Ik ben er klaar mee. Nee…. ik ben er helemaal klaar mee. Dag in en dag uit sloof ik me uit om eten voor het gezin te bereiden. Gezond en soms wat minder gezond, dat doet er nu even niet toe. Met liefde bereid ik dagelijks het avondmaal maar dag in en dag uit is het wederom een toestand van geschreeuw en gedreig om er enigszins voor te zorgen dat mijn lieftallige kinderen hun bord leegeten. ‘Als je je bord niet leegeet dan kun je gelijk naar bed’, is een dagelijkse zin die rond etenstijd uit mijn mond rolt. Moet er nou per se elke avond gedreigd worden, vraag ik mij oprecht af? Ik kan mij de laatste keer dat ik rustig mijn avondeten heb mogen binnenwerken niet heugen. Zelf rustig aan tafel zitten is wat mijn koters betreft te veel gevraagd. Hoe hard ik ook mijn best doe om mijn kinderen de nodige tafelmanieren aan te leren, zij lappen het aan hun laars. We hebben voldoende stoelen in huis, maar zij vinden het veel leuker om staand naast de tafel een broodje te eten. Zitten ze voor de verandering wel gewoon op een stoel, dan kunnen ze niet van elkaar afblijven en blijven ze klieren. Ik kan me er soms zo kwaad om maken, is het soms onmogelijk om tijdens het eten rustig aan tafel te blijven zitten om vervolgens het bord leeg te eten? Maar dat is blijkbaar te veel van het goede.

Ik ben er helemaal klaar mee en dat zal ik dan ook laten blijken. Ja, deze mama heeft er helemaal genoeg van. Ik ben het zat en zal ze laten zien dat het ook anders kan. Ja, ik geef me gewonnen. Als ze niet willen eten dan hoeft het wat mij betreft lekker ook niet. Nog beter… ik bereid gewoon helemaal niets meer. Nee… zij willen niet eten dan hoef ik mij ook niet in de keuken uit te sloven om wat dan ook te bereiden. Eens zien hoe dat bevalt.

Deze mama gaat staken, tenminste…dat zou voor de verandering zeker wel fijn zijn. Gewoon mij er bij neerleggen en kijken wat de kids er dan van zullen vinden. Zullen ze naderhand dan keurig hun bordjes netjes leegeten of zal er weinig veranderen? Ik weet het niet. En helaas heb ik als moeder zijnde niet het hart om dit tot stand te brengen. Noem het maar laf, noem mij maar een zwakkeling maar ongeacht de hoeveelheid frustratie die rond etenstijd door mijn lichaam giert, voor mij is het belangrijk dat mijn kinderen hun avondeten binnen krijgen. En niet koken druist in tegen mijn eigen principes. Dus nee, ik laat mij niet gek maken, tenslotte is er het gezegde ‘wie het laatst lacht, lacht het best’. En ik ben van plan om als laatste te lachen.