Het zal je maar gebeuren…. Columns by Cindy - Daar zit je dan…op je knietjes voor je voordeur. Met je handen door je brievenbus heen om contact te houden met je dochter die aan de andere kant van de deur zit. In eerste instantie vindt ze het nog leuk, maar na een minuut of 5 is de lol er al snel vanaf. Lyanne had zichzelf opgesloten, of beter gezegd: papa en mama hadden haar buiten gesloten! Sleutel lag binnen, Lyanne gooide de deur dicht en toevallig waren wij de hele week al een sleutelbos kwijt….drama natuurlijk! En het ergste is nog dat je dan op dat moment niets anders kunt doen dan wachten tot je eigen moeder komt, met de sleutel van de achterdeur. In de tussentijd is Lyanne al helemaal over haar toeren bij de voordeur. Uiteindelijk ben ik bij de achterdeur gaan staan om te kijken of ze via het kattenluik naar ons toe zou kunnen kijken. Maar een kind is en blijft een kind en als mama bij de voordeur was dan is ze niet ineens bij de achterdeur. Dus ik als een 1 of andere malloot met mijn kop door het kattenluik om naar mijn kind te roepen aan de andere kant van het huis. Nu scheelt het dat wij niet een heel groot huis hebben en er alleen een lange gang en keuken tussen de voor- en achterdeur zit. Maar je kon duidelijk merken dat ze niet doorhad dat ze naar de achterdeur moest. Raar, want normaal snapt ze dat prima. Maar door de paniek kon ze niet meer reageren, denk ik. Arme ziel…. Mijn meisje zo in tranen…. Domme mamma, doe die sleutels dan ook in je broekzak als je de deur open maakt en leg ze niet op tafel! In een laatste poging nog gevraagd of ze even een doos kon pakken of een stoeltje om op te staan (jah, dat vraag je dan dus aan een kind van 16 maanden). Maar goed dat ze dat niet deed, want dan had ik haar wel iets heel stoms geleerd he! Na een minuut of tien was de redding nabij , mijn moeder kwam met de sleutel aan en zo kregen we de deur open. Sindsdien slaapt Lyanne wat moeilijker in. Huilt niet hoor, maar roept wel een tijd naar mama. Wil ze nog meer dan anders bij mama zijn en verliest me geen seconde uit het oog. En ik, ik ben haastig op zoek naar mijn eigen sleutelbos en heb me voorgenomen nooit meer de sleutels neer te leggen als de deur nog open is! Ik hoop dat Lyanne er snel geen last meer van heeft. Gelukkig gaat het al wel weer beter! Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
oef ja, ook al eens zoiets gehad, even snel wat in de auto willen leggen met de voordeur open. Toch had ik een voorgevoel en had de achterdeur even losgedraaid. En ja hoor, op de kop in de auto hoor je dan je voordeur dichtklappen….. Ik snel via de achterdeur naar binnen voordat ze die op de klip zou doen. Dacht toen ook, nooit meer zonder sleutel naar buiten of de deur op de klip schuiven maar pff tis niet leuk!
Ik heb het ook gehad hoor… dochter 3 maanden oud, woonde nog in opvang dus had alleen een kamertje en ja hoor.. deur werd dichtgetrokken door een ander kindje… in het weekend… reservesleutels had de consierge, die in het weekend niet oproepbaar is… Dus hebben woningbouw moeten bellen.. Meisje lag heerlijk te slapen en mama in paniek aan de andere kant! Totdat ze het slot even uit gingen boren… Hoe hard die boor ook herrie maakt, je hoort je kind erboven uit hoor!! Ik denk dat het iedereen wel eens overkomt.. maarja.. je leert ervan he! Nu in m’n flatje ga ik niet eens de hal in zonder m’n sleutels…
arme ziel, wat een herrie maakt zon boor he! En dan weet zon klein kindje helemaal nergens van en wat het inhoudt. Ik kan snappen dat ze daar dan heel erg hard om moet huilen. Wat een lawaai dan ineens als je lekker ligt te slapen. Gelukkig weten ze er niets meer van he. Lyanne heeft wel nog steeds angst dat mama weggaat. Zoekt me de hele tijd en gaat ook niet zo makkelijk meer met mijn zusje mee. Anders dan liep ze erachteraan en zwaaide ze even naar mij. Maar nu net, moest ze toch wat huilen. We blijven het wel gewoon doen, want dan blijft het wel gewoon. Vandaag voor het eerst te wennen geweest op het KDV, gelukkig ging dit wel goed. Wel even huilen natuurlijk, maar dit is normaal!
Ow jeetje… dit is mij gelukkig nog nooit gebeurd, maar het zou mij maarzo een keer kunnen overkomen hoor… Arm meisje… Ik hoop dat ze snel weer beter in haar velletje zit en niet meer zo bang is… Liefs, Patricia
En dat zal ook alleen nog maar beter gaan 😀 Dat weet ik zeker. Ze gaat het zo leuk vinden, dat ze op een gegeven moment zelfs niet weg wil. HIHIHI. Dat is hier al gebeurd. 😉 Liefs, Patricia
