‘Nee jongens, ik kan niet mee zwemmen, ik ben ongesteld.’
Er valt een korte stilte en ik besef dat ik misschien beter een vage smoes had kunnen bedenken dan eerlijk te zeggen hoe het zit.
‘Wat is dat mama, ongesteld?’
Zie je wel, daar heb je het al, die vraag had ik natuurlijk kunnen verwachten. Hoe leg ik mijn zoon van negen uit wat ongesteldheid is? Ik neem een hap lucht en besluit er maar geen doekjes om te winden.
‘Als mama ongesteld is dan bloed ze van onderen.’
Terwijl ik het mezelf hoor zeggen besef ik hoe belachelijk het voor mijn zoon moet klinken. Van onderen is natuurlijk al een rare opmerking want eigenlijk bloed ik halverwege. Als mijn zoon het letterlijk neemt dan denkt hij dat ik uit mijn tenen bloedt. Eerst trekt hij een verongelijkt en bijna vies gezicht om vervolgens op te merken: ‘Net als Frutsel dus eigenlijk als ze loops is.’
Frutsel is onze teef en zoonlief heeft al verschillende keren meegemaakt dat zijn trouwe vriendin buiten moet blijven omdat ze lekt. Opgelucht omdat mijn zoon het blijkbaar beter snapt dan ik had veronderstelt, knik ik beamend.
‘Ja inderdaad alleen Frutsel bloed één keer in het half jaar en mama iedere maand.’
Ook dat laatst klopt niet helemaal aangezien ik een creatieve pilgebruikster ben en er regelmatig voor kies om mijn bloeding nog maar een maandje extra uit te stellen. Maar ik heb geleerd dat je kinderen niet meer moet vertellen dan ze kunnen behappen.

Het was natuurlijk te verwachten dat zoonlief de draak met mijn maandelijkse ongemakken zou steken en al snel had hij de conclusie getrokken dat mama blijkbaar loops was. Maar het hardst moest hijzelf toch wel lachen om het liedje wat hij erbij had gezocht. Al proestend en overduidelijk trots op zijn vondst zong hij luidkeels door de kamer: ‘Daar was laatst een meisje loops…’
Tja normaal gesproken zou ik hem met leedvermaak hebben meegedeeld dat hijzelf als hij later net zo oud is als zijn moeder, nog wel zou merken hoe onprettig zoiets is. Maar ja, die vlieger ging in dit geval niet op dus zat er niks anders op dan mee te lachen en te zingen in een poging mijn laatste restje waardigheid in stand te houden. Een doekje voor het bloeden zal ik maar zeggen…