‘Hoe is de aarde eigenlijk ontstaan, mama?’ vraagt de op dat moment achtjarige prinses geheel vanuit het niets. Robine zit op de achterbank terwijl ik met haar naar huis rijd, terugkomend van een dagje uit. De hemel is donker en bemanteld met flonkerende sterren. Het is rustig op de weg. ‘Dat weet niemand helemaal precies,’ antwoord ik. ‘Maar sommige mensen hebben het idee dat er ooit, heel erg lang geleden, een soort bol was, een hele grote, dat uit elkaar barstte.’ Via mijn binnenspiegel zie ik aan haar gezichtsuitdrukking dat haar oren gespitst zijn. ‘En dat ging met zoveel kracht en snelheid gepaard,’ ga ik verder, ‘dat die bol in miljoenen stukjes uiteen viel. Net zoals een bord dat op de grond valt en daardoor in vele stukjes springt. Uit die stukjes zijn sterren en planeten ontstaan, waaronder die van ons, de aarde. Dat noemen ze de oerknal.’
‘Oh ja!’ roept ze enthousiast, ‘dat heb ik pas geleden nog gelezen in mijn ‘ensieklopudie’!’
‘Wat goed van je Robine, dat je daarin leest. Zo kom je al heel veel te weten en dat is altijd handig.’

Dan wordt ze nog nieuwsgieriger. ‘Hoe komt het dat de zon en de maan de ene keer hier zijn en de andere keer weer daar?’ vraagt ze terwijl ze naar de heldere hemel wijst.
‘Nou, dat zit zo,’ antwoord ik. ‘Onze aarde is continu in beweging, deze draait rondjes en draait ook nog eens om de zon. Dan is het net of de zon draait, maar dat is niet zo. De maan en de aarde draaien samen om elkaar heen. En daardoor ontstaan de dagen en de nachten. Als het avond is, zoals nu, dan is de zon aan de andere kant van de aarde.’
Ik vind het leuk om er met haar over te kletsen, want de zaak ‘heelal’ vind ik zelf eveneens reuze boeiend.
‘Maar waarom merk ik daar niets van?’ wil ze vervolgens weten. ‘Want ik voel de aarde niet draaien.’
‘Dat komt omdat wij heel erg klein zijn; het heelal is namelijk heel erg groot. Maar niemand weet precies hoe groot.’

Dan zijn we thuis, ik parkeer langs de stoep voor onze deur en draai de motor uit. Voordat we uitstappen, wil ik haar in mijn enthousiasme nog even wat laten zien. ‘Kijk Robine, zie je die sterren?’ Ze kijkt naar boven. ‘Onze zon is ook een ster, maar die is heel dichtbij de aarde,’ vertel ik.
‘Oh ja?’ roept ze geanimeerd. ‘Hé! Ik zie een ster dat een beetje oranje is!’ vervolgt ze.
‘Sommige sterren zijn inderdaad iets minder wit. Dat betekent dat ze ouder zijn dan de helderwitte sterren,’ leg ik uit.

Dan lopen we naar binnen. Ik breng haar naar bed, alwaar we nog wat gezellig nakletsen over de dag. ‘Robine,’ zeg ik na een kwartiertje terwijl ik door haar haren strijk en haar instop. ‘Het is een wonder dat de aarde is ontstaan. Maar weet je wat nog veel wonderlijker is?’
‘Nou?’ antwoordt ze belangstellend.
‘Dat jíj bent ontstaan. En dat is eigenlijk nog veel belangrijker,’ merk ik diep gelukkig op.
Ze glimlacht en wanneer ik voorover buig om haar een nachtkus te geven, slaat ze haar armen stevig, liefdevol en tevreden om me heen: ‘Lieve mama.’
‘Samen met je broertje ben jij voor mij de allermooiste ster, lieverd,’ zeg ik. ‘Van de hele wereld.’