Het is gebeurd, ook bij mij. Ineens was het zover. En wat deed ik? Ik stond er bij en ik keek er naar, lichtelijk opgelaten.

Wat gebeurde er?
Ik haalde mijn peuterpuber op van de peuterspeelzaal. Alles lief, leuk en gezellig. Hij was natuurlijk een beetje moe, maar ach, ons bikkeltje kan wel wat hebben.
We rijden naar de school van onze oudste, lichtelijk aan de vroege kant. Dus ik besluit even het winkelcentrum in te gaan. Maar: ikke nie kindewage, mama! Ik zucht, ik ga de discussie met mijn eigenwijze tweejarige niet meer aan en zeg: oke, maar dan wel handje vasthouden he? Peutertje zegt allerliefst: Ja, mama, looft (beloofd).

Netjes houdt hij mijn hand vast en in het winkelcentrum mag hij los. Dat grijpt hij met twee handen en voeten aan… en weg is ie!
Ik ren er natuurlijk achteraan als een bezorgde moederkloek.
En jawel; linea recta richting de speelgoedwinkel. Ik voel de bui al aankomen en bereid me voor op een paar gezellige 10 minuten.
Gelijk bij de ingang liggen 6 Winnie de Pooh knuffels van 60 cm groot. Nadat ze allemaal door de winkel zijn gevlogen kiest hij er eentje uit.
“Ja, die wordt het!”…  Ik zie het hem denken.
Koortsachtig roep ik allerlei redenen waarom we echt moeten gaan, maar mijn kleine schat laat zich niet in de maling nemen en trekt een sprintje naar de achterkant van de winkel, Winnie meeslepend.

Met veel gedoe krijg ik hem weer bij de ingang en probeer ik Winnie terug te leggen bij zijn dubbelgangers. Maar ho even, dat gaat zo maar niet moeders!
Zoonlief werpt zich als een beschermende ridder bovenop zijn Pooh en zet een keel op. Ikke hebbeeeehhhh!!!
Nee schatje, je hebt al zooooveel knuffels, kom op we moeten gaan.
Gaan? GAAN??? Echt niet! Winnie wordt in de wurggreep gehouden en rolt gezellig met de kleine man door de winkel.
Ergens diep in mij begint het een tikkeltje te koken.
Ik zet mijn schouders eronder, grijp mijn wild spartelende peuterzoon, onthoofd ondertussen bijna Winnie en probeer hem de winkel uit te slepen.

En dan gebeurt het: hij gaat IN DE INGANG op de grond liggen. Op z’n buikje liggen krijsen.
Ikke wil nie…ikke Pooh hebbe…

Er razen allerlei gedachten door mijn hoofd, weglopen helpt bij hem niet, erbij gaan liggen is ook zo genant, hem optillen is ook geen aantrekkelijke optie (probeer maar eens 18 kilo weerbarstig peutervlees vast te houden)… dus; ik sta erbij, kijk ernaar en hoop dat het snel overgaat.
Allerlei mensen kijken mij aan en naar mijn woeste peuter, een flauw glimlachje op hun gezicht. Leedvermaak, overduidelijk.

Gelukkig kan ik hem overhalen met een knabbelstengel. Dus uiteindelijk lopen we toch nog op tijd op het schoolplein…
Waar hij vervolgens de zandbak induikt en met geen 10 paarden uit te krijgen is. Toen we uiteindelijk nog als enigsten op het plein waren heb ik hem opgetild en meegesleurd.

Resultaat: 2 dagen spierpijn van het tillen van een peuterpuber met kuren, snot in mijn haren en zand in mijn bh. Topsport is het, dat moederen!