Vol spanning en enthousiasme kijk je uit naar de eerste verjaardag van je kleine. Niet wetend welk onheil je dreigt te overvallen. Je zoekt cadeaus uit, bedenkt voor anderen wat je kleine wil hebben. Je maakt een taart voor je lieverd die zo makkelijk is en meegaand.
Dan komt de eerste verjaardag. Bij het eerste jengeltje, piepje en miepje denk je nog “het komt van alle spanning en drukte van de verjaardag”. De dagen erna is het ook nog mogelijk om dat excuus te gebruiken. Immers, ze hebben vaak de tijd nodig om weer in hun eigen ritme te komen.  Maar na 2 weken begin je toch te twijfelen.
Zo ging het hier althans. Mijn dochtertje is van kleins af aan makkelijk geweest. Naast wat opstart problemen hebben we haast geen problemen gehad. Als je haar op bed legde dan sliep ze, als je haar omkleedde dan lachte ze en ze kon heerlijk zelfstandig spelen. Tot haar eerste verjaardag, op die dag ging er een knop om.  Mama mocht niet uit het zicht, en als ik wel in het zicht was, dan hing ze me in de broekspijpen. Als het niet naar haar zin gaat, komen er woedebuien. Het begon met wapperen met de handen, nu is het plat op de buik en schoppen en slaan. Ik had niet gedacht dat een meisje van net 1 jaar zoveel herrie kon maken.
Mijn dochtertje is ook heel mondig, vol trots luister ik elke dag naar de nieuwe woordjes die ze kent en ook weet toe te passen. Vanochtend luisterde ik dan ook vol verbazing naar haar toen ik haar vroeg of ze even lekker ging spelen. “Nee”, was het antwoord. 
Nu is het gedaan met het stellen van retorische vragen. Welkom tegen het geven van opdrachten. Niet meer vragen of ze op bed wil, niet meer vragen of ze wil spelen, niet meer vragen of ze wil eten. Nee, als het belangrijk is dat het gebeurt, dan wordt het vanaf nu een opdracht. “we gaan nu eten”, of “je gaat nu op bed”.
We gaan vrolijk door hier! We gaan andere manieren proberen en vooral……..rustig blijven. Maar ondertussen kan ik niet wachten tot ze het woordje “ja” begint toe te passen!

Geschreven door: Annemarie