Mijn moeder vindt jouw moeder vet stom, hoor ik mijn kleine monster op de achterbank van de auto tegen zijn vriendje zeggen, terwijl we onderweg zijn naar het zwembad.
Kloing, boem, kledder, pats, ho, stop, wacht, (&(*&*(^*&*(, tja het is wel waar en ja dat heb ik gezegd, maar zeker niet met de achterliggende gedachte dat mijn monster dat direct zou terug vertellen.
Welkom in de wereld der eerlijkheid, de wereld van de kinderen. De wereld van eerlijk duurt het langst
Kleine kinderen en dronken mensen spreken de waarheid dat zou ik nou toch zo langzamerhand wel eens moeten weten. Alles wat je thuis bespreekt komt terug bij degene waar je het over had. Is het niet linksom dan is het wel rechtsom of zoals in dit geval gewoon recht door, recht voor zijn raap.
Niet genuanceerd zoals wij dat zelf nog wel eens proberen. Wel nee, knal het er maar uit, kan het schelen, je kunt het maar kwijt zijn.
Wanhopig probeer ik hetgeen net op de achterbank is gezegd iets te verzachten, in een ander daglicht te praten. Tja hij heeft wel gelijk, ik ben geen fan van zijn moeder. Dat hoeft ook niet. Het is onmogelijk om alle moeders even leuk te vinden. Met de ene heb je nu eenmaal wat meer dan met de ander. Echter om zoiets nou plompverloren te zeggen gaat ook wat ver.
Het leed is helaas al geleden en de taak is aan mij om er een draai aan te geven, het gesprek op een ander onderwerp te brengen. Terwijl het zweet over mijn rug gutst en ik met klotsende oksels allerlei uitwegen aan het bedenken ben hebben de heren op de achterbank het al lang weer over iets anders.
Toch ben ik er niet gerust op. Straks na het zwemmen worden ze zijn moeder gehaald. Wat als mijn monster zijn opmerking voor de goede orde nog even herhaalt. Het er nog maar even lekker inwrijft. Dan zijn de rapen gaar. Laatst had ik al een aanvaring met de betreffende moeder op het schoolplein, gewoon om niets. Laten we het er op houden dat zij wat lange tenen heeft en ik daar pontificaal op was gaan staan. Zonder pardon gewoon lekker op haar tenen had staan stampen. Natuurlijk weet ik dat ik best wel wat bot kan overkomen. Iedereen die mij kent weet dat en heeft daar “inmiddels” wel mee leren leven.
Zij niet. Dat gaat ook niet gebeuren. Zij gaat mijn vriendin niet worden, niet alleen omdat het mijn ’type’ niet is, maar ook omdat ze ongetwijfeld vroeger of later hoort wat ik heb gezegd.