Het is een warme zomerdag.  Ik zoek samen met mijn toen vier jaar oude zoon verkoeling in het opblaaszwembadje in onze tuin. Terwijl we samen naar enkele wolkjes kijken die voorbij drijven, luisteren naar het geluid van krekels en genieten van een ijsje in het verkoelende water, besluit zoonlief dat het tijd is voor een vragenvuur. En niet zomaar eentje. Nee het wordt een driedubbele hersenkraker. Het wordt een vragenvuur over een onderwerp waar ik totaal niks van af weet. Over een onderwerp wat me ook niet zo heel veel interesseert omdat het niet te bevatten is naar mijn mening.  Een onderwerp waar heel veel geleerden zich dagelijks over buigen maar wat tot nu toe nog steeds heel veel vragen oproept en waar geen einde aan lijkt te komen.  Een vragenvuur over de ruimte en co.

“Mama, hoe groot is de ruimte eigenlijk?” Ik denk eens diep na en vraag me af hoe ik hem een zo goed mogelijk antwoord kan geven. Eentje waar hij genoegen mee neemt. “De ruimte is zó groot dat niemand precies weet hoe groot hij is”. Dik tevreden met mijn gegeven antwoord sluit ik mijn ogen in de veronderstelling dat zoonlief net zo tevreden is als ik. “Ja, maar hoe groot PRECIES???” Hoe groot precies? Dit had ik, zelfingenomen als ik was, niet zien aankomen. Mijn verstand staat stil, mijn hersenen kraken maar het blijft blanco daarbinnen. En dan besluit ik maar gewoon toe te geven dat ik het echt niet weet. “Ik denk dat Buzz Lightyear dat wel weet, want dat is een spaceranger, toch mama?” gaat hij verder.  “Ja hoor, Buzz weet dat vast wel”. Eindelijk komt er een verkoelend briesje opzetten. Na een tijdje begint het warempel iets harder te waaien. “Mama, waar komt de wind eigenlijk vandaan?” Aha! Hier weet ik een antwoord op! “Dan blazen de wolken, schat”. Even blijft het stil langs me… “Maar dat kan toch niet? Wolken hebben helemaal geen mond!” Natuurlijk trapt hij daar niet in! Ik had het kunnen weten. Ik zucht, maar ik ben ook trots dat hij zich niet zomaar laat afwimpelen. Vragend kijkt hij me aan en met een betrapt gevoel geef ik  toe dat ik gewoon iets lig te verzinnen. “Nee, dat klopt. Je hebt helemaal gelijk. Wolken hebben geen mond.  Ik weet ook niet waarom ik dat zei. Ik heb echt, maar dan ook echt geen idee waar de wind vandaan komt.”  Hij besluit er nog een laatste klapper in te gooien en vraagt: “Waarom waait het soms hard en soms zacht?” Ik verslik me bijna in mijn ijsje, en kijk hem met open mond aan. Hoe krijgt hij het toch bedacht?? Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik mezelf ooit heb afgevraagd waarom het soms hard waait en soms zacht. En alweer moet ik zijn vraag beantwoorden met: “Ik weet het echt niet.”

“Jij weet niet zo heel veel hé mama.” Dit was gelukkig een conclusie en geen vraag. Ik schud mijn hoofd en  besluit dan mijn ogen dicht te doen. Ik ga genieten van het zonnetje, de wind en het trotse gevoel dat ik een zoon heb die niet opgeeft, en die mij naar alle waarschijnlijkheid heel binnenkort kan vertellen waar de wind vandaan komt.

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar.  En samen wonen zij in een dorp in Limburg.