneacoloog daar anders over. Dus na wat opwekmiddelen, werd het een weeenstorm en turbobevalling! Maar al met al de zwangerschap was heerlijk, nergens last van… echt kunnen genieten! Dat was bij de 2de dus wel even anders… Pfff..
Mijn eerste zwangerschap is tot nu toe GE-NI-AAL!! Mijn arme vriend heeft al enorm veel te verduren gehad, ik heb in het begin enorme last gehad van (zo noemde ik het zelf) zwangerschaps agressie.. Wat die arme lieve vent niet allemaal naar zijn hoofd geslingerd kreeg, van scheldkannonades tot mayonaiseflessen, niets was gek genoeg! Ik had mezelf de deur uit geschopt! Toen kwam de obstipatie; wékenlang, en niet normale obstipatie, nee, KIEZELS in de buik leek het wel! Tot jankend toe onder de warme douche gelegen, klysma’s in alle soorten en maten gehad, uiteraard álle voedingsadviezen opgevolgd, maar helaasch.. Na meerdere keren kastjes en muren te hebben gezien, van wallen naar sloten, van de regen in de drup te zijn beland, kreeg ik eindelijk van meneer de gynaecoloog iets voorgeschreven. De ontlasting zou mooi los komen, helaas wel een kans dat gelijk de baby der ook mee uit zou komen. Gelukkig heeft mijn eigen arts in het UMCG (ik heb ziekte van Crohn) uiteindelijk mij zeer goed geholpen toen hij weer terug was van zijn vakantie.. 2 weken daarna was mijn eerste trimester voorbij, en als een donderslag bij heldere hemel: obstipatie weg, nóóit meer last van gehad, en nu weet ik al bijna niet meer hoe het voelde, ik weet alleen de feiten nog… Jammer genoeg zag ik er toen wel uit als een anorexiamodel met een enorme buik… Daarna ging het lekker… Nergens last van, baby groeide als kool, ik ook eindelijk, ik werd zo enorm dat mensen verwachtten dat er toch minstens 2 in zaten, maar nee, echt maar 1, meer dan genoeg voor de eerste keer… Toen kwam mijn depressieve zwager een paar nachtjes bij ons logeren… dachten we… een paar nachtjes bleken een paar maanden te zijn… Maar ja, de arme man vond het zó zwaar om een pasgeboren kindje te hebben, en bier drinken was toch wel zó veel leuker! Je kon hem toch niet de deur wijzen in die toestand?? In gedachten heb ik zijn hoofd meerdere malen in een bankschroef uit elkaar zien spatten, heb ik hem onder treinen geduwd en heeft hij een aantal castraties met een bot scheermes gehad, maar op de een of andere manier wist hij ons iedere keer als we hem weg wilden sturen emotioneel zo erg te bespelen dat hij bij ons kon blijven. Zelfs ook nog in de babykamer, die hierdoor nog steeds niet af is… Sinds 2 weken is hij weg, wat hij doet zal me een zorg zijn, ik heb mijn privacy en vrijheid terug, en het scheelt me heel erg veel stress.. Ondertussen lig ik bijna de hele dag in bed, kan bijna niet meer liggen, zitten, staan of lopen door de pijn in mijn heupen en onderrug, én het huis wordt verbouwd. De stukadoor heeft het lef om meer dan 6 uur te laat te verschijnen en uiteraard hebben we ineens geen elektriciteit meer op de bovenverdieping. Maar dat alles kan me nu helemaal niets meer schelen, we krijgen een baby, een hele leuke, dat weet ik nu al!
Ik ben nu halverwege mijn eerste zwangerschap, dus ik heb nog geen recht van spreken haha! Denk dat het zwaarste gedeelte, op de ochtendmisselijkheid na, nog moet komen! liefs, Isolde
Ik heb altijd heel erg gedroomd van zwanger zijn en het leek me fantastisch. Ik heb het zwanger zijn toen het eindelijk zo ver was als fantastisch ervaren. Ik ben dan ook een geluksvogel want ik had weinig klachten,niet misselijk geen last van mijn bekken. Ik was trots op mijn steeds groter wordende buik,de aandacht die ik kreeg en de mooiste momenten als je het kindje voelt in je buik. Ik kan niet wachten om weer zwanger te zijn!
De volgende dames ontvangen een exemplaar van het boek “Boven verwachting”. Gefeliciteerd alle vier! Miranda Danielle irma Esther Graag ontvangen wij via de mail jullie verzendgegevens.
