Augustus 2012, zomaar een luie zondagochtend zonder verdere verplichtingen om 8.00 uur:

Tttttrrrrrrring, trrrrrrrrrrrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnnggg!!!!
De deurbel gaat luid en duidelijk. Met z’n vieren zitten we nog in onze ochtendoutfit aan het ontbijt.
Manlief wrijft het slaapzand uit zijn ogen en schuifelt in een slakkengangetje naar de deur. Dapper doet hij de deur open. Geen Jehova’s, die vol optimisme hun geloof tegen beter weten in uitdragen in de hoop dat je wel bekeert in deze barre tijd en hun voet tussen de deur doen dit keer. Nee, vele malen erger!

Mag D. bij jullie spelen?’, vragen een opa en oma die hun kleinkind kennelijk helemaal zat zijn na 1 nachtje logeren en bij ons willen ‘dumpen’ op deze vroege zondagochtend.
Manlief zegt, enigszins schaapachtig met verontschuldigde ondertoon : ‘We zitten nog aan het ontbijt’. Even later eten we verder met toch wel een haastig en verbijsterend achtergrondgevoel. Nadat we snel onze oudste dochter fris en fruitig opgetuigd hebben voor een nieuwe dag en onze belofte nakomen. De belofte om te spelen met de kleindochter met wie ze de dag daarvoor voor het eerst kennisgemaakt en een uurtje gespeeld heeft.
Manlief belt aan en de meiden spelen met plezier.
Dan opeens eindigt plotsklaps acuut de speelafspraak. Omdat opa en oma klaar zijn met inpakken van de spullen en kleindochter per direct naar de ouders gebracht moet worden.
Oké. Zo kan het dus ook allemaal gaan.

‘Hallo!’ , zeg ik luid en duidelijk tegen de man en vrouw die recht op me af fietsen. Maar niks, geen enkele reactie terug… Eigenaardig eigenlijk! Dat waren de opa en oma die laatst hun kleinkind om 8.00 uur op zondagochtend bij ons kwijt wilden. Nu zijn ze niet thuis, en het is toch een gunstigere tijd; 14.00 ’s middags op een zaterdag.

Nu zijn er wel meer mensen Oost-Indisch doof of stekeblind als het hen uitkomt natuurlijk. Dat kennen jullie vast ook wel. Dan zie je een bekende, en het ‘hallo-contactpunt’ komt er nooit van; diegene draait zich bewust net op het laatste moment weg, net als je je lippen tot een beleefde begroeting beweegt.

Maar er zijn gelukkig ook mensen die wel heel vriendelijk, hartelijk en aardig zijn. Laatst nog. Was ik met mijn dochters in de speeltuin. Twee jongetjes kwamen ook in de speeltuin spelen. De oudste van het stel vertelde vol trots dat zijn moeder pizza had gemaakt. Zijn moeder deed spontaan het recept uit de doeken en ging even weg. Ze kwam terug met een royaal stuk van haar zelfgemaakte pizza voor ons. En wat hebben wij heerlijk van de pizza genoten en gesmuld, om je vingers bij af te likken!