Ik heb een prachtige dochter en sinds begin van dit schooljaar zit ze op de kleuterschool. Ze is dol op verassingen en feestjes. Daar kan ze zich vreselijk op verheugen. Het enige nadeel daarvan is dat ook dingen die heel erg leuk zijn blijkbaar ontzettend spannend zijn. En als je veel spanning bij je hebt moet je dat uiten, dat is heel gezond. Alleen de manier waarop stoort me soms.

Dat gezegd hebbende voel ik dat dat wat uitleg nodig heeft. Waarom zou een moeder zich storen aan een grote huilbui? Of desnoods wat gegil? Nou, ik kan je vertellen: daar zou  ik me absoluut niet aan storen, nog niet eens een beetje. Ik ben een ongeduldig mens, dat geef ik grif toe maar met de kinderen heb ik daar niet zo’n last van. Ook omdat je met kinderen met ongeduld nergens komt.

Het punt is: dat doet ze helemaal niet. Ze laat zelden een traan. Ze gilt en jubelt niet en praat me ook niet de oren van mijn hoofd. Nee, ze beweegt zich als een razende wervelwind door het huis. Het begint boven op haar eigen kamer na het ontbijt. Ik hoor een grote knal en geratel, dat was de speelgoedbak. Dan komt ze uit haar kamer en knalt de deur heel hard dicht. Dit alles met een stalen gezicht trouwens. Ze loopt naar haar kast, die al niet op haar kamer staat om haar minder in de verleiding te brengen, en zoekt iets uit. Bij voorkeur iets wat onderop ligt. Want dan kan je alles wat er boven ligt met een boog de overloop op smijten. Na zo lange tijd bezig te zijn geweest kom ik meestal naar haar toe om haar met een vaart in haar kleren te hijsen en haar te vragen of ze vast de schoenen aan kan doen beneden terwijl ik kleine broer in zijn kleren help. Dat idee wordt vrolijk toegejuicht, natuurlijk doet ze dat even! Dan zou je toch verwachten als je beneden komt, dat er een meisje staat met schoenen aan. Zou het? Mispoes! In die 5 minuten dat ik mijn dreumes aankleed heeft mevrouw 3 wc-rollen van voor naar achter uitgerold. En met een beetje pech in haar broek geplast ook. Meestal staat grote broer erbij te mopperen die heeft haast. Nou noem ik het wel een flinke prestatie, ik denk niet dat ik dat red in 5 minuten tijd.

Ik pruttel iets over waarom en help haar ondertussen in haar schoenen. Als ik verder ga met haar jas en de rits dichtdoe heeft ze het antwoord bedacht. Ze wou de lege rolletjes hebben en ze hoefde niet zo vaak naar de wc dus dat duurde te lang. Logisch argument toch? Ik zeg haar dat we het er nog wel over hebben en plak in gedachten een briefje op mijn hersens: met T praten over wc-rollen. We stappen op de fiets. Dan begint het lange wachten. Ze fietst nog met zijwieltjes, dat is prima, we fietsen langzaam. Maar of dat de reden is om bij bijna alles stil te staan waardoor we moeten stoppen en ik soms heel hard haar naam brul omdat ze niet ziet dat we gestopt zijn weet ik ook niet. Op school help ik haar uit de jas want ze ziet alweer honderd andere dingen. Eindelijk zit ze op haar stoeltje en dan veranderd ze in een gemiddelde kleuter die alles doet wat de juf zegt. Wat een magie hebben die juffen bij zich? Ik heb geen idee.

De rest van de dag loopt ongeveer net zo. Totdat ze in slaap valt. Dan kijk ik om het hoekje en glimlach even. Wat ben ik dol op mijn dochter. Ook al zijn alle suikerklontjes verzopen in een sopje en is mijn post in stukken geknipt. Ik zou haar met niemand willen ruilen.

Ik ben Corrie Stoffer en trotse (huis)moeder van drie jonge kinderen. Schrijven is voornamelijk hobby en doe ik al sinds ik een pen kan vasthouden. Ik heb bijna overal wel een mening over en ik vind het een eer om te mogen schrijven voor mommyonline.nl