[adv] Mijn kinderen en hun buurmeisje spelen graag vadertje en moedertje. Zij kunnen zich een hele tijd inleven in hun rollen en zich vermaken. De rollen worden naar ‘waarheid’ ingedeeld en de daarbij behorende taken worden uitgevoerd. Ook de rol van ‘buurvrouw’ wordt sinds kort vervuld. Mijn jongste dochtertje is het blijkbaar zat om keer op keer de baby te moeten spelen, dat ze er nu voor kiest om buurvrouw te zijn. Maar een gezin zonder baby is naar hun inzicht niet ‘normaal’. Derhalve worden de babyborns ingezet om de rollen van baby’s te vervullen.

Je kunt dus zeggen dat kinderen zich al op jonge leeftijd aan het voorstellen zijn hoe het volwassen leven is. Als kind kijk je tegen volwassenen op omdat zij groot zijn en zelf mogen bepalen wat ze doen, althans, dat is de uitleg die ik kreeg. Maar gelukkig weten wij ‘volwassenen’ wel beter.

Wanneer je klein bent wil je groter worden, de magische volwassenheid bereiken. Helaas werkt het andersom niet; eenmaal volwassen kun je niet meer jonger worden. Als kind en jonge tiener stelde ik mij ook vaak voor hoe mijn leven eruit zou zien wanneer ik eenmaal ‘volwassen’ zou zijn. Ik fantaseerde over een eigen gezin, een man, kinderen en uiteraard een mooie woning met tuin. De rol van een mogelijke partner was nu achteraf gezien nooit helder geweest. Ik had nooit een beeld van hoe mijn ideale partner eruit moest zien. Wel wist ik dat ik een groot gezin wilde hebben en over een droomhuis kon ik blijven fantaseren. Maar dit wisselde ook geregeld; dan kwam er iets bij of er werd een wijziging aangebracht. Het moest in ieder geval zo’n ideale woning zijn die je vaak in films ziet met een enorme achtertuin maar dan met diverse speeltoestellen voor de kinderen en diverse (tropische) vruchtenbomen. De woning moest een enorme indoor zwembad hebben en een gymzaal, voorzien van onder andere een basketbal- en volleybalnet. Er moest een bioscoopzaal aanwezig zijn, een aparte danszaal met aan alle muren spiegels. Een speelhal met diverse speeltoestellen, een enorme badkamer met een extra large ligbad en zeker ook een beautysalon met alles erop en eraan. De woning moest minimaal drie toiletten hebben, een voor de dames, een voor mannen en de derde zou dan bestemd zijn voor bezoekers. Over de inrichting van mijn slaapkamer kon ik blijven fantaseren. Het leek mij altijd leuk om aan het plafond, boven mijn kingsize bed, spiegels te hebben. Wanneer ik groot ben word ik rijk, dus zo’n heuse woning kan ik dus wel kopen; aldus de kleine ik.

Nu, tientallen jaren later ben ik al jaren ‘volwassen’; de rol van een partner is al dertien jaar lang vervuld en een groot gezin is mij ook geschonken. Maar over mijn droomhuis valt weinig te zeggen; deze is simpelweg nog steeds een droomhuis alleen fantaseer ik, net als mijn jongere ik, er niet meer over. Nu ik ‘volwassen’ ben weet ik, net als alle andere volwassenen, dat rijk worden niet zomaar gaat. En wanneer je geen zeer goed gevulde zakken hebt is het bouwen van een droomwoning, waar dan ook, een onmogelijke opgave. En zul je dus tevreden moeten zijn met je ‘realiteitswoning’. Mijn realiteitswoning is een jaren vijftigetagewoning met drie slaapkamers die voor het gezin eigenlijk veel te klein is. De ruimte is zo luidruchtig dat je jouw niet zo stille buren kunt horen vrijen. Dat je midden in de nacht wakker wordt van de muziek van je andere buurman die met zijn hele posse nog aan het afterparty’en is. De woning is niet voorzien van een centrale verwarming en met maar slechts één kachel is een koude winter hels te noemen. De woning heeft een toilet, zo klein, dat ik er werkelijk claustrofobisch van word. Ik begrijp eerlijk gezegd eigenlijk ook niet waarom het ‘kleinste kamertje’ altijd zo verdomd klein moet zijn. Zo nu en dan een lekkende toilet neem je ook voor lief. De badkamer is alles behalve zoals in mijn droomhuis. Buiten dat deze uiteraard veel te klein is, is het ook nog hartstikke vochtig waardoor er geregeld schimmels te bekennen zijn. Daar waar mijn droomwoning een heuse zwembad heeft moet ik genoegen nemen met enkel een douchekop. De keuken is bijna antiek, deze is nog steeds in haar originele staat zoals het in de jaren vijftig gebouwd is.

Ondanks dit alles wonen wij hier al jaren gelukkig met z’n allen. Maar sinds kort kan ik het fantaseren relatief weer oppakken. Niet zozeer over mijn droomhuis maar over de mogelijke aanpassingen aan onze realiteitswoning. Binnen maximaal twee jaartjes zal er een volledige renovatie plaatsvinden en hebben
wij inbreng. De woning zal onder andere voorzien worden van een cv en er komt een totaal nieuw keukenblok. Natuurlijk heb ik de nodige online onderzoeken gedaan om te kijken wat er allemaal mogelijk is. Bij Itzala webshop kwam ik de insectenhorren tegen. Deze zal in iedere kamer aan het ventilatieluikje gemonteerd worden. Naast goede ventilatie zullen we door deze insectenhorren geen last van ongewenste gasten, zoals vliegen en andere insecten hebben. Naast alles wat ik graag aan de woning veranderd wil hebben kijk ik er met name naar uit om onze totaal gerenoveerde woning te kunnen inrichten; want dat betekent maar één ding: shoppen!

Wij hebben nog een tijdje te gaan voordat het daadwerkelijk zover is. In de tussentijd is onze jaren vijftigwoning een echte warm ‘thuis’. Want wat voor woning het dan ook is, aan het einde van de dag ben je wel blij dat je een dak boven je hoofd hebt waar je veilig je hoofd kunt neerleggen. En dat is toch wel het allerbelangrijkst.