Beste mevrouw Bussemaker, Columns Headlines by Yvonne van der Wal - Ik ben een afhankelijk moedertje dat ‘teert op de zak van haar man’. Althans, zo ziet u dat. Ik ben na de komst van kinderen namelijk minder gaan werken, en ja, jemig, ik heb zelfs een tijdje helemáál niet gewerkt, of eigenlijk, zoals u dat zou beoordelen: een periode genietsnut en geneuspeuterd op de bank. Omdat ik me even volledig wilde richten op de opvoeding van onze nakomelingen. Een schande! Vindt u. Ik zou me volgens u meer moeten ontwikkelen, meer moeten werken, meer carrière moeten maken, zodat ik na een eventuele scheiding minder snel in de bijstand terecht zal komen. Want dat kost de overheid geld. Zal ik u eens wat zeggen? Ik moet helemaal niets. Niet van mijn man, niet van mezelf en dus al helemaal niet van u. Het enige wat ik moet is de rekeningen betalen, regelmatig de wc bezoeken en voldoende slapen. En oh ja, ik moet natuurlijk nog wel eventjes tussen neus en lippen door de kinderen grootbrengen. Ik zou het bijna nog vergeten! Tenminste als dat aan u zou liggen. Mevrouw Bussemaker, ik werk voornamelijk om te leven; ik leef niet om te werken. Misschien moet u zich gewoon nergens mee bemoeien als het gaat om de invulling van andermans leven. Ja, wellicht ben ik afhankelijk van mijn man en misschien, héél misschien is dat een beetje sneu. Maar weet u wat; andersom is hij ook afhankelijk van mij. Wat denkt u dat er gebeurt als ik morgen de benen neem en de boel de boel laat? Dan kan hij niet naar zijn werk. Volgens mij gaat u volledig voorbij aan het feit dat kinderen zorg nodig hebben. Dat ze naar school moeten en weer opgehaald moeten worden, dat hun luiers verschoond moeten worden en dat ze moeten eten en, nog veel belangrijker, dat ze aandacht nodig hebben, van hun ouders en/of opvoeders welteverstaan. Stel dat alle vaders en moeders carrière zouden maken, waar gaan hun kinderen dan allemaal heen? Moeten ze dan maar massaal naar de peperdure kinderdagverblijven (waar overigens op wordt bezuinigd) of moeten ze in groten getale met een sleutel om hun hals lopen? Er zijn vrouwen, gezinnen, die dat gewoon niet willen. Die er bewust voor hebben gekozen dat er altijd iemand thuis is als hun nageslacht uit school komt. Een schande. Vindt u. Wat heeft het voor nut om als (alleenstaande) ouder te werken indien het merendeel van het inkomen direct wordt doorgesluisd naar het kinderdagverblijf? Dan kun je net zo goed zelf voor het kroost zorgen. En hoe onafhankelijk ben je nou helemaal als je voortdurend afhankelijk bent van kinderopvang? Vroeger mocht je als moeder in principe niet aan het werk, want dat zou funest zijn voor het gezinsleven. Nu móeten we volgens uw redeneringen aan het werk, want anders is het funest voor de economie! We doen het kennelijk ook nooit goed. Emancipatie betekent in mijn ogen het recht en de vrijheid om zélf te kiezen hoe we ons leven invullen, met of zonder kinderen. Blijkbaar zijn we wat dat betreft weinig opgeschoten. Natuurlijk kunnen vaders ook best wat minder werken en meer zorgen, opdat moeders wat minder hoeven te zorgen en meer kunnen werken. Maar in de meeste gevallen is het zo dat de man meer verdient dan de vrouw (ook voor dezelfde functie; dát is pas een schande!); dan lijkt het me niet meer dan logisch dat de vrouw na de komst van kinderen minder gaat werken, omdat dit voor het gezin financieel beter te behappen is. Moeders teren te veel op de zak van hun man? Als gezin ben je volgens mij altijd afhankelijk van elkáár. Het mes snijdt immers aan twee kanten; ik kan thuis zijn omdat hij werkt, maar hij kan werken omdat ik thuis ben. En ik houd mijn handje niet op, integendeel. Niet bij de overheid én niet bij mijn man, want zijn geld is mijn geld en andersom. Bovendien: als ik per se op mijn eigen benen had willen blijven staan en van niemand afhankelijk had willen zijn, dan was ik überhaupt niet eens aan een relatie begonnen. Mogelijkerwijs is het zelfs zo dat sommige mannen teren op het improvisatietalent en de gezinszorg van hun vrouw. Tel daarbij op dat de meeste scheidingen worden aangevraagd door vrouwen, en je kunt wel stellen dat we wellicht helemaal niet meer zo afhankelijk zijn. En zijn we dat wel, dan niet alleen maar van onze vent, maar ook van werkgevers en opdrachtgevers. Immers, al heb je als moeder een fulltime baan; deze carrière kun je te allen tijde verliezen en vervolgens jaren nergens meer aan de bak komen. Heb je alsnog een probleem. Zekerheid kan niemand ons garanderen, dat is een utopie, hoe je je leven ook probeert te besturen. U kunt daarom redeneren en beargumenteren wat u wilt, maar ik zie het zo: kinderen opvoeden is de meest verantwoordelijke én zinvolle baan die er is, of die nu door de moeder of de vader wordt uitgevoerd. En ik kan u verzekeren dat ik mij als moeder meer heb ontwikkeld dan met welke ‘topbaan’ dan ook. Kinderen zijn onze toekomst, geen modeaccessoires die je af en toe uit de la kunt trekken. En belanden moeders na een scheiding dan inderdaad in de bijstand? Dan moet u dat maar zien als een goede investering in die toekomst. Ik garandeer u: dat betaalt zich vanzelf weer terug. Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Volledig mee eens! het mes snijd aan twee kanten De een kan niet zonder de ander en vice versa. met daarbij laten we elkaar een beetje meer met rust? er worden al genoeg bemoeienissen opgelegd via de overheid. men moet weer iets vinden lijkt wel…
Herkenbaar! En je hebt helemaal gelijk. Daarbij zou ik serieus voor een paar cent per uur werken ( als ik een gemiddeld hbo salaris zou ontvangen), met een man die een goede baan heeft en de kinderopvang die betaald zou moeten worden. Ik zou me schuldig moeten voelen dat de overheid mijn opleiding heeft betaald? Nou volgens mij betaald manlief belasting voor twee ;). En daarbij kan ik als de kids wat groter zijn alsnog mijn opleiding benutten. Nu eerst maar even fulltime de zorg voor de kinderen op me nemen!
Amen! heel goed verwoord! Mijn man is militair, om naast zo’n baan een geschikte partimebaan te vinden is heel moeilijk. en als je die dan hebt en je 24 uur per week werkt voor 150 euro per maandomdat de rest direct naar de kinderopvang gaat…. dan is mijn keuze snel gemaakt. dan blijf ik thuis. Om voor mijn kinderen te zorgen zodat mijn man ons land en onze bondgenoten kan beschermen. ik kreeg ooit een tegeltje van mijn man: Een niet werkende moeder bestaat niet! en zo is dat. moeder ben je 24 uur per dag 7 dagen in de week 52 weken in een jaar voor de rest van je leven.
Yvon, ik ben het helemaal met je eens. Ik teer ook al jaren op het geld van mijn man. En natuurlijk zit ik de hele dag op m’n luie donder te hangen voor de tv. De kaboutertjes doen immers het werk. En als ik al eens een dagje ziek ben, gaat het leven gewoon door. Ja inderdaad, alsof er niks aan de hand is met mamma. De kabouters koken, wassen en stoffen wel. Was het leven maar zo eenvoudig. Kabouters bestaan Niet. Ik zal het toch echt zelf moeten doen. Ook al hoest ik me de longen uit m’n lijfen loopt m’n neus harder dan ik zelf. Wassen worden gedraaid, huis wordt opgeruimd en als iedereen thuis komt staat er een maaltijd op tafel. Ik luister naar hun verhalen. Lees ’s avonds een verhaaltje voor. En ondanks de weinige waardering,van (vooral) de kinderen voor wat ik doe, is de wetenschap dat het zonder mij hier niet zo soepel zou verlopen voldoende voldoening. En het mooie is, ik zou het niet anders willen.
Klap-klap-klap-klap-KLAP-KLAP-KLAP! Heel mooi omschreven! Laat mevrouw Bussemaker voortaan maar lekker haar mond houden. Weet niet in welke wereld zij leeft maar in elk geval niet in de onze…. Groet, Esther (parttime in loondienst, fulltime moeder)
GROOT APPLAUS DAMES, IK BEN ONDERTUSSEN OMA,, MAAR OOK MOEDER GEWEEST NATUURLIJK, EN DAT IS EEN VOLLEDIGE BAAN,,WANT JE BENT GLAZENWASSER,,,KOK,,,,TOILETJUFFROUW…STRIJKSTER…VERPLEEGSTER…BOEKHOUDSTERV EN GA ZO MAAR DOOR …..DAT ZIE IK MEVR BUSSEMAKER NIET DOEN ALLEMAAL…. WEET OOK NIET WAT ZIJ ALLEMAAL VAN PLAN IS…..MAAR GOED IS HET NIET
Ik durf het haast niet meer toe te geven dat ik een thuisblijfmoeder ben, leuk hoor, moet je je gaan schamen dat je 3 welopgevoede, stabiele en sociale kinderen heb groot gebracht en daarnaast ook nog steeds gelukkig getrouwd ben met dezelfde man, terwijl om je heen huwelijken op de klippen lopen, met hierbij een saillant detail: allemaal dubbele inkomens! Hoe zou dat nou toch komen?
Ik ben vooral blij met de zin waarin je zegt dat emancipatie neerkomt op de keuze wel of niet te werken. Het gaat er niet om welke vrouw het juiste doet, werken of niet. Waarom zouden we elkaar als vrouwen moeten afvallen??? Het gaat om het geluk in je gezin. Ik ben een gelukkig werkende moeder, ik kies part time omdat ik ook gelukkig word van de kinderen. Als je me vraagt waar ik harder werk….juist thuis! Ik word gelukkig van beide. Als een ander gelukkig word van full time werken zal ik die er niet op aanvallen, kies je ervoor om full time mama te zijn, ook best. RESPECT is volgens mij the keyword. Lijkt me ook duidelijk dat een scheiding echt niet gebaseerd is op wel of niet werken….
Helemaal mee eens ,ik ben 74 jaar in mijn tijd werkte mijn vrouw hooguit een paar uurtjes voor een extraatje,maar was er altijd als de kinderen uit school kwamen. Ik verdiende de kost en de kinderen kregen de juiste opvoeding hooguit een stiekem sigaretje daar ben je nou eenmaal jong voor. Wat wij hebben bereikt als een gewoon arbeiders gezin, dat zij zelfstandig ondernemer zijn geworden met een eigen verantwoordelijkheid. Maar door die halve opvoeding of begeleiding door vreemde zonder enige liefde met jouw kind hebben we nu een jeugd die nog maa r weinig respect heeft voor anderen. Vele zijn aan de drank het zgn; coma zuipen, drugs gebruik seks zonder romantiek.Hoe komt dat toch? Mvr BUSSEMAKER zelf kinderen opgevoed tijd voor gehad? Of veel centjes gekost voor een ingehuurde kracht of geprofiteerd toen het nog niet zoveel koste ? Waarom is huwelijk niet meer normaal, scheiden is normaal ook hier worden die kinderen opgescheept met stiefouders wat een liefde allemaal zeg. Zelf had ik ook een stiefouder er zullen uitzonderingen zijn maar ik walgde er van als kind maar mijn moeder was er wel altijd stel dat die ook nog eens had moeten werken . Wat had ik dan een rot jeugd gehad en misschien die ellende nog eens op mijn kinderen over gedragen zodat het ook boefjes zouden zijn geworden.
