In de huidige maatschappij, waar 1 op de 3 huwelijken strand, kijkt niemand meer op van donors, adoptie en dat holebi-stellen kinderen hebben. Waarom wordt een alleenstaande dan nog steeds soms gezien als ‘zielig’ of ‘slecht’ voor het kind? Als je ergens wat papieren in moet vullen staat er altijd bij: alleenstaand met kind(eren). Waarom? Maakt dat wat uit of ik alleen ben of samen? Vaak heeft het er niet eens mee te maken. En dan nog, als het al noodzakelijk is om dat te weten, wordt er alsnog geen rekening mee gehouden?

Een voorbeeld: Binnenkort start ik een opleiding, die alleen ’s avonds gegeven wordt. Heel fijn voor mensen die samen zijn, maar voor een alleenstaande zoals ik, is dit juist een groot probleem! Overdag zou ideaal zijn, want dan heb ik genoeg kinderopvang waar ze terecht kan, maar ’s avonds moet je oppas aan huis hebben. En wie gaat dat betalen? Niet de Sociale Dienst, die mij verplicht een opleiding te volgen. Niet de belastingdienst, die dagopvang wel grotendeels vergoed. Het moet dus allemaal uit mijn eigen portemonnee? En met mijn lullige bijstandsuitkering gaat dat natuurlijk nooit lukken! Gelukkig is het maar voor een week of 16 (!!), twee avonden per week. En gelukkig heb ik geweldige ouders waar zij die avonden gewoon naar bed kan. Oke, het is geen geweldige oplossing, want tegen half 11 ’s avonds moet ik haar weer uit bed halen, naar huis toe en dan weer op bed leggen, maar ja…40 euro per week aan een thuisoppas kan ik niet missen, dus het moet maar?

Dan nog iets anders over alleenstaanden: Wat is hier nou eigenlijk het probleem? Wat is er zo zielig aan ons? Dat wij alles alleen moeten doen? Van één inkomen? Of misschien dat het kind soms (in mijn geval) maar één ouder heeft? JA, DUS? Mijn kind komt echt niets te kort en zolang zij gelukkig is, ben ik dat ook! Het alleenstaande ouderschap is echt zo slecht nog niet. IK bepaal wat er gebeurt en IK bepaal hoe ze opgevoed wordt. IK maak de keuzes over wat ze draagt, eet, waar we heen gaan en met wie ze speelt. Zeg eerlijk: ik denk dat jij en je partner genoeg ruzies hierover gehad hebben!

Een relatie beginnen is wel heel anders. Sinds een paar maanden heb ik een vriend, hij is zelf ook alleenstaande vader. Misschien is het daarom dat het wat makkelijker gaat. Hij begrijpt ook hoe het is om alleen een kind op te voeden. Zoiets valt niet uit te leggen aan iemand die geen kinderen heeft. Zo iemand zou ook niet snel kunnen begrijpen dat hij nooit op nummer 1 komt te staan, je kind gaat voor alles! Hij zal altijd nummer 2 zijn en dat kan soms (heel begrijpelijk) moeilijk te accepteren zijn. Ook voor het kind is het lastig om ineens iemand regelmatig te zien, maar dat gaat makkelijker dan ik dacht eigenlijk. Kinderen zijn er zo snel aan gewend!

Al met al, alleenstaand zijn is niet zielig en niet slecht voor het kind. Petje af voor alle alleenstaande ouders, die dubbele liefde geven, meer sociale dingen op geven, dubbele rollen op zich nemen en extra krom moet liggen tijdens verjaardagen en feestdagen. En ik zal je eerlijk zeggen: het is het allemaal dubbel en dwars waard!