Als Borstvoeding Geven Niet Lukt

In de meeste gevallen weten aanstaande moeders of ze na de bevalling wel of geen borstvoeding zullen gaan geven. Ik zelf ben een van de vele vrouwen die dolgraag borstvoeding wilde geven. Niet enkel omdat dit het beste voor mijn pasgeboren baby is, maar vooral om de emotionele kant ervan. Het geven van borstvoeding was vanaf het moment dat ik over het moederschap nadacht iets wat ik wilde ervaren. Ik kon na de bevalling dan ook niet wachten om ‘serieus’ aan de slag te gaan. Ik zag het “voeden”  als een moment om 100% van mijn baby te genieten. De rest van de wereld buiten sluiten, enkel ik en mijn baby, genietend van elkaar. Ik wilde dolgraag die intimiteit, die binding voelen.

Dat borstvoeding niet altijd gelijk goed verloopt is algemeen bekend. Maar na een weekje verwacht je dan toch wel een bepaalde voortgang. Helaas voor mij, en mijn baby, wilde het niet lukken. Het probleem lag niet aan mijn baby, hij wilde wel, maar het ging niet. Het formaat van mijn tepel bleek het probleem te zijn. Ik bleek een ‘grote’ tepel te hebben voor een baby mond. Voorheen was het mij nooit opgevallen maar opeens wordt je geconfronteerd met de formaat van je tepel. Ik vond het vreselijk. Vreselijk dat het aanleggen niet ging, vreselijk dat mijn verwachting ten opzichte van het voeden niet in vervulling ging. Maar wat ik het meest vreselijk vond was dat ik mijn baby het ‘live’ voeden niet kon bieden. Dat ik de drang van mijn baby om bij zijn moeder te zuigen niet kon waarmaken. Die drang die alleen gestild kon worden door aan de borst te drinken, die veiligheid en innerlijke rust brengt. Dit alles leek voor mij onmogelijk te zijn. Maar ik wilde niet opgeven. Naast het afkolven van moedermelk ben ik op zoek gegaan naar hulpmiddelen zodat ik toch nog ‘live’ kon voeden. Diverse  maten tepel hoedjes hadden we geprobeerd. Niets hielp, zelfs niet na het inschakelen van een lactatiekundige. Wat een vreselijke teleurstelling. Zo had ik het me nooit verbeeld. Het voelde alsof ik gefaald had. Het gevoel van falen, het natuurlijke vijand van ieder kersverse moeder. En dan begint de ‘waarom’ vragen. Waarom dit, waarom dat. Maar ja, ik vroeg me wel oprecht af waarom ik geen ‘normale’ formaat tepel heb? Ik voelde mij flink in de steek gelaten door mijn eigen lichaam, mijn tepels. En daar moest mijn baby onder lijden.

Toen het na 3 zwangerschappen nog steeds niet gelukt was werd alle hoop als een luchtbel door prikt. Maar toen ik voor de 4de keer zwanger raakte besloot ik alle negatieve gevoelens opzij te zetten en er helemaal voor te gaan. Toen de kraamverzorgster na het aanhoren van mijn borstvoeding verhalen het een uitdaging vond om mijn kleine meid aan de borst te krijgen kwamen oude gevoelens weer naar boven. De kraamverzorgster overtuigde mij ervan dat zij vaker vrouwen geholpen had die ook grote tepels hadden. En dat het bij mij ook wel zou gaan lukken. Maar bij het aanzien van mijn tepel leek het alsof ze te vroeg gesproken had. En dat bleek ook zo te zijn. Het aanleggen lukt gewoon weg niet. Wederom was ik gedwongen voor een lange periode moedermelk af te kolven. Kolven is echt niet het leukste werk maar ieder moeder wilt het beste voor haar baby. En in mijn ogen was en is moedermelk het beste voeding!

Het doet nog steeds pijn dat het ‘live’ voeden bij mij er niet inzit. Dat ik nooit zal ervaren hoe het voelt, om je baby aan de borst te hebben en die intimiteit dat erbij komt te voelen. Mijn kleine meid is inmiddels 10 maanden jong en zijn de gezondheidsvoordelen de reden om door te gaan met kolven. De hoop om ooit mijn baby aan de borst te hebben, om ‘live’ te voeden, heb ik maar opgegeven. Onze innige band bouwen wij wel op een ander manier. Maar het gemis zal er altijd zijn.

Liefs,
Nicky

Volg jij mij al op Instagram?