‘Het is de bedoeling dat iedereen in pyjama naar school komt’, lees ik veel te laat in de nieuwsbrief, een dag voor het paasontbijt op Tristan z’n school. Meteen denk ik aan die aftandse, overjarige en drie maten te kleine pyjama’s die in z’n kast liggen te verstoffen tot de motten ze hebben weggevreten.

Ik dacht dat de periode waarin ze speciaal voor het paasontbijt in hun nachtjapon naar school mochten komen nu wel voorbij zou zijn. En aangezien we de zomertijd tegemoet gaan, was ik voorlopig niet van plan nieuwe exemplaren aan te schaffen. Maar m’n zoon in een grauwgewassen hoog water-pyjamabroek de klas in te zien lopen, zie ik niet zitten. Hij zou zomaar uitgelachen kunnen worden of, minstens zo onaangenaam, de juf zou kunnen denken dat ik een ontaarde moeder ben die niet eens fatsoenlijke pyjama’s in huis heeft voor haar kroost. Wat dan in feite natuurlijk ook zo is. Met die onbehaaglijke gedachte beland ik gezellig met mijn zusje in de Hema; de enige winkel in de buurt waar ik even vlug vlug, op het laatste nippertje een pyjama kan kopen.

Mijn blik valt op wat overgebleven restanten, die allen eveneens drie maten te klein zijn. De exemplaren die wél groot genoeg zijn, bestaan uit korte broeken in combinatie met shirts met korte mouwen. Maar in deze inmiddels veel te lang durende vrieskou is dat net zo merkwaardig als snowboots aantrekken wanneer de mussen bijna dood van het dak vallen. Tussen de restanten ontwaar ik nog net één pyjama in de juiste maat, in de juiste vorm, maar…naar mijn smaak niet in de juiste print. Het betreft een zwart/wit-gestreept shirt. Het doet me acuut denken aan een gevangenispak. ‘Ja, die moet je doen, die is toch leuk?’ roept mijn zusje tussen neus en lippen door, terwijl ze druk bezig is met haar weglopende peuter. Ik ben verbaasd dat zij dat kennelijk anders ziet, maar desondanks trekt haar oordeel me toch over de…eh…streep. Ach, waarom ook niet; wellicht valt het dan inderdaad best wel mee met die arrestantenlook. En bovendien staat er een prachtig cijfer op gedrukt, in een opvallende neonkleurige oranjetint en de broek is donkerblauw. Dat maakt het net even anders.

‘Ik heb morgen zo’n zin in het paasontbijt!’ roept Tristan verheugd als ik hem ’s avonds naar bed breng. Ik besluit mee te gaan in zijn enthousiasme, haal zijn nieuwbakken pyjama uit de kast en laat deze uitbundig zien: ‘Kijk eens Tris! Ik heb een nieuwe pyjama voor je gekocht, speciaal voor het schoolontbijt. Wat is-ie leuk hè? Daarin kun je morgen naar school!’ Tristan z’n ogen beginnen meteen te twinkelen en z’n mondhoeken schieten de breedte in. Gelukkig. Hij vindt het óók een prima pyjama. Opgelucht stop ik hem in, geef hem een welterusten-kus en aai hem over zijn bol. ‘Hahaha, ja! Ik vind de pyjama ook heel leuk!’ giechelt hij, en hij drukt zijn favoriete kussentje tegen zich aan. ‘Lijkt net een gevangenispak, hè mam?’