Precies acht jaar geleden beviel ik met een zwangerschapsduur van 27+ van een zeer klein jongetje. Ondanks dat het hier om een kleine baby ging, was deze bevalling – van mijn 5 bevallingen – veruit het zwaarst. De bevalling was een ware hel! Ik wilde nog lang niet bevallen en mijn lichaam deed wat ik wilde; tegenwerken. Hierdoor verliep de hele bevalling moeizaam. De persweeën lieten het halverwege ook afweten waardoor de baby eruit hing met enkel de voeten. Een heel raar gezicht zo twee voeten die uit je steken maar voor de baby totaal niet gunstig.

De bevalling duurde zoals bij al mijn bevallingen; niet lang en de baby werd meteen meegenomen want hij ademde niet. Gelukkig kwam hij langzaam maar zeker op gang en werd hij na allerlei handelingen aan een beademingsmachine gezet. Voor mij niet de eerste keer dat ik na de bevalling zonder baby achterbleef, want ruim een jaartje daarvoor beviel ik met 32 weken van een andere zoon. Maar toch was het dit keer totaal anders, ik lag daar niet alleen maar zonder kindje in mijn armen, maar ik was als de dood dat ik hem nooit levend in mijn armen zou krijgen. De gedachte aan een mogelijke begrafenis zorgde ervoor dat mijn leven in elkaar stortte.

De eerste 24 uren werden gezien als een kritieke periode waarin er van alles mis kon gaan en het zomaar over kon zijn. De overlevingskans was op bijna nihil geschat, maar ondanks dat gaven zowel de artsen, de verpleegsters en, het belangrijkste, ons kleine vechtertje het niet op. De dagen gingen voorbij en de pijn in mijn hart bleef groeien. Ik was doodsbang en zelfs hem aanraken durfde ik niet. Waarom hechten aan een baby die hoogwaarschijnlijk niet in leven blijft? Ik wilde mezelf die pijn besparen, maar deed mijn zoontje dat mijn moederliefde hard nodig had, tekort. Ook het besef hiervan brak mijn hart in nog meer kleine stukjes.

Ons kleine mannetje kreeg van ons de naam Angel. Voor ons een voor de handliggende naam aangezien hij een engeltje naast hem heeft dat niet van plan is op te geven. Verschillende complicaties traden op maar hij kwam er keer op keer sterker bovenop.

Tienduizend en één gesprekken werden gevoerd over de ontwikkeling en voortgang van ons mannetje. Maar één ding was voor ons duidelijk; geen enkele arts kon ons de zekerheid geven waarnaar wij zo ontzettend naar op zoek waren. De kans op overleven was nog steeds klein en mocht hij het wonder boven wonder toch overleven, dan zou hij hoogwaarschijnlijk (zwaar) gehandicapt worden. Maar ook wat dat betreft bewees ons kleine vechtertje iedereen hun ongelijk en deed ze versteld staan.

De jaren gingen voorbij en de ontwikkeling van Angel werd door de artsen goed bijgehouden. Keer op keer stonden zij versteld want het ging boven verwachting goed met hem. Geen enkele arts heeft kunnen voorspelen dat die kleine baby dat met 27+ weken geboren was tot een gezonde jongetje zou uitgroeien. Dat hij aan zijn vroeg geboorte niets aan overgehouden heeft en gewoon zowel lichamelijk als geestelijk goed functioneert. Nu, precies acht jaar later, zijn wij God dankbaar dat wij zijn leven mogen vieren. Wij zijn dankbaar en voelen ons uiterst gezegend dat Angel kerngezond is en een zeer sterk karakter heeft. Hij heeft in zijn eerste levensweke letterlijk voor zijn leventje moeten vechten maar hij is er gelukkig sterk uit gekomen. Een vechtertje is hij nog steeds en dat is zeker wat hem kenmerkt en zo ontzettend bijzonder maakt.

Met de geboorte van Angel heb ik dingen gevoeld die ik voorheen niet kende. Hij heeft mij goed doen beseffen dat het leven een geschenk is waar je ontzettend dankbaar voor moet zijn. En dat de liefde van een moeder dieper gaat dan wat dan ook in het leven. Voor dit alles dank ik mijn zoontje en de Heer. Een zeer speciaal plekje in mijn hart zal altijd aan Angel toebehoren.

Lieve schat, gefeliciteerd met jou achtste verjaardag en nog vele gezonde jaren toegewenst!

Lees hier mijn volledige bevallingsverhaal.