Wij zijn aangevuld met een totaal nieuw deeltje
Ons pasgeboren kindje is om te zien een beeldje
We zijn niet een beetje gelukkig, maar heel veel
Want met ons tweede kindje vormen wij één ondeelbaar geheel.

Dit is het tekstje dat bovenaan op Wessel’s geboortekaartje staat.
En zo hadden we alles van tevoren ook bedacht, toen ik nog met een dikke buik rondliep.
Wessel heeft nu een heerlijk koppie en is, ondanks zijn bril, zeker een beeldje om te zien. Net na de geboorte echter zeker niet. Hij zag er maar akelig uit durf ik nu zelfs te zeggen. Op dat moment zag ik dat ‘in de roes’ blijkbaar niet en vond ik Wessel heel mooi. Maar de foto’s hebben het vastgelegd: Wessel leek wel op zo’n bulldog. Zijn hele hoofdje zat in de kreukels. Zij neusje helemaal scheef! De knalbevalling met al zijn oerkrachten had duidelijk zijn sporen achtergelaten en Wessel had een paar dagen nodig om weer te ‘ontplooien’. Daarna is het gelukkig met zijn gezichtje helemaal goed gekomen.
Het tweede deel van het tekstje, dat we samen met ons tweede kindje één ondeelbaar geheel vormen, kan ik ook alleen maar met wat weemoed lezen.
Wessel’s stoornis maakt juist dat ons gezin af en toe erg verdeeld is.
Het is verdomde moeilijk om in huis altijd maar de harmonie te bewaren.
Wessel’s broer heeft het dikwijls zwaar te verduren als Wessel hem constant op z’n lip zit of als hij gewoon simpelweg niet even ‘rustig’ op de bank kan hangen. Daarnaast is het natuurlijk ook erg moeilijk voor een jongen van nog maar acht jaar om alles te kunnen begrijpen wat er in Wessel’s hoofd omgaat. En wat moet je daar nu wel of juist niet over vertellen tegen je vriendjes? En het moeilijkste is dat je het gevoel hebt dat jij wel overal voor gestraft wordt en er op je broertje heel anders wordt gereageerd omdat hij er nu eenmaal niets aan kan doen.
En ook voor ons als ouders geldt datzelfde. Het opvoeden van een kindje met een autistische stoornis valt niet mee. Er zijn periodes dat alles zo stroef loopt dat je de energie niet meer hebt om nog gezellig tegen elkaar te doen. Terwijl dat nu juist zo belangrijk is. Maar ja, de jongens blijven de eerste prioriteit.
Met het risico dat het vaatje dan telkens weer helemaal leeg is. Deze tijden zijn een ware aanslag voor je relatie.
Kortom, het is keihard werken!!
Gelukkig zijn er ook héél veel momenten die erg gezellig, ontroerend en memorabel zijn. Wanneer Quincy en Wessel heerlijk samen kunnen spelen en daar allebei van genieten of wanneer we familiefilmpjes kijken hebben we het allemaal naar ons zin. Gezellig gourmetten met zijn viertjes of wanneer Wessel de slappe lach heeft (om iets wat wij vaak niet snappen). Dit zijn de momenten waar we weer van opbloeien en het weer zien zitten.
De kunst is om steeds meer van dit soort en de ‘gewone’ momenten te gaan genieten. Ik word steeds kundiger, maar ik ben nog steeds hard aan het leren.

Uit mijn boekje ‘Bijna gewoon’.